Supernatural (BEZIG MET HERSCHRIJVEN)

*21*

'Waarom heb je het niet gewoon verteld?' Vraag ik. Patch zucht en verschuift een beetje op de zetel zodat ik tegen hem aanlig.

'Ik dach dat je ging denken dat ik loog en dat je kwaad werd óf dat je bang van me zou worden.'

Opeens schiet er iets te binnen.
'Dat was jij dus die heel de tijd iets tegen me zei, via gedachten. Ik dacht dat ik gek werd.'

'Ja, dat was ik.' Grinnikt hij.

'En die dromen?'

'Hm... dat was ik die je stiekem kwam bezoeken.' Gegeneerd kreun ik.

'Maar even iets anders,' begint hij. 'Jij bent volbloedsnephilim. Eerst was Alexandra Girogh de leidster van de Nehpilim maar nu is ze dood dus ben jij automatisch leidster.' Vertelt Patch waarop ik hem raar aankijk.

'Hoezo?'

'Alexandra leefde al van het begin dat de aarde onststond en wás de enige volbloednephil die ooit had bestaan.
Jullie of eigenlijk jij nu, bent heel speciaal. Je bent het sterkste wezen op aarde.'

'Zeg niet wezen, dan voel ik me net een monster. En dat van sterk zijn heb ik daarstraks gemerkt. Ik duwde maar zachtjes tegen de deur en toen ging hij los van zijn scharnieren.' Zucht ik waarop Patch lacht.

'Dat is niet grappig. Wat had ik moeten doen als iemand dat had gezien?'

'Zeggen dat hij loszat?'

'En dat geloven ze zeker?'
Hij haalt zijn schouders op en trekt mijn muts van mijn hoofd waardoor mijn haar door elkaar gaat staan.

Patch verschuift nog een beetje en zet me tussen zijn benen. 'Hoelang woon je hier al?'

'Een paar maanden. Twee of drie ongeveer.' Mompelt hij en speelt ondertussen met mijn haren.

'Kan je je vleugels terugkrijgen?' Verander ik van onderwerp.

'Ja. Maar dat gaan ze niet doen en al zeker niet omdat ik met de leidster van de Nephilims vrij.' Plaagt hij waarop ik mijn ogen rol.

Ik pak zijn hand vast en verstrengel onze vingers. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en sluit mijn ogen.

'Ben je moe?'

'Mhm, ik heb bijna niet geslapen dit weekend. Ik mistte je te veel.' Patch drukt een kus op mijn haar, gaat helemaal neerliggen waardoor ik op hem lig en verstevigt zijn grip om mijn middel.

'Slaap maar. Ik blijf bij je.' Ik knik en voel hoe ik langzaam aan wegdommel.

POV Patch.
Glimlachend kijk ik naar het slapende meisje in mijn armen. Ik had echt niet zien aankomen dat ze Nephilim is.

Ik had meer moeten opletten toen ik haar beschermengel was inplaats van heel de tijd naar haar gezicht te staren en dromen over dat ik mens zou zijn en haar zou leren kennen, persoonlijk.

Ik kreeg toen al gevoelens voor haar die een engel normaal niet voor een mens- of in dit geval Nephilim- mag voelen.

Emily maakt een raar geluidje en fronst haar wenkbrauwen.
Ze neemt mijn shirt in haar vuist en haar andere hand die de mijne vastheeft, verstevigt zijn grip.

Ik kus haar haar en sluit dan ook mijn ogen om voor de zoveelste keer over een jongentje met zwarte haartjes en groene ogen te dromen.
...
'Patch?'

Ik open mijn ogen om het gezicht van Emily te zien.
Ik glimlach en buig naar voren om een kus op haar lippen te drukken.
Maar een korte want ze duwt me naar achter.

'Wat is er?' Vraag ik en begin haar nek te kussen.

'Ik moet naar huis gaan. Het begint al donker te worden en morgen moet ik naar school.'

'Blijf hier?' Stel ik voor maar ze schudt haar hoofd.

'Mijn ouders én broer zijn alledrie thuis. Ze vragen zich vast af waar ik ben.'

'Stuur dan een sms'je dat je bij mij bent en bij mij blijft slapen.
Ik heb je al heel het weekend moeten missen dus ik wil je bij mij hebben. Alsjeblieft?'

Ze zucht maar knikt toch.
'Oké dan.' Mompelt ze en gaat weer tegen me aanliggen.

'Als je niet wilt mag je het gewoon zeggen hoor. Ik wil niet dat je je verplicht voelt om bij mij te blijven. Alleen als je het wilt.'

'Ik wil wel maar ik heb gewoon... ik weet het niet.' Zucht ze waarop ik haar raar aankijk.

'Wat is er?' Vraag ik terwijl ik recht ga zitten.

'Ik weet het niet. Ik voel me nog steeds niet goed, denk ik.' Zegt ze waardoor ik een beetje ongerust begin te worden.

'Heb je nog steeds koorts?'

'Nee, dat niet maar ik voel me gewoon niet goed. En nee, ik ben niet zwanger. Ik weet dat je dat nog steeds denkt Patch, maar ik ben niet zwanger.'

'Waarom ben je daar zo zeker van?'

'Omdat de test negatief was.'

'En wat als je het toch bent?'

'Ik bén niet zwanger.'

'Emily,' zucht ik waarop ze haar ogen rolt.

'Dat zou ook van jou afhangen,' zegt ze dan schouderophalend.

'Waarom?'

'Omdat als jij het niet zou willen ik niet alleen een kind zou kunnen opvoeden. Ik ben zelf nog maar zestien.'

'Ik zou je niet alleen laten.
Ik zou voor jou en de baby zorgen.'

'Echt?' Ik knik. Emily zucht.
'En wat dan? Patch, we zijn nog te jong voor een kind.'

'Ik vind van niet.'

'Jij bent ook al achttien.'

'Dus?'

'Jij bent volwassener... en wat zouden we moeten doen? Ik ga nog naar school en heb dus geen geld.'

'Ik wel.'

'En hoe kom je daaraan?'

'Werken.' Ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.

'Jij werkt?'

'Ja ik werk kijk niet zo verrast.'

'Waarom hoor ik daar nu pas van?' Ik haal mijn schouders op.

'Vergeten te melden denk ik.'

'Waar werk je dan?'

'Ik doe gewoon klusjes.'

'Voor normale mensen of...?' Ik schud mijn hoofd.

'Gevallene. En ik heb ook een paar weddenschappen gewonnen.'
Emily schud haar hoofd.

'Dus je zou voor ons kind geld verdienen met weddenschappen en klusjes?'

'Nee. Ik zou echt werk zoeken.'

'Sure.' Mompelt ze.
Ik draai ons om zodat ze op mijn heupen zit.

'Ik zou alles doen om jou en ons kind het beste te geven, Emily.' Verzeker ik haar.

'Zelfs in je blootje door de straten lopen?'

'Ja, zelfs dat.'

'Nja... beter niet. Dat willen we de mensen niet aandoen, toch?' Plaagt ze en ik lach en begin haar te kietelen.