Supernatural (BEZIG MET HERSCHRIJVEN)

*19*

Emily's ouders hadden het toegelaten dat ik de rest van de week bleef slapen.

We hebben het meeste in bed gelegen, films gekeken en ze heeft vooral geslapen.
Ik heb haar buik een paar keer gemasseerd als ze weereens buikpijn had of misselijk was.

Ook had ik Emily gezegd te rusten en dus geen seks te hebben, maar na twee dagen gezeur gaf ik het op.
Ze is dan wel ziek maar hoe kan je dat nu weigeren?

Emily's ouders zijn meestal gaan werken maar ik heb al wel een paar keer met Robert -Emily's vader- gepraat en volgens mij keurt hij onze relatie helemaal goed.

Het is nu vrijdagavond en Emily voelt zich al een stuk beter, gelukkig.
Alleen blijft de misselijkheid en buikpijn dus ik ben er vrijwel zeker van dat ze zwanger is, maar Emily wilt me niet geloven.

'Patch?' Ik draai mijn hoofd om Emily aan te kijken.

'Wat is er engeltje?'

'We moeten praten.' Ze gaat rechtzitten, in kleermakerszit.
Ik ga ook rechtzitten, met mijn rug tegen het hoofdeinde van het bed en kijk haar vragend aan.

'Waarover?'

Ze prutst aan haar nagels en bij op haar lip. De stilte maakt me een beetje nerveus.

'Emily?'

'Benjeeengevallenengel?' Zegt ze zo snel dat ik haar niet heb verstaan.

'Wat?'

'Ben je een gevallen engel?' Vraagt ze opnieuw. Ik kijk haar stil aan en mijn hart staat even stil.

'Hoe- wat? Waar heb je het over? Nee.' Stotter ik.
Ik wil het haar vertellen. Echt.
Maar nu het zo direct komt, durf ik niet meer.

'Niet liegen Patch. Mijn ouders hebben erover verteld.'

'Je ouders? Wat weten zij daarvan?'

'Ze zijn nephil.' Ik schud mijn hoofd.

'Dat kan niet want dan kan jij niet leven. Twee Nephilim's kunnen geen kinderen krijgen samen.'

'Wel... ik ben zoals Alexandra Girogh.' Ik schud mijn hoofd.

'Je bent een Nephilim?' Vraag ik verbaasd.

'Ja Patch. De enige volbloedsnephilim die er nog is.'

'Maar- hoe? Waarom heb je het dan niet eerder verteld?'

'Ik weet het pas sinds vorige week woensdag na dat feestje.
Toen ik zeven was had ik een auto ongeluk met mijn papa en ik was alles van ervoor vergeten. Maar nu is alles terug.'

'Dat kan niet.'

'Wat bedoel je?'

'Ik bedoel dat het niet kan. Ik heb van je geboorte tot het ongeluk over je gewaakt maar ik heb nooit geweten dat je Nephilim was.'

'Hoezo over me gewaakt?'

Ik bijt op mijn lip.
'Ik was je beschermengel, Emily.
Maar ik faalde. Je werd aangevallen door gevallene, die in die auto zaten en toen hebben de aartsengelen mijn vleugels afgepakt.'

'Je grootste fout?' Ik knik.

'Ik had beter moeten opletten dan was je nooit verongelukt.'

'Hoe kon jij mijn beschermengel zijn? Je bent pas drie jaar ouder.'

'Beschermengelen groeien sneller. Lichamelijk en mentaal. Toen ik vier was, had ik al het lichaam van iemand van twaalf. Zo kunnen we sneller iemand beschermen.' Ze knikt.

'Als je een gevallene bent, waarom ga je dan naar school?'

Fuck.

'Om jou te leren kennen. Het ligt nogal gevoelig. Ik zal je alles uitleggen maar dan moet je wel naar me luisteren en niet te snel conclusies trekken.' Ze knikt traag.

'Oké dus toen jij zeven was en ik tien had ik al dit lichaam even voor de duidelijkheid. Ik was dus je beschermengel en mijn taak was zorgen dat jou niks overkwam.
Maar toen kwamen die drie gevallene in die auto. Ik wist niet dat jij Nephilim was dus ik dacht dat ze gewoon wat aan het klooien waren.
Maar als ik beter had opgelet, had ik gemerkt dat je Nephilim was, een speciale soort en dat je dus wel in gevaar was voor gevallene, want mensen doen ze niks.
Toen jij en je vader verongelukte gaf ik mezelf de schuld. Ik begon toen al dingen voor je te voelen die een engel normaal niet kan voelen maar ik werd dus van mijn vleugels ontdaan en naar de aarde gestuurd.
Jaren heb ik oplossingen gezocht om terug daarboven te geraken maar toen gaf ik het op.
Dat zou nooit lukken, maar op de aarde blijven was ook geen leven want ik had niemand dus ik wou wraak op de aartsengelen die me mijn vleugels hadden afgepakt.
De enige manier die ik kon bedenken was een kind met eens mens.
Dat zou dan een Nephilim zijn en Aartsengelen vinden die soort een schande.
Ik was toen al zeventien en ik zat ergens in Europa.
Maar ik wou geen kind met een vreemd meisje dus ik dacht aan jou omdat ik jou toch al een beetje kende,' Emily kijkt me raar aan.

'Ik heb er maanden over gedaan om hier te geraken.
Ik had toen nog geen echte gevoelens dus ik dacht; ik ga naar Portland, ga naar school, win Emily's vertrouwen en heb onveilige seks met haar zodat ze zwanger word.'

Ik schud snel mijn hoofd als ik zie dat Emily verder van me gaat zitten.

'Ik was van plan je achter te laten met de baby. Maar ik kon het niet.
Mijn gevoelens werden steeds sterker voor je. Zeker toen we kusten op dat uitstapje. Ik was al verliefd op je maar ik ben van je gaan houden.'

'Dus je had seks met me om me zwanger te maken en dan achter te laten?'

'Nee. Ja, ik had seks met je maar toen gaf ik al niet meer om mijn plan.' Ze schud haar hoofd.

'Ben je zelfs wel verliefd op me?' Ik zie dat haar ogen waterig worden wat mijn hart breekt.

'Ja, ik hou van je Emily, dat zweer ik.' Mijn stem klinkt wanhopig.
Ik ben het ook.
Ik wil Emily niet kwijt.

'Ga weg.' Ik schud mijn hoofd.

'Emily-' 'Ga weg verdomme! Ga weg! Ik wil nu even alleen zijn.' Huilt ze.
Ik knik en sta op.

Nadat ik mijn kleren en schoenen heb aangetrokken, plaats ik een korte kus op haar haar en verlaat dan haar kamer.

POV Emily.
Alles wat Patch in de afgelopen minuten tegen me verteld heeft ga ik nog eens door.

Hij wou me zwanger achterlaten...

Ik weet niet wat ik hier allemaal over moet denken.
Hij zij ook dat hij dat niet meer wou uiteindelijk, maar toch...
Hij heeft me een soort van gebruikt.

Een rilling gaat door me heen.

Ik heb niet eens door hoe hard ik aan het snikken ben tot Nash mijn kamer komt binnengelopen en vraagt wat er is.

Ik twijfel of ik het hem wel moet vertellen, maar doe het dan toch maar. Ik moet er met iemand over praten.