Supernatural (BEZIG MET HERSCHRIJVEN)

*24*

Patch kijkt me even geschrokken aan als ik hem.

'Engeltje? Wat gebeurt er?'

'I-ik... Jack?' Ik draai me om naar Jack die ons met pretoogjes aankijkt.
Hij duwt iets metaal in mijn hand.
Een pistool.

Met grote ogen kijk ik ernaar.
Hij wilt dat ik het nu doe, dat ik Patch nu vermoord.

Hij duwt me naar voren tot ik een meter van Patch sta.
Ik neem het pistool in mijn twee handen en richt het op Patch.

'Schiet op Emily, haal de trekker over. Hoe sneller je het doet hoe sneller je er vanaf bent.' Zegt Jack die ondertussen tegen een muur is gaan staan in het donker.

POV Patch

Emily staat voor me met het pistool op mijn hoofd gericht.
In de achttien jaar dat ik heb geleefd heb ik nog nooit gehuild, tot nu dan.

Dit was het dan.
Ik word zometeen neergeschoten door de enige persoon waar ik ooit van heb gehouden.

Waarschijnlijk weet zijn het niet maar als ze nu de trekken overhaalt ben ik dood en ga ik niet naar de hel. Zo gaat dat bij gevallene, als ze van iemand houden en die persoon vermoord ons, gaan we ook werkelijk dood.

Jack die een paar meter achter haar staat, roept dat ze voort moet maken.
Ze kijkt naar achteren naar Jack en dan weer naar mij.
Ik sluit mijn ogen, wachtend tot ze de trekker overhaalt.

Maar het komt niet.

Jack begint luid te roepen en ik open mijn ogen.

Emily heeft het pistool niet meer op mij gericht, maar ook niet op Jack ze heeft hem tegen haar eigen slaap gedrukt, haar wijsvinger klaar om de trekker over te halen

'Emily! Doe het niet! Schiet mij neer!' Roep ik huilend uit.

'Ik kan je niet vermoorden.' Brengt ze snikkend uit.

'Doe het dan niet, maar alsjeblieft, doe dat pistool weg. Ik kan niet zonder je leven.'

'Ik moet wel Patch. Ik wil niet dat jou iets overkomt en als ik mezelf vermoord is het beter.
Geen vrede tussen onze twee soorten en mijn familie blijft leven.'

'Doe het niet... ik kan jullie niet allebei kwijt,' ik knipper een paar keer omdat mijn zicht wazig wordt door het huilen.

'Allebei? Waar heb je het over?' Vraagt ze en laat langzaam het pistool zakken.

'Je bent zwanger, Emily. Onze baby groeit in jouw buik.'

'Zeik niet man! Emily, luister niet naar hem, hij zegt het gewoon zodat je hem niet vermoord!' Roept Jack.

'Het is wel waar Emily.
Dat is de rede van dit alles.
Onze baby zou voor vrede zorgen maar als jij mij vermoord gaat ook de baby dood. Dat willen Jack en zijn vrienden zodat er geen vrede komt.'

'Ik ben niet zwanger.' Zegt ze maar ik zie dat ze begint te twijfelen.

'Dat ben je wel. Toen bij de dokter hebben ze bloed van je genomen om te onderzoeken.
Dr. Horan belde drie dagen geleden dat ik moest komen, daarom moest ik ook weg. Hij heeft verteld dat uit het onderzoek is gekomen dat je zwanger bent maar ik wist niet hoe ik het je moest vertellen omdat je me negeerde.'

'Heb je bewijs? Want ik geloof je niet.' Vraagt ze waarop ik knik.

'Dr. Horan heeft een brief meegegeven waarop staat hoelang je al zwanger bent en nog eeen paar dingen. Hij zit in mijn broekzak.'
Ze stapt naar me toe en ik voel haar hand in mijn broekzak, ze pakt de brief eruit.

Ik kijk kort naar Jack die ons vanuit de hoek van de kamer bekijkt en kijk dan weer naar Emily.
Ze heeft een kleine glimlach rond haar mond en legt haar hand op haar buik waardoor er bij mij ook een kleine glimlach verschijnt.
Dan kijkt ze weer naar mij.

'Je was niet van plan mijn familie te vermoorden, hé?'
Ik kijk haar raar aan.

'Waar heb je het over?' Vraag ik.

'Jack heeft me wijsgemaakt dat je mijn ouders en broer wou vermoorden. Maar dat zei hij dus blijkbaar alleen maar zodat ik jou wel moest vermoorden om ze te beschermen.'

Ze draait zich om en loopt naar Jack toe. Jack schudt hevig zijn hoofd en wilt naar achteren staan maar dat gaat niet omdat hij al tegen de muur staat.
Doordat ze zo ver staan zie ik niet wat er gebeurt. Ik hoor alleen gekrijs van Jack en dan hoor ik hem weglopen.

Emily loopt weer naar me toe en maakt mijn handen los.
Ik wrijf pijnlijk over mijn polsen terwijl ze me verder losmaakt.

Voor ik het weet heeft ze zich in mijn armen gestort. Ik hou haar stevig vast.

'Het spijt me zo,' huilt ze in mijn nek.
Ik schud mijn hoofd.

'Ik hou van je.' Ik het enige dat ik zeg.

'Ik hou ook van jou.'

Ik druk mijn lippen op de hare en leg mijn hand op haar buik.
-Omdat ze nog maar een paar weken ver is, is het nog niet zichtbaar maar toch... Emily legt haar hand over de mijne en kust me terug.

*-*-*-*

Kort hoofdstuk, I know I know, sowwy xx