The Neighbour

Hoofdstuk 16

Met een zucht klap ik mijn laptop dicht en laat me dan -na een blik op de klok te schieten- languit vallen op mijn bed. Ik knipper het licht uit, wurm mijn lichaam dan onder mijn deken, om me vervolgens langzaam mee te laten slepen door mijn vermoeidheid.

Tot twee uur in de nacht heb ik gewerkt aan het project waar Aiden en ik aan moesten werken. Wat hij niet weet, is dat ik het net heb afgerond en gelijk digitaal heb ingeleverd bij onze docent.

Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem te laten weten dat morgenochtend om acht uur 's ochtends de deadline is voor dit project. We hadden anderhalve week geleden samen al een opzet gemaakt, en zouden er later verder aan werken. Helaas kun je onverwachte voorvallen niet meenemen in je planning. Aiden heeft deze dagen school voor even opzij gezet en is zich volledig gaan storten op zijn zusje en moeder.

Ondanks dat mijn gezonde verstand zegt dat het niet geheel handig van hem is, zegt mijn hart dat ik precies hetzelfde zou doen voor mijn familie. In alle hectiek is hij dus de deadline vergeten, waardoor ik het project zelf afgemaakt heb. Niet dat ik het een probleem vind, want ik heb het er zeker voor hem over.

Over Linda -Aiden's moeder- is nog niet veel bekend. Elke dag rijd ik met hem naar het ziekenhuis aan het eind van de schooldag. Meer dan het gebruikelijke aantal zinnetjes krijgen we niet te horen van de dokter. 'U zult nog even geduld moeten hebben. We verzekeren u dat mijn team zijn best doet. Voordat u het weet kunt u haar bezoeken.'

In het begin ging Aiden door het lint na telkens deze -niet geruststellende- woorden te horen van de dokter. Inmiddels heeft hij het geaccepteerd en wacht hij net als mijn familie gespannen af op enige nieuws.

Net als ik bijna in slaap dommel, schalt mijn ringtoon door mijn kamer. Ik kreun vermoeid en tast met dichtgeknepen ogen met mijn hand op het nachtkastje naast me. Na het bekende voorwerp in mijn handen te voelen, trek ik mijn hand naar mij toe. Met mijn ogen een klein stukje open neem ik mijn mobiel op zonder naar de beller-ID te kijken.

"Hallo?" mompel ik schor, waarna ik zachtjes kuch.

Een harde stem klinkt aan de andere kant van de lijn, waardoor ik rechtop in mijn bed ga zitten -plotseling klaarwakker.

"Hooooooi Saaaaraa," klinkt er door mijn mobiel.

"Aiden? Waarom doe je zo raar en wat is de reden dat je me uberhaüpt zo laat nog belt?" mompel ik verward.

Harde muziek klinkt er op de achtergrond en als ik me niet vergis hoor ik ook wat gegiechel van een meisje.

"Ik ben dronken!" tettert Aiden enthousiast in mijn oor met een dubbele tong.

Ik stap voorzichtig mijn bed uit, zodat ik mijn ouders en zusje niet wakker maak.

"Waar ben je nu?" vraag ik bezorgd.

"Weet ik niet," schreeuwt hij net zo enthousiast als net. Hij lijkt zich wel te vermaken daar, waar hij ook mag zijn.

Ik hoor nog een keer wat meisjesgegiechel en een paar smakken, waarna de verbinding abrupt verbroken wordt. Mijn gezicht ziet eruit alsof ik net een hap heb gezet in een zure citroen. Ook voel ik een lichte steek door mijn borst; pure pijn.