Killing Him [COMPLETED]

TWENTY SEVEN

TWENTY SEVEN

("Nandyan ka na ngayon?") Maxine asked nang sabihin ko sa kanyang nasa airport na kami ni Herritt.

"Palabas na. I'll update you later. Sasakay muna kami paalis." matapos kong maibaba ang tawag ay mabilis na kaming ginitgit ng mga photographers. Ilang estasyon sa tv ang nakita kong naka-ukit sa kanilang mikropono habang sinusundan kami ng tanong.

"Ano hong nararamdaman nyo matapos nyong makabalik ngayon sa sariling bansa?" tanong ng isang kilalang estasyon.

"It's good to be back. I love Philippines." maiksing sagot sa kanya ni Herritt bago ito nginitian ng tipid. Kinagat ko ang aking labi para pigilan ang pag-ngiti. Herritt is such an ass. Halatang halata sa kanyang boses na puro kaplastikan lang ang kanyang sinabi.

"Anong mga na-miss nyo rito sa Pilipinas." tanong ng isa pang media.

"The places. Uhm, the foods. Adobo, right? Sinigang." naghagikhikan ang mga tao sa paligid. I was so distracted by the flash. Yumuko nalang ako at sinundan ang nasa harap ko. Ilang mga tanong pa ang sinagot ni Herritt habang naglalakad kami palabas.

Mabuti at may dumating nang convoy para mabilis kaming makaalis doon. "Hindi mo na sana sinagot yung mga tanong nila." natatawang wika ko kay Herritt habang papunta kami sa aming tutuluyan.

"They asked a lot kaya pinagbigyan ko na. Nag-enjoy rin naman ako." he giggled. Ilang sandali pa ay muling tumawag si Maxine sa akin.

("Saang hotel?") bungad nyang tanong.

"Sa Sofitel muna kami. Maybe we'll stay here for the next three days. Depende kung magpapa-iwan na si Herritt." biro ko. Herritt raised his brow on me. Ngumisi ako at muling binalingan si Maxine sa cellphone.

("I'll be there. Hintayin nyo ako.") tumatawang ibinaba nya ang tawag.

Saglit lang ang nilagi namin sa loob ng sasakyan at nakarating na agad sa hotel. Una kaming nagpahinga. We had separate rooms. Mas pinili kong maidlip muna dahil sa haba ng flight namin kanina bago ako nagising sa isang malakas na tunog likha ng aking cellphone

("Saan ka na? Andito na ako!") I can sense her excitement. Napaupo ako sa aking kama bago inunat ang aking katawan.

"Sige, I'll meet you later. Mag-aayos muna ako." nagpalit lang ako ng panibagong damit. Doon kami sa buffet nagkita ni Maxine. I saw her choosing her own food ng lapitan ko ito.

"Mukhang masarap ang isang iyon. Why not try it." wika ko. Lumingon sya sa akin at halos malaglag ang hawak nyang pagkain ng yakapin nya ako.

"Chloris!" mangiyak ngiyak nitong sigaw sa pangalan ko. Kulang nalang ay tumulo ang kanyang sipon sa sobrang tuwa at iyak. Hindi ko mapigilan ang malawak na pagngiti.

"Maxine, your plate's gonna fall." paalala ko sa kanya. She stood straight after that and starts sobbing. Ginabayan ko sya paupo at doon ko sya pinakatitigan ng matino. "I missed you so much, Max." banayad kong wika.

"I missed you, too. Nakakainis ka talaga! You look beautiful... No, more than that. Halos hindi na kita makilala. You're on the news and it seems like you're so unreachable now." sumbong nya na parang bata.

My heart aches and at the same time flattered because of what I heard. I finally made my dream come true. But I sacrificed so many things for that. Ngayon ay hindi nalang iyon basta pangarap dahil nakamit ko na iyon.

"Whatever happens, you're still my bestfriend. Hindi naman ako nagbago, Max. Nakamit ko lang ang pangarap ko. I'm still the old Chloris Buenfuerte."