Supernatural (BEZIG MET HERSCHRIJVEN)

*7*

Ik open mijn ogen en ben opgelucht als ik Patch nog naast me zie liggen.

Ik wring me uit zijn armen, wat lukt zonder hem wakker te maken en trek mijn onderbroek aan.
Ik moet me bukken om aan mijn bh te geraken die onder de salontafel was gevallen.

Als ik die aanheb, sta ik op maar zodra ik een stap zet voel ik een stekende pijn daarbeneden.
Ik frons alleen maar. Ik kan nu moeilijk blijven zitten daardoor.

Met kleine stapjes strompel ik naar de keuken en schenk een glas water in.
Terwijl ik van mijn water nip komt Patch de keuken ingewandelt, helemaal naakt.

Mijn ogen worden groot als ik zijn mannelijkheid zie. Oh god.
Hoe is die in godsnaam in mij geraakt?

Ik merk dat ik staar als Patch kucht.
Ik kijk op en hij kijkt me grijnzend aan.
Hij reikt naar mijn glas en neemt een slok waarna hij het op tafel zet.

Hij komt naar me toegelopen en drukt zijn lichaam tegen het mijne waardoor ik tussen hem en het aanrecht kom te staan.

Ik voel zijn vriend tegen mijn blote buik duwen. Zijn mond gaat naar mijn oor. 'Engeltje... je hebt geen idee wat je met me doet.' Fluistert hij.

Mijn mond gaat naar zijn nek en ik kus hem achter zijn oor.
Hij gaat even door zijn benen maar herpakt zich al snel weer.

Ik grijns als hij zijn hoofd in mijn nek legt en met zijn handen op het aanrecht achter me moet leunen om staand te blijven.

Ik pak zijn heupen vast en draai ons om. Ik duw een beetje tegen zijn vriend. Hij laat zijn hoofd in zijn nek vallen en zijn ogen rollen naar achter.

'Oh god. Alsjeblieft, doe maar.' Zucht hij. Ik schud mijn hoofd.
Hij kijkt me vragend aan.

'Hoe weet je eigenlijk waar ik woon?'

'Ja, verpest het moment maar.' Gromt hij.

'Was dit dan een moment?' Grijns ik. Aan zijn gezicht te zien moet hij nadenken voor een antwoord.

'Ik heb aan je broer gevraagd waar je woont.' Zegt hij. Hij lijkt niet te liegen.
Of hij is een heel goede acteur.

'Heb je pijn?' Hij krabt aan zijn nek.
Ik kijk hem niet begrijpend aan.
'Daarbeneden.' Mompelt hij. Oh.

Ik haal mijn schouders op. 'Beetje.'
Hij knikt en slikt.

'Hoe kom je daar aan?' Vraag ik doelend op de strepen op zijn rug.

'Door een grote fout die ik ooit heb gemaakt.' Zucht hij. Nieuwsgierig dat ik ben, vraag ik: 'Wat?'
'Iets.' Is zijn korte antwoord waarna hij naar de woonkamer loopt.

Ik volg hem en kijk hoe hij zijn boxer en zwarte shirt aantrekt.
Ik pak mijn trui van de bank en trek hem aan en rits hem dicht.

Patch legt zijn hand op mijn rug en ik draai me naar hem om.
'Mag ik misschien je tekeningen zien?' Vraagt hij. Ik knik.

Met Patch achter me loop ik naar mijn kamer.
In mijn kamer zoek in in mijn rugzak naar de kaft met tekeningen.
Patch staat achter me en zodra ik de kaft nog maar net open heb gedaan pakt hij hem uit mijn handen.

'Ben ik dat?' Ik trek de kaft snel uit zijn handen.

'Misschien.' Zeg ik beschaamd. Ik voel mijn wangen gloeien.

'Laat zien.' Hij trekt de kaft terug uit mijn handen. Eerst verschijnt er een frons op zijn gezicht en daarna een glimlach. 'Is dat van die foto in de bossen?' Ik knik. 'Je kan mooi tekenen.' Complimeert hij.

'Dankje.' Ik bloos door het compliment. Ik heb mijn tekeningen eigenlijk nooit aan iemand laten zien, behalve mama, papa en Esmee.
Gewoon omdat ik bang ben voor stomme opmerkingen.