Supernatural (BEZIG MET HERSCHRIJVEN)

*9*

Ik zeg Nash slaapwel en loop dan naar mijn kamer.

Ik zoek in mijn kamer naar mijn pyjama shirt maar ik vind hem niet.
Ik trek mijn broek en shirt uit.
In mijn ondergoed dan maar.
Wel trek ik een sportbh aan, dat ligt beter om te slapen en kruip dan in bed. Direct val ik al in slaap.

Ik sta bovenaan de trap bij mij thuis.
De treden zijn koud onder mijn voeten als ik naar beneden wandel.

Iets leid me naar buiten.
Ik sta nu op de veranda.
Patch staat aangeleund tegen zijn motor.

Ik loop over het grind naar hem toe.
'Leuke outfit.' grijnst hij.
Ik kijk naar beneden. Shit.

'Ik moet echt wat meer aantrekken als ik ga slapen.' Mompel ik in mezelf.

'Van mij moet dat niet hoor.' Hij tilt me op en zet me op zijn motor.
Zijn handen liggen op mijn onderrug en hij komt tussen mijn benen staan.

'Je broer heeft daarstraks ons momentje verpest dus moeten we dat nu maar voortzetten.' Zegt hij waarna hij zijn lippen op de mijne plaatst.

Ik leg mijn handen in zijn nek en trek hem dichter tegen me aan.
Zijn handen glijden naar beneden tot mijn kont.

Patch zijn aanrakingen worden stilaan minder voelbaar.
Ik trek terug uit onze zoen en hou hem stevig vast aan zijn shirt.

'Word niet wakker engeltje. Blijf hier.'
Alles word vager tot het verdwijnt.

'Eindelijk ben je wakker.'

'Hoe kom jij hier?' Vraag ik nog slaapdronken.

'Door de deur.' Zegt Esmee droog.

'Wat doe je hier?'

'Ik zat te denken, het is lang geleden dat we zijn gaan shoppen en het is weekend dus nu is het perfecte moment.'

'Weet jij hoe het komt dat je droom super kort is terwijl je super lang hebt geslapen?' Vraag ik in de auto.

'Nope. Waarom?'

'Gewoon. Mijn droom was keikort maar ik heb geslapen totdat jij me wakker maakte.'

'Dat heb ik ook soms. Hé, parkeer hier, ik heb een beetje verder bij een winkel in de etalage leuke schoenen gezien, niets voor mij, maar wel voor jou.'

Ik parkeer de auto op een lege plek en we stappen uit.
~*~
'Esmee ik wil naar huis! Mijn benen zijn kapot en mijn portemonnee is leeg.'

'Oké dan.' 'Eindelijk!' Zucht ik.
We lopen naar de auto en zetten alles in de koffetbak.

'Zet je mij eerst even thuis af?' Vraagt Esmee. Ik knik en we stappen in de auto.

Na een aantal minuten stapt Esmee weer uit. Ik wacht tot ze al haar zakken heeft gepakt en rij dan weg.

Thuis aangekomen krijg ik een opmerking van Nash om de zeven zakken die ik vastheb.

Ik duw met mijn rug de deur van mijn kamer open en zet de zakken op de grond.

Als ik het licht aandoe, slaak ik een gilletje. Patch ligt op mijn bed.
'Sjeeze ik schrik me dood. Weet Nash dat je er bent?'

'Nee, ik ben door het raam binnengekomen.'
Ik knik. Hij zal vast in de boom voor het raam geklommen zijn en ik had mijn raam waarschijnlijk open laten staan.

'Kom hier.' Ik duw de deur met mijn voet dicht en loop naar het bed toe.
Ik ga naast hem liggen.

Zijn vingers gaan over mijn gezicht en ik kijk naar het zijne.

'Je wondjes zijn al genezen.' Merk ik op terwijl mijn hand naar zijn wenkbrauw gaat en naar zijn lip.

'Ik genees altijd snel.' Zegt hij snel.

Ik geef hem een kusje op zijn lippen en al snel volgen er meer.
Patch komt boven me hangen zonder de zoen te verbreken.
Zijn vingers prutsen aan de knoop van mijn broek maar ik hou hem tegen. 'Niet nu.' Mompel ik tegen zijn lippen.

Hij knikt. 'Oké.' Maar hij gaat toch verder. Zelf trekt hij zijn shirt en broek uit zodat we allebei alleen nog ons ondergoed aanhebben.
Verder gaat hij niet.

Ik ril zachtjes door de kou.
'Heb je het koud?' Vraagt Patch.
Ik knik zachtjes. Hij trekt het deken onder ons uit en legt het over ons heen. Hij trekt me dicht tegen zich aan en ik leg mijn hoofd op zijn borst. Zijn armen zijn om me heen gewikkelt en stilaan val ik in slaap.

Door een luide klap schrik ik weer wakker. 'Ik had toch gezegd dat je hier niet mocht komen?!' Roept Nash.

Zonder iets te zeggen kijk ik naar Patch die van de grond rechtstaat.
Hij zegt niets, hij staart Nash alleen maar aan. Dan kijkt hij naar mij.

'Weet je wat?' Begint Nash. 'Doe maar wat jullie willen maar dan moet jij, Emily, niet afkomen als je hart weer wordt gebroken.' Met die woorden verlaat hij mijn kamer.

Patch komt naast me op bed zitten.
'Hoezo "weer"?' Vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd. 'Nier belangrijks.'

Inneens lig ik plat op mijn rug en hangt hij boven me.
'Ik ga je hart niet breken.' Hij kust mijn neus. 'Beloofd.' Dat is ook wat Christian me beloofde.

'Hé,' hij kijkt me lief aan. 'Ik meen het. Ik ga niet doen wat hij heeft gedaan.
Wat heeft hij gedaan?'

'Hij deed alsof hij verliefd op me was maar dat was hij dus niet. Daarna maakte hij me belachelijk bij al zijn vrienden.' Patch fronst.

'Wie is hij?' 'Christian Moore.'
Patch fronst nog dieper. 'Christian van onze klas?' 'Ja, die Christian.'

'Hoelang is dat geleden?' 'Vorig jaar.'
'Hij maakt je toch niet meer belachelijk?'

'Nee. Dat is gestopt nadat Nash er iets van zei.'

'Geloof je me als ik zeg dat ik nooit zoiets ga doen?' Vraagt hij.
Hij stopt een plukje haar achter mijn oor. 'Emily?' Vraagt hij als ik niet antwoord. 'Mhm.'

'Niet dus.' Zucht hij waarna hij zich van me af laat glijden.

Als eerste trekt hij zijn shirt aan en al snel volgen zijn broek, schoenen en zwarte leren jas.

'Patch? Wat doe je?'

'Ik kleed me aan. Waarom zou ik nog blijven als je me toch niet geloofd?' Hij loopt mijn kamer uit.

Ik sta snel op en pak een te grote sweater uit mijn kast.
Terwijl ik die aantrek loop ik mijn kamer uit.

Op mijn blote voeten loop ik de trap af. Nash, die in de woonkamer Tv kijkt, kijkt me met een ik-zei-het-toch gezicht aan.

Ik steek mijn middelvinger uit en loop naar buiten, de veranda af.
De steentjes doen pijn aan mijn voeten maar dat kan me nu niet veel schelen.

Patch gaat net op zijn motor zitten.
Hij kijkt me nog even aan.
Ik blijf stilstaan door de boze blik in zijn ogen. Hij schudt zijn hoofd en scheurt dan weg op zijn motor.