Supernatural (BEZIG MET HERSCHRIJVEN)

*18*

*MEDIA: Outfit Emily (zonder de wollen trui*

'Iemand had iets in mijn drinken gedaan.' Vertel ik Esmee waarna ik mijn kluisje sluit.

'Echt?'

'Yup. Gelukkig dat Patch er was.'

'Was die er?'

'Ja eventjes. Hij heeft me naar huis gebracht.'

Een paar meter verder komen Patch en Dane naar ons toegelopen. Patch slaat zijn armen om me heen en knuffelt me. Ik knuffel hem ongemakkelijk terug. Vannacht heb ik lang wakkergelegen en veel herinneringen zijn teruggekomen van voor het ongeluk.

Ik ben Nephilim. En Patch is een Gevallen engel, de soort die mijn soort wilt vermoorden.
Zou hij weten wat ik ben?
Vast niet. Ik weet het zelf pas van gisteren.

'Ik miste je vannacht. Ik ben het niet meer gewend om alleen te slapen.' Fluistert hij in mijn oor.

Ik draai mijn gezicht naar hem toe en druk een kort kusje op zijn lippen.
Ik leun tegen hem aan.
'Ik heb jou ook gemist.' Lieg ik.
Ik was zo druk bezig met herinneringen ophalen dat ik geen tijd had om hem te missen.

Ik leg mijn hand op mijn buik en een misselijk gevoel gaat door me heen.
Natuurlijk heb ik deze morgen weer moeten overgeven maar de misselijkheid is niet weggegaan.

'Engeltje? Gaat het, je ziet bleekjes.' Vraagt Patch bezorgt. Ik knik.

'Het gaat.' Mijn andere hand kruipt onder zijn shirt en gaat over zijn rug, opzoek naar de littekens, maar Patch pakt mijn hand en trekt hem onder zijn shirt vandaan.

Volgens Nash worden normale mensen, wanneer ze de littekens van een gevallene aanraken, ziek of misselijk.
Maar ik dus niet maar Patch denkt vast van wel. Ergens ben ik een beetje pissed op hem omdat hij niet heeft verteld wat hij is. Maar ik snap het ook wel.

'Gaan we straks nog praten?' Vraag ik.

'Ik denk het.' Mompelt hij.

POV Patch.
Emily doet raar.
Toen ik haar knuffelde, knuffelde ze me niet echt terug en ik zag dat ze zich niet goed voelde, maar ze zei van wel. Zou ze toch zwanger zijn maar durft ze het niet te vertellen?

Ik weet dat ik het al een paar keer heb gevraagt aan haar en dan zegt ze dat ze niet zwanger is, maar ze heeft wel de symptomen. En ja, ik heb ook de zwangerschapstest gezien, die was negatief maar misschien was hij kapot ofzo?

Ik weet dat ze nog maar 16 is, dat is te jong om een kind te krijgen, maar ik zou voor haar en de baby zorgen.
Ookal ben ik pas 18.

Misschien ging daar mijn droom over en was dat jongentje ons zoontje.
Nu ik het zeg, hij leek op Emily... en ook op mij, hij had zwarte haren, net als ik.

Ik moet er echt voor zorgen dat Emily nog een test doet. Maar hoe?
Misschien moet ik er straks met haar nog eens over praten.
Ik ga haar ook over mij vertellen.
Ik hou van haar en ze heeft het recht om te weten wat ik ben.

...

In de les kijk ik heel de tijd naast me naar Emily. Ze heeft haar hand op haar buik en trekt een pijnlijk gezicht.

Zonder nog iets te zeggen loopt ze het lokaal uit. Ik loop haar snel achterna, het lokaal uit maar zie haar niet meer in de gang. Zo snel mogelijk loop ik naar het wc want ik veronderstel dat ze daar is. En ik heb gelijk.
Emily hangt met haar hoofd boven het wc en leegt haar maag.
Ik ga achter haar zitten en houd haar haar vast terwijl ik over haar rug wrijf omdat ik weet dat dat haar rustig maakt.

Als ze klaar is met overgeven veegt ze haar mond af met toiletpapier en spoelt door.

Ze wilt rechtstaan maar ik trek haar op mijn schoot. Ze laat zich tegen me aanleunen en legt haar hoofd tegen mijn schouder.