The Neighbour

Hoofdstuk 31

"Benti," roept mijn moeder vanaf de woonkamer. Ik beantwoord haar met een luide 'ja', waarna ik de trap afstrompel en naar de woonkamer loop. Daar aangekomen tref ik niet alleen mijn moeder aan, maar ook mijn vader. Ze zitten naast elkaar op de bank en kijken mij met een vreemde blik aan. Met opgetrokken wenkbrauwen ga ik tegenover hen zitten.

"Wat is er aan de hand," vraag ik voorzichtig.

Mijn ouders kijken elkaar even kort aan, waarna mijn moeder een bemoedigend knikje geeft aan mijn vader.

"Sara, we hebben je wat te vertellen. Ik kreeg gister een telefoontje van iemand en diegene wil morgenavond langskomen"

"Omdat..?" vraag ik nieuwsgierig.

Mijn moeder en vader kijken elkaar weer even geheimzinnig aan. Ik begin nu toch wel ongeduldig te raken.

"Iemand komt jouw hand vragen, benti," zegt mijn moeder uiteindelijk.

Ik voel mijn hart iets harder kloppen en kijk mijn ouders verbaasd aan.

"Hand vragen? Maar hoe dan?" vraag ik ze geschokt. Ik ben nog veel te jong om te trouwen en daarbij zit ik helemaal niet te wachten op het afwijzen van iemand. Ik hou er niet van om mensen teleur te stellen en pijn te doen.

"Zijn naam is Sami en volgens hem zit hij bij jou op school. Hij heeft een paar mensen op school rondgevraagd wie je was en uiteindelijk is het hem via de moskee gelukt om mijn telefoonnummer te krijgen," zegt mijn vader dan.

Ik kijk mijn ouders bang aan en schud daarna met mijn hoofd. "Maar ik wil niet trouwen! En al helemaal niet met een onbekend iemand. Ik ben er niet klaar voor!" roep ik paniekerig.

Mijn moeder komt naast mij zitten en wrijft geruststellend over mijn hand om me te kalmeren. "Ik snap je paniek volkomen, lieverd. Het is niet niks en zeker een grote stap voor een nieuwe levensfase. Toch willen wij je vragen om het een kans te geven. Wie weet zijn jullie voor elkaar bestemt."

Zuchtend speel ik met het armbandje dat ik van Aiden heb gekregen om mijn pols. Ik kan niet meer helder nadenken en ben door dit onverwachte nieuws letterlijk een mess.

"Ik weet het niet.." zeg ik twijfelend.
"Geef het een kans. Als je er na de handvraging toch geen fijn gevoel over hebt, kun je altijd nog afwijzen." zegt mijn vader lief.

Mijn ouders kijken mij afwachtend en hoopvol aan. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om de mensen die mij groot hebben gebracht teleur te stellen. Daarbij kan het toch niet zoveel kwaad? Ik knik voorzichtig en zeg ze dat ik ermee in stem. Een glimlach breekt los op hun gezichten. Mijn moeder klapt enthousiast in haar handen en begint meteen allerlei lekkernijen op te noemen die ze morgenochtend gaat maken.

Met een kleine glimlach schud ik mijn hoofd naar mijn vader, die mijn moeder rustig probeert te houden.

Alhoewel ik mijn antwoord al klaar heb staan, ben ik toch benieuwd wie die ene Sami is. Zal ik hem ooit eerder op school gezien hebben zonder er bij stil gestaan te hebben? Zenuwen borrelen op in mijn onderbuik. Als het morgen maar goed gaat...

~*~
Met een afwezige blik kijk ik de docent aan die allerlei economische formules op het bord presenteert. Mijn gedachten zijn er vandaag niet bij en ik weet dondersgoed waarom; de handvraging van vanavond.

Toen ik vanochtend het huis verliet was mijn moeder al in volle gang met de voorbereidingen in de keuken. Ze is super enthousiast en daarom knaagt het aan mij dat ik op dit moment niet zo zit te wachten op een mogelijke toekomstige partner.

Ik schrik op uit mijn gedachten als ik om mij heen stoelen hoor schuiven. De les is voorbij en de studenten stromen langzamerhand het lokaal uit. Snel pak ik mijn spullen in en loop ik met de stroming mee.

Eenmaal uit het lokaal kijk ik zoekend om mij heen naar Melanie en Siham. Omdat ik zo erg in gedachten was ben ik zomaar uit het lokaal gegaan zonder hen gedag te zeggen. Als ik Melanie spot zwaai ik naar haar in de hoop dat ze mij ziet. Na een paar tellen merkt ze me op en wenkt ze Siham.

"Hey Saartje," zeggen ze allebei in koor. Verbaasd kijken ze elkaar aan en samen lach ik met hun mee.

"Ben klaar voor vanavond?" vraagt Siham met wiebelende wenkbrauwen.

Ik zucht zachtjes en kijk haar met rollende ogen aan. "Ik heb jullie al gezegd dat ik hoe dan ook toch niet instem met een huwelijk op dit moment. Een avondje gaat mijn mening echt niet veranderen," zeg ik koppig.

"Jaja, allemaal lariekoek. Na vanavond sta je misschien wel te kwijlen omdat het een knapperd is," zegt Melanie.

Siham port me speels in mijn zij en ik slaak een verschrikte gil, om vervolgens een rare beweging te maken met mijn lichaam. Ze weet dat ik daar niet tegen kan.

Ik geef haar een mep tegen haar schouder en met z'n drieën lopen we vervolgens giechelend het gebouw uit.

Na afscheid genomen te hebben van Melanie en Siham, loop ik richting mijn fiets en trap ik op een rustig tempo naar huis.

Als ik bijna thuis ben voel ik dat een auto mij achtervolgt, waardoor ik zonder om te kijken hard naar huis trap. De auto versnelt net als ik zijn vaart. Mijn hart bonkt in mijn keel en bang neem ik een andere afslag, die mij naar een andere buurt brengt. Voor even denk ik dat ik de auto afgeschud heb, maar voordat ik opgelucht kan zuchten hoor ik de auto weer achter mij.

Ik hoor een toeter en kijk bang achter mij, om vervolgens verbaasd op de rem te trappen. De auto vermindert net als ik zijn vaart en stopt naast mij. Met een grijns op zijn gezicht doet hij het raam naar beneden en kijkt hij me aan. "Moest dat nou?" zeg ik geïrriteerd. "Ik begon bijna te denken dat ik gevolgd werd door een of andere seriemoordenaar!"

Aiden perst zijn lippen op elkaar om mij niet uit te lachen, maar dat mislukt volledig. Een harde lach vult de straat. Nog steeds kijk ik hem geïrriteerd aan met een hand in mij zij.
"Je bent sexy als je boos bent," zegt hij met een glimlach waar vele meiden van zouden flauwvallen. Mijn mond valt lichtjes open van verbazing en vrijwel meteen kruipt er een blos op mijn wangen. "Zie je later, schatje. Ik ga naar training"

Hij geeft mij nog een knipoog en met een zelfvoldane grijns rijdt hij weer weg. Zeer bewust van het effect dat hij op mij heeft.
~*~
Stilletjes kijk ik in de spiegel. Ik heb een lange lichtroze jurk aan dat elegant om mijn lichaam valt en draag daarbovenop een witte hoofddoek, dat mooi matcht met het kanten stof onder de jurk. Mijn ogen heb ik lichtjes opgemaakt en een lichte kleur lipgloss op mijn lippen aangebracht.

Een zenuwachtig gevoel borrelt in mijn buik en het wordt erger als ik de deurbel hoor. Ik doe een schietgebedje in mijn hoofd naar Allah en vraag Hem om alles soepel te laten verlopen.

Mijn zusje komt mijn kamer binnen en kijkt me bewonderend aan. "Je ziet er super mooi uit"

Glimlachend kijk ik haar aan. "Dankjewel lieverd"

"Ik moest je van mama roepen naar de keuken. De gasten zijn er al"

Ik knik. "Zeg maar tegen mama dat ik eraan kom"

Ze loopt enthousiast de trap af en ik geef nog één blik naar mijn spiegelbeeld.

Hier gaan we dan. Bismillah.
————————————————————————
Na het lange wachten verdienen jullie wel een lang hoofdstuk :). Hoop dat jullie hebben genoten! Hoe denken jullie dat de handvraging zal gaan?

Xx
Your writer😊