Supernatural (BEZIG MET HERSCHRIJVEN)

*30*

Week veertig. Zo ver zijn we, het einde van de zwangerschap maar het kan nog tot twee weken duren tot Emily moet bevallen.

Ze heeft een paar keer op de dag oefenweëen die haar erg irriteren.
Meestal erna begint ze vanalles tegen Caiden te zeggen dat hij moet stoppen vals alarm te maken, ik kijk haar dan altijd met pretoogjes aan als ze dat doet en dan krijg ik daarna iets naar mijn hoofd geslingerd omdat ik haar "uitlach" ofzo.

Ze is nogal snel geïrriteerd en kwaad de laatste tijd op mij maar ik kan het hebben, ik weet dat het door de zwangerschap komt en door de stress.

...

Ik lig rustig op haar bed tekeningen van haar te bekijken als ik een onmenselijk geluid vanuit de badkamer hoor komen.

'Patch!'

Ik loop snel naar de badkamer waar Emily haar tanden zou aan het moeten poetsen zijn maar inplaats daarvan staat ze ze een beetje door haar benen gezakt en met haar handen op de lavabo.
Dan valt de natte plas onder haar me op.

'Patch, mijn water is gebroken.' Brengt ze met een piepstemmetje uit.

Shit! Nu?!

Ik pak Emily vast en leid haar naar beneden wat te lang duurt naar mijn wil dus ik til haar op en draag haar naar de auto.
Gelukkig had ik al een zak met spullen in de auto gezet.

In de auto, onderweg naar het ziekenhuis zeg ik tegen Emily dat ze rustig adrm moet halen en puffen maar ze kijkt me alleen maar kwaad aan. 'Puf zelf!' Roept ze en maakt dan weer een raar geluid.

'Kan je je broer bellen?' Vraag ik en geef haar mijn gsm.
Ze belt hem op en zet het op speaker.

Hij was samen met Robert en Lilith iets gaan doen dus als ik hem bel, zijn ze alledrie op de hoogte.

'Hallo, Patch? Wat is er?' Hoor ik hem vragen.

'Eh... we zitten in de auto... onderweg naar het ziekenhuis.' Door nóg een geluid van Emily denk ik dat hij het wel doorheeft.

'Ik zal het mijn ouders vertellen, dan komen we zo snel mogelijk naar daar.' Zegt hij waarna hij ophangt.

'Esmee?' Piept Emily.
Ik knik en ze zoek Esmee haar nummer en belt haar waarna ze het weer op speaker zet.

'Hallo met Esmee?'

'Ja, hallo, met Patch.'

'Wat is er?'

'Emily... we zijn onderweg naar het ziekenhuis. Ze gaat bevallen.'
Ik hoor haar nog iets zeggen dat ze komt en dan hangt ze op.

...

'Schatje, doe wat de verplegers zeggen en pers.' Zeg ik tegen Emily maar ze schud resoluut haar hoofd.
We zijn hier nu al een paar uur en ze hebben haar een epiduraal gegeven zodat de contracties minder of geen pijn doen maar toch lijkt ze nog pijn te hebben wat me doet fronsen.

'Ik kan het niet.' Snikt ze en trekt een pijnlijk gezicht.

'Je kan het wel, ik blijf bij je, knijp maar in mijn hand,' ik geef haar mijn hand en ze pakt hem vast.
Ze knikt en kijkt weer naar de verplegers.

'Oké, Emily, persen!' Zegt een verpleegster en Emily doet wat ze zegt. Emily schreeuwt van de pijn en knijpt hard in mijn hand. Ik druk mijn lippen tegen haar slaap en fluister dat het goed komt en we zometeen een baby hebben.
Na vele persen en pijnlijke knepen van Emily is Caiden er eindelijk, dat is duidelijk te horen aan het gehuil van het kleintje.
Ik word gevraagd om de navelstreng door te knippen en ze wikkelen hem in een dekentje. Een van de verpleegsters geeft de baby aan Emily.

Ik ga naast Emily op het ziekenhuisbed zitten en kijk naar het kleine mannetje in haar armen.

'Hey Caiden.' Fluister Emily en hij stopt met huilen bij het horen van haar stem.
Maar dan heb je mij nog, en Emily.

Ze streelt zachtjes over zijn wang en kijkt dan naar mij. 'Wil je hem vasthouden?' Ik knik en ze geeft hem voorzichtig aan mij over.

'Hij is zo klein... en perfect.' Breng ik zachtjes uit.
Net zoals ik altijd droomde heeft hij al korte zwarte haartjes, en groene ogen waarmee hij me nu aanstaart.

Een aantal minuutjes mogen we Caiden nog vasthouden tot ze hem meenemen om te checken of alles goed is en om hem wegen en meten.

Emily legt haar hoofd tegen mijn schouder en sluit uitgeput haar ogen.
'Ik hou van je,' hoor ik haar nog mompelen voor ze in slaap valt.

...

Het is nu al een paar uur geleden dat Caiden is geboren.
We zitten nu in een andere kamer en Emily slaapt nog steeds.

Ze was wel even wakker om zich te wassen en iets anders aan te trekken.

Emily's moeder heeft vanalles gevraagt van hoe het is gegaan en terwijl ik met haar en Robert praate, had Nash of Esmee Caiden vast.
Het liefst had ik hem zelf vastgehouden maar ze bleven maar doorzeuren.

Caiden lijkt hen te mogen, maar de verplegers mag hij niet want bij hen begint hij altijd te huilen.

Doordat Nash iets met zijn handen doet kijkt Caiden er raar naar wat me doet lachen.

Uiteindelijk geven Esmee en Nash hem terug naar mij, omdat ze mee naar huis moeten van Robert en Lilith.

Nu zit ik met Caiden naast Emily op het ziekenhuisbed.
Binnen twee dagen mogen ze allebei pas naar huis maar ik ben niet van plan weg te gaan.

Ik leg Caiden voor me op zijn rug en hij trappelt met zijn beentjes.
Emily maakt een geluidje en meteen heeft ze Caidens aandacht.
Hij reikt met zijn handjes naar haar trui maar kan er niet bij dus ik zet hem recht, tegen Emily en hij leunt tegen haar aan.

Langzaam aan word Emily wakker en draait ze zich om.
Caiden valt om op zijn zij en de twee staren elkaar nu aan.

Emily legt hem op zijn rug en kust zijn wang.
Ik ga ook neerliggen en kus zijn andere wang.
Hij steekt grijpend zijn handjes in de lucht. Emily en ik geven hem allebei een vinger die hij stevig vasthoud.

Ik kijk naar Emily, ze is gefocust op Caiden maar kijkt naar me als ze doorheeft dat ik haar aanstaar.

'Ik hou van je.' Ze glimlacht. 'Ik hou ook van jou.'

Caiden maakt een tevreden geluidje en beweegt met zijn beentjes en handen -die nog steeds onze vingers vast hebben-.

'En ook van jou.' Zeggen Emily en ik tegelijk tegen ons zoontje.

EINDE!!!

Dit was het einde van Supernatural.

Er komt nog een Epiloog en dan is het het officiële einde van dít boek (deel1).