The Neighbour

Hoofdstuk 21

Het voelt alsof mijn keel dichtgeknepen wordt en de hele kamer rond mij draait. Paniekerig hap ik naar adem, terwijl mijn tranen als een waterval over mijn wangen lopen.

Ze is ziek. Doodziek. De vrouw die voelt als mijn tweede moeder, de vrouw die zoveel heeft moeten doorstaan, de vrouw die bekend staat om haar vriendelijkheid.

"Jouw vader is vroeg in de ochtend gelijk gekomen naar het ziekenhuis toen hij het hoorde van jouw moeder. Ze hebben beiden vrijgenomen van werk, en onze zusjes zijn daar nu ook," informeert Aiden mij, terwijl hij zichzelf een houding probeert aan te nemen door mijn huilbui heen.

Dat verklaard waarom er niemand thuis was vanochtend. Maar waarom hebben ze mij dan niks laten weten?

Ik besluit het te vragen aan Aiden.

"Jouw moeder zei dat je een belangrijk project had waar je de hele nacht aan had gewerkt. Het is je laatste jaar en ze wil niet dat je jouw studie gaat verpesten. Ik heb haar beloofd het je te vertellen. Ze heeft haar handen al vol daar in het ziekenhuis," antwoord hij.

Ik knik en zucht verslagen. Hij geeft me een zakdoekje, waarna ik mijn tranen wegveeg.

"Sorry Sara. Het was precies de nacht dat ik je dronken opbelde, terwijl jij keihard aan het werken was aan school."

Ik kijk hem aan en wimpel zijn verontschuldiging weg. "Ondanks dat het niet de beste manier is om iets te verwerken, snap ik wel waarom je het hebt gedaan."

En stilte volgt, waarbij we allebei ver met onze gedachten zijn.

"Aiden, wil je mij naar jouw moeder brengen?"
~~
Nadat Aiden toestemde op mijn verzoek zijn we met de auto naar het ziekenhuis gekomen. Inmiddels zitten we samen met mijn familie en Aiden met zijn zusje, om het bed van Linda heen.

Toen ik binnenkwam moest ik even slikken bij het zien van Linda. De dokter zei dat de symptomen nu nog niet heel erg merkbaar zijn qua uiterlijk, maar ik vind dit al een onaangenaam beeld.

Ze ziet er fragiel uit en uitgeput. En het doet me pijn om haar zo te zien.

Een zachte klop op de deur haalt me uit mijn gedachten. De verpleegster stapt binnen en vraagt ons om de kamer te verlaten. Linda heeft rust nodig, zegt ze.

Met z'n allen nemen we afscheid, waarna we dan gezamelijk uit het ziekenhuis lopen.

"Aiden," zegt mijn moeder. "Ja?" Hij kijkt mijn moeder afwachtend aan.

"Vind je het goed als Lilly voorlopig bij ons verblijft? Ik weet dat je oud genoeg bent om voor haar te zorgen en die verantwoordelijkheid zeker op je kan nemen, maar ik wil jou niet teveel belemmeren," meldt ze hem.

Hij kijkt haar vermoeiend aan en knikt dankbaar. "Dank u wel. Het betekent veel voor me."

Ze wrijft geruststellend over zijn rug en mijn vader geeft hem een schouderklopje.

"Laten we dan maar naar huis gaan. Het is al donker en morgen moeten de meiden naar school," zegt mijn vader.

Gehoorzamend doen we wat hij zegt en verdelen onszelf dan over de twee auto's.

Onderweg naar huis bedenk ik me wat ik moet verwachten van aankomende tijd. Wat ik wel weet is dat dit een zware periode gaat worden en ik mijn best moet doen om iedereen er zo goed mogelijk doorheen te slepen. Ya Allah, hoe ga ik dit volhouden?