Jade's normale leventje verandert compleet wanneer een sexy, mysterieuze jongen bij haar in de klas komt.
Al van het eerste moment vind ze hem een eng type maar ondanks alles toch best wel aantrekkelijk.
Al snel ontdekt ze dat hij niet zomaar een no...
POV Emily. Met een kleine glimlach kijk ik naar Patch die nog diep aan het slapen is.
Nadat we nog even in de zetel hebben gezeten gisteravond-en Patch me heeft kunnen overhalen om vandaag niet naar school te gaan- zijn we naar Patch' kamer gegaan. Ja, je kunt vast al wel raden wat er daar allemaal is gebeurt. Daarna zijn we gewoon gaan slapen.
Mijn hoofd ligt op Patch' borst en mijn vingers gaan over zijn sixpack. Hij verstevigt zijn grip om mijn middel en opent zijn ogen.
'Je bent er nog.' Zegt hij glimlachend.
'Dat had ik toch gezegd?'
'Ja. Maar ik dacht dat je misschien zou weglippen terwijl ik sliep. Maar gelukkig niet,' voor ik het weet hangt Patch boven me en zijn zijn lippen om de mijne gedrukt.
'Ik hou zielsveel van je, Emily en ik zal je beschermen met mijn leven. Als ik jou kwijtraak, raak ik alles kwijt.' Ik glimlach naar hem en zoen hem weer. ... Na nog een tijdje te "praten" in Patch' bed, besloten we om naar buiten te gaan. Oh. En voor de eerste keer in een paar weken moest ik 's ochtend niet overgeven.
We zijn naar de het strand gegaan en lopen hand in hand over de dijk. Mijn buik begint hard te grommen en Patch hoort het ook want hij lacht.
'Heeft mijn engeltje honger?' Grinnikt hij. Ik knik. Patch trekt me mee, we steken over -over de dijk aan het strand zijn allemaal winkeltjes en kleine restaurantjes en snackbars.
We lopen voorbij een steegje waar ik iemand hoor kreunen. Patch hoort het niet, maar ik stop hem.
'Stop! Alsjeblieft!' Horen we iemand roepen.
Patch fronst.
'Hou op!' Horen we dan weer en dan een luide plof. De stem komt me bekend voor maar ik kan hem niet direct plaatsen.
Ik laat Patch' hand los en loop het steegje in.
'What the...?' Mompel ik als ik Nash op de grond achter een container zie liggen. Ik loop naar hem toe en ga naast hem op mijn kniëen zitten.
Er zit bloed aan zijn wenkbrauw, lip en kaak maar geen wonden. Dat is vast omdat ze al genezen. Ja, dat kunnen Nephilim ook. We gaan niet dood en als we gewond zijn geneest dat snel. Hangt er natuurlijk vanaf hoe snel en hoe groot de wond is.
'Wat is er gebeurt?' Vraag ik. Nash kreunt en ik leg zijn hoofd op mijn benen.
'Twee gevallen engelen... hebben... me aangevallen,' krijgt hij er traag uit.
'Wie?' Vraagt Patch die achter me gehurkt zit.
'Ik... weet niet... ik...hij...ros haar, litteken en... verdomme ik heb koppijn. Emily, kan je me maar huis brengen?'
'Tuurlijk.' Ik help hem recht en hij slaat zijn arm over mijn schouder om te steunen. Patch gaat aan zijn andere kant staan en Nash slaat ook zijn andere arm om Patch zijn schouders.
Bij mijn auto aangekomen, help ik Nash in mijn auto op de passagiersplaats, Patch moest nog iets gaan doen maar later komt hij nog langs zegt hij.
Hij neemt mijn gezicht in zijn handen en drukt een kus op mijn voorhoofd.
'Wees voorzichtig en laat iets weten als je thuis bent. Ik kom straks langs, goed?' Ik knik en nadat ik nog een kus heb gekregen, stap ik in mijn auto waarna ik wegrijd. ... Doordat de deur van mijn kamer hard openvliegt, val ik bijna om van het verschieten.
Gelukkig kan ik nog net mijn handdoek omhooghouden omdat ik net heb gedoucht.
'Patch? Verdomme, hoevaak moet ik je nog wel niet vertellen dat je niet als een gek binnen moet komen? Ik schrok me dood!'
'Ik was doodongerust, Emily! Je zou iets sturen als je thuis was, en toen ik belde nam je niet op! Dat is al de honderdste keer. Waar was je de afgelopen twee uur mee bezig, Ik dacht dat er iets was gebeurt!' Roept hij.
'Sorry, ik ben helemaal vergeten iets te sturen omdat Nash me heel de tijd over en weer liet lopen door het huis omdat hij iets nodig had en daarna ben ik gaan douchen dus hoorde ik niet dat je belde.'
Patch zucht en voor ik het doorheb, is mijn gezicht in zijn borst gedrukt en kan ik moeizaam ademen doordat hij me zo stevig vast heeft.
'Ik was bang dat er iets gebeurt was, engeltje. Zeker na wat er met Nash is gebeurt.' Mompelt hij in mijn haar.
'Sorry,' mompel ik verwachtend dat hij me los gaat laten maar daarintegen verstevigt hij zijn grip om me heen.
'Patch... ik... kan... niet... ademen.' Piep ik, meteen laat hij me los.
'Sorry...' hij staart naar de grond en friemelt aan zijn vingers.
'Wat is er?' Vraag ik.
'Eh... Emily, ik moet je iets vertellen.' Mompelt hij waardoor ik frons.
'Als je gaat zeggen dat je me heb bedrogen zou ik maar al weggaan want anders geraak je hier niet meer weg met een paar ledematen minder.' Waarschuw ik hem waarop hij grinnikt.
'Nee ik heb je niet bedrogen.' Zegt hij waarna hij aan het einde van mijn bed gaat zitten. Ik ga naast hem zitten en trek mijn handdoek terug naar boven omdat hij lager was geschoven.
'Wat is er?' Vraag ik als er een klein glimlachje op zijn gezicht komt.
'Emily, daarjuist eh... nee, ik bedoel, de dokter... je-' 'EMILY!!' Ik zucht door Nash zijn geroep en sta op.
'Wat ga je doen?'
'Naar Nash, hij heeft me duidelijk nodig.'
'Maar ik moet je iets belangrijks vertellen...'
'Ik ben zo terug.' Hij zucht maar knikt dan toch waarna ik mijn kamer uitloop.
'Wat is er?' Vraag ik als ik naast Nash zijn bed sta.
'Mama zegt dat we naar haar werk moeten gaan omdat we bij iemand gaan eten. Maar ik moet niet mee omdat ik kreupel ben.' Grijnst hij.
'Heeft mama dat gezegd?'
'Jup,' hij laat zijn gsm zien, het gesprek met mama. Ik zucht, ik heb hier geen zin in.
Mokkend loop ik weer naar mijn kamer. 'Wat is er?' Vraagt Patch als ik me begin om te kleden, iets "netjes" om een goede indruk te maken omdat dat van mama moet.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Ik moet naar mijn mama haar werk gaan... nu. Ik moet mee naar vrienden van haar ofzoiets.' Zucht ik.
'Maar ik moet je nog iets vertellen.'
'Kan dat morgen? Als ik te laat ben word mijn mama kwaad en dat wil ik niet.'
'Maar-' 'Patch, morgen zal ik naar je luisteren maar ik moet echt weg.' ... Hier zit ik dan, met mijn ouders, Jack en zijn ouders. Jack lachte om mijn gezicht toen ik zag dat we bij hen kwamen eten.
'Kom, we hoeven niet per sé bij die oudjes te blijven zitten,' fluistert Jack naar me waarna hij me meetrekt, naar boven, zijn kamer in.
