Supernatural (BEZIG MET HERSCHRIJVEN)

*10*

'Jullie zijn nog maar een viertal dagen samen en hebben nu al ruzie.' Lacht Esmee. Ik kijk haar boos aan.

'Dat is niet leuk, Es. Ik wil helemaal geen ruzie met hem.' Ik haal een hand door mijn haren en sluit mijn kluisje. De eerste bel is nog niet gegaan dus gaan we naar de kantine om daar even te gaan zitten.

Patch en Dane zitten al aan onze tafel.
We lopen naar de tafel toe.
Esmee gaat zitten maar ik blijf ongemakkelijk rechtstaan.

Ik staar naar mijn handen en frunnik aan mijn nagels. Door een paar sterke armen om me heen kijk ik op.

Patch slaat een arm om me heen en trekt me mee de kantine uit, iets verderop in de gang onder de trap waar hij me heeft gevraagd.

'Het spijt me, engeltje. Ik had niet zo snel weg moeten gaan. Het spijt me echt. Ik heb gisteren zitten nadenken en ik snap het wel dat je me niet direct geloofd.' Ik schud mijn hoofd.

'Ik geloof je. Ik weet niet waarom ik dat niet direct zei, maar ik geloof je.'
Zijn handen gaan naar mijn gezicht en blijven op mijn wangen liggen.
Zijn duimen wrijven zachtjes over mijn wangen terwijl zijn gezicht dichterbij komt. Ik ga op mijn tenen staan zodat mijn lippen de zijne eindelijk raken.

Ik haak mijn vingers aan de onderkant van Patch' shirt en trek hem dichter tegen me aan.
~*~
'Stohop. Ik kan niet volgen door jou.'
Patch grinnikt.

'Dat is niet mijn schuld. Jij bent gewoon heel slecht in wiskunde.'

'Niet waar. Jij leid me af en daarom kan ik niet volgen.'
Normaal zit ik naast Esmee tijdens deze les maar Patch sleurde me letterlijk helemaal mee naar achter naar een bankje. Zoals bij bijna elke les tegenwoordig. Niet dat ik dat erg vind hoor.

'Blijf van me af, Patch.'
Patch drukt zijn neus tegen mijn wang en fluistert in mijn oor: 'Hoe kan ik in godsnaam van je afblijven? Je ziet er verdomd lekker uit.'
Hij bijt zachtjes in mijn wang.
'Heb je nieuwe kleren aan?'

'Mhm.' Mompel ik. Inneens krijg ik de hik waardoor Patch lacht, maar niet luid.

'Ik mijn engeltje aan het groeien?' Grapt hij. Ik rol mijn ogen.

'Was het maar waar,' ik steun met mijn kin op mijn vuisten.
'Ik groei niet meer.' Zeg ik beteutert.
Ik ben niet klein. Echt niet. Ik ben 1m78 maar ik wil even groot als Patch zijn. (1m86) Groter dan de meeste mensen.

'Je gaat me nu niet vertellen dat je jezelf klein vind?' Grinnikt Patch.

'Nee. Maar toch wil ik nóg groter zijn.'

'Ik vind je grootte prefect.' Ik krijg inneens het gevoel dat we niet meer over mijn lengte bezig zijn.

'Heb je het nog over mijn lengte of wat?' Hij grijnst. Nee dus.

'Niet te geloven.' Mompel ik.
Ik leun naar achter en kruis mijn armen. Ik voel Patch' ogen op me branden.

'Zeg Patch, hou eens op met naar mijn borsten te kijken.' Fluister ik.

'Waarom?' Serieus? Moet hij dat nog vragen ook?

'Omdat het me een ongemakkelijk gevoel geeft.' Patch wilt iets terugzeggen als de bel net gaat.

'Wat is er?' Vraag ik als Patch mopperend naast me de klas uitloopt.

'Ik heb een hekel aan school, maar na school zie ik je nooit dus vind ik het niet leuk als school gedaan is.' Moppert hij.

Ik geef hem een klets op zijn kont.
'Morgen zien we elkaar weer.'

'Heb je nou net...' 'op je kont geslagen?' Maak ik zijn zin af. 'Yup.' Ik ga een beetje dichter tegen hem staan. 'Ik kon het niet laten. Je hebt een lekkere kont.' Fluister ik.