--
"Je hebt me het licht laten zien, Sara."
--
Sara woont samen met haar ouders en zusje van negen. Ze zit nu in haar derde jaar van het hbo. Dit is haar een na laatste jaar, en dan heeft ze haar studie Bedrijfskunde afgerond. Sara is door haar lief...
We zijn nu al enkele weken later en alles loopt zijn gangetje. Linda's situatie is stabiel, maar het gaat nog steeds niet helemaal goed met haar. Aiden is zich weer aan het focussen op school en ik, ik ben iedereen aan het helpen behalve mezelf.
Mijn leven is op dit moment zo druk, dat ik niet eens meer tijd heb om erover na te denken. Ik zet de mensen waarvan ik hou voorrop en wil ervoor zorgen dat zij zich goed voelen, alvorens ik mijn eigen dingen op een rijtje zet. Een behulpzame eigenschap is natuurlijk alleen maar mooi, maar op dit soort momenten hoopte ik dat ik niet zo meedelevend was. Hoe hard het ook klinkt. Ik doe echt tekort aan mezelf en dat is te merken.
Zuchtend klap ik de boeken dicht en wrijf ik vermoeid in mijn ogen.
Net als ik de bureaulamp uit wil knippen, hoor ik de deur met een zacht kraakje open gaan.
"Slaap je nog niet lieverd?"
Mijn vader verschijnt in de deuropening en kijkt me fronsend aan. Bij het zien van mijn blik komt hij op mij afgelopen en geeft me een zachtje kus op mijn voorhoofd. Vervolgens aait hij nog over mijn bol, en verlaat de kamer pas als ik onder de dekens lig. ~~ "Zijn jullie al begonnen aan de samenvatting?" vraagt Siham, terwijl we in de kantine genieten van onze lunch.
"Ik heb er geen tijd voor gehad. Het verslag die we volgende week in moeten leveren is zo groot," zeg ik, waarna ik vermoeid zucht.
"Klopt, maar neem je ook je rust Saar? De laatste tijd zie je er zo moe uit. Denk ook eens een keer aan jezelf," adviseert Melanie mij bezorgd.
Voordat ik antwoord kan geven loopt Aiden met zijn vriendengroep de kantine binnen. Hij kijkt onderzoekend om zich heen en als hij mij in het vizier krijgt licht zijn gezicht op.
"Hey dames, zou ik Sara even van jullie mogen lenen?" vraagt Aiden als hij bij onze tafel staat.
Mijn vriendinnen kijken elkaar geheimzinnig aan en geven hem danbeen bemoedigend knikje. Voor ik het weet lopen Aiden en ik samen naar het plein van de school.
"Dus, mag ik weten waarom je me hier naartoe brengt?"
"Nog eventjes. We moeten nog naar de plek lopen waar het meer is. Je weet wel, met dat schattige houten bankje."
Eenmaal aangekomen kijkt hij me met pretoogjes aan en haalt hij een klein rood doosje uit zijn rugzak vandaan.
Ik kijk hem verrast aan, en wil vragen wat het is. Hij is me net iets voor.
"Voordat ik het je geef wil ik wat zeggen"
Ik kijk hem afwachtend aan.
"Ik heb het deze periode lastig, en dat weet je. Ik ben niet de enige, want jij bent ook degene die het niet heel makkelijk heeft. En ondanks dat je het niet aan de mensen om je heen wil toegeven, weet ik toch dat je van binnen kapot gaat.
Je bent koppig, maar dat is juist waarom ik je zo bewonder. Soms gaat het ten koste van jezelf, maar toch blijf je doorgaan en geef je niet op. Sara, je bent zo een sterk persoon en ik wil je bedanken voor het vertrouwen in mij. Voor het steunen van mij wanneer ik weer eens in de put zit of iets doms heb gedaan, ook al ben je dan boos op me.
Ik weet dat we pas aan het begin zijn van deze donkere periode, maar met jou bij mijn zijde weet ik dat de pijn in ieder geval wat verzacht kan worden."
Een stilte valt waarin een traan van ontroering langs mijn wang glijdt. Zijn ademsappel gaat even op en neer, waarna hij zich hervat.
"Ondanks dat ik je nooit terug kan geven voor de dingen die je altijd voor me doet, hoop ik dat je toch enige waardering uit dit kan halen," zegt hij en overhandigt mij het mooi versierde doosje.
Ik haal mijn neus op en droog mijn tranen, waarna ik het doosje aanneem.
Voorzichtig open ik het en sta met een mond vol tanden als ik zie wat erin ligt.
Ik kijk Aiden met open mond aan en probeer wat te zeggen maar kom niet uit mijn woorden.
Hij kijkt me onzeker aan. "Vind je het mooi?"
"Dat je dat nog vraagt! Dit is prachtig!" roep ik dan bewonderend uit.
"Dit had je echt niet hoeven doen," zeg ik dan stilletjes.
Zachtjes streel ik met mijn vingers over het zilvere armbandje en haal het dan uit het doosje, om vervolgens om mijn pols te doen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Het past perfect," zeg ik blij.
Aiden kijkt me met een oprechte glimlach aan, terwijl zijn handen nonchalant in zijn broekzak verscholen zitten.
"Dankjewel Aiden, echt bedankt. Ik vind het super mooi," zeg ik dankbaar. Het liefst wil ik hem nu een dikke knuffel geven, en al helemaal in deze staat. Ik probeer de verleiding tegen te houden, maar na het zien van zijn liefdevolle blik stap ik toch naar hem toe.
Aarzelend sta ik voor hem en sla dan voorzichtig mijn armen om zijn middel. Niet veel later voel ik ook zijn armen om mij heen en drukt hij me stevig naar zich toe. Zijn hoofd komt net boven de mijne uit, waardoor ik met mijn hoofd op zijn borstkas rust. Onze harten kloppen ritmisch mee met het moment, en het lijkt alsof de tijd voor even stil staat.
Niemand die dit gelukzalige moment nog van mij af kan pakken...
------------------------------------------------------- Whoops Sara back at it again met de verleidingen!
