Supernatural (BEZIG MET HERSCHRIJVEN)

*25*

'Je had gelijk...' zegt Emily na een tijdje in de auto waarop ik grijns.

'Ik heb altijd gelijk, lieve schat.' Grinnik ik en ze rolt glimlachend haar ogen.

'Patch, ik ben bang.' Zegt ze dan weer na een tijdje.

'Waarom?' Ik leg mijn hand over haar hand die op haar been ligt en geef er een klein kneepje in.

'Ten eerste om het aan mijn ouders te vertellen, ten tweede dat er misschien iets misgaat en ten derde ben ik bang dat er iemand mij of de baby iets gaat aandoen.'

'Ik weet zeker dat alles goed gaat gaan, en ik zal jou beschermen en je niks laten overkomen.
Als onze kleine geboren is gaat het allemaal stoppen want dan is het toch te laat om de vrede tegen te houden.'

Emily knikt en verstrengeld haar vingers met de mijne.

'Het komt goed. Zoals ik al zei; ik heb genoeg geld maar ik kan altijd nog werk zoeken. Jij maakt je school gewoon verder af en dan zien we wel.'

'Je ziet het wel helemaal zitten, hé.' Grinnikt ze.

'Het idee van een baby met jou staat me wel aan, ja.'

...

'Mama... papa, we eh... we moeten jullie iets... eh... vertellen.' Stottert Emily.

Haar ouder die allebei in de woonkamer in de zetel zitten kijken haar vragend aan.
Ik grijns lichtjes om het idee dat Emily en ik het voor de eerste keer in die zetel hebben gedaan.

'Doe maar,' glimlacht haar moeder.

Emily bijt op haar lip en kijkt naar haar voeten.
'Moet ik het vertellen?' Stel ik voor waarop ze zachtjes knik.

Waarom stelde ik dat nu weer voor?
Nu moet ik tegen haar ouders vertellen dat ze zwanger is.
Tegen haar vader!

Emily pakt mijn hand stevig vast.
'We eh... Emily... ik durf niet,' mompel ik dan.

'Ikbenzwanger.' Zegt Emily dan zo snel dat ik haar amper versta maar ik weet wel wat ze zei.

'Wat?' Vraagt Robert.

'Ik ben zwanger.' Zegt ze dan zachtjes maar wel luid genoeg dat ze het kunnen horen.

'Eindelijk.' Emily en ik zijn allebei verrast door hun reactie.

'Hoezo Eindelijk?' Vragen Emily en ik tegelijk.

'Dat het tijd werd... aangezien de voorspelling.' We draaien ons abrupt om naar Nash die daar staat.

'Hoelang sta jij daar al?'

Nash rolt zijn ogen naar Emily.
'Lang genoeg. En trouwens, ik had gelijk. Je bent wel zwanger, koppigaard.'

Nu is Emily degene die haar ogen rolt.

'Dus jullie zijn niet boos ofzo?' Vraagt Emily dan weer aan haar ouders.

'Nee.'

...

'Ik dacht echt dat ze super kwaad gingen worden.' Zegt Emily als ze op haar bed is gaan liggen.
Ik ga naast haar liggen.

'Ik wil niet naar school gaan als ik een dikke buik heb,' mompelt ze waarop ik lach.

'Waarom niet?'

'Omdat ze dan dingen gaan zeggen.
Er was ooit al eens een meisje zwanger, Sanne, ze was verkracht door een vriend van haar broer en wou geen abortus doen. Bijna iedereen noemde haar slet of hoer.'

'Was ze daarvoor geliefd?'

'Nee.'

'Jij wel. Iedereen mag je op school.'

'Niet iedereen.'

'De meeste wel.'
Ze haalt haar schouders op en legt haar hoofd op mijn borst.

'Ga je het Esmee vertellen?'

'Natuurlijk. Esmee en ik zijn vrienden voor het leven dus zoiezo komt ze er ooit achter.'

'Voor het leven? Jij bent onsterfelijk, zij is een gewoon mens.' Zeg ik waardoor ze fronst.

'Wie zegt dat ze normaal is?'

'Is ze dat dan niet?'

'Dat weet ik niet...'

'Je bent toch al lang vrienden met haar, dan moet je dat toch gemerkt hebben?'

'Ik wist niet eens van mezelf wat ik ben.' Zegt ze en kijkt me dood aan.

'Dat is waar...'

Ze zucht en sluit haar ogen.
'Ik had je nooit echt neergeschoten.'

'Nee?'

'Nee. Daarvoor hou ik teveel van je...'
Ik glimlach en kijk naar hoe ze in slaap valt.

...

POV Emily. (Maandag op school)

'Esmee? Ik moet je iets vertellen.' Zeg ik waarna ik haar mee naar de toiletten trek.

Ik check eerst of er niemand anders is en als ik zeker ben, ga ik op de wasbak zitten.

'Wat is er?' Vraagt ze bezorgt en komt naast me zitten.

'Je weet dat ik me de laatste tijd zo vaak slecht voel hé?' Vraag ik waarop ze knikt.

'Ja, hoe komt dat eigenlijk?'

'Omdat ik zwanger ben.' Zeg ik zachtjes. Esmee kijkt me met grote ogen aan.

'Echt? Van Patch?'

'Natuurlijk van Patch.'

'Weet hij het?'

'Ja, hij was degene die het al een tijdje dacht maar ik wou hem niet geloven.
Mijn ouders en broer weten het ook.'

'Gaan jullie het houden?' Weer knik ik.

'Ja, Patch kijkt er al naar uit.' Grinnik ik en Esmee grinnikt ook.

'Ben je niet bang?' Vraagt ze dan terwijl ze naar haar voeten kijkt.

'Waarvoor?'

'Ik weet dat jij niet weet dat ik het weet maar ik weet dat jij volbloedsnephilim bent.
Ik ben halfbloeds, mijn vader is gevallen engel en mijn mama mens. Vandaar dat ik mijn vader niet ken.'
Ik kijk haar met grote ogen aan.

'Echt? Hoelang weet je dat al?'

'Nog maar net. Mijn mama heeft het me verteld. Ik wou het je meteen vertellen; ik ben blij dat je zwanger bent want ik wil vrede tussen de soorten. Ookal weet ik nog niet zo veel van hen.'

Wauw, net wanneer ik het er met Patch over had, vertelt Esmee dat ze net zoals ik is en we dus echt altijd vriendinnen kunnen zijn!

'Oh Esmee wat ben ik blij dat te horen! Ik zou het verschrikkelijk vinden als ik ooit onze vriendschap had moeten stopzetten omdat jij ouder word en ik niet.' Zucht ik opgelucht waarop ze lacht.

'Gaan we straks na school iets doen? Ik zie je de laatste tijd niet zo vaak meer.'

'Ja, maar kom dan tegen zeven uur naar mij thuis. Patch en ik moeten eerst langs de gyneacoloog.'

'Hoe lang ben je eigenlijk al zwanger?'

'Blijkbaar al 8 weken.'

'Woah, is het dan al zo lang geleden dat we Patch pas kenden?
Dat verklaart ook waarom je al een beetje dikker bent geworden. Dat hardlopen zal je er niet vanaf helpen.' Lacht ze waardoor ik ook moet lachen.