PROLOGUE
At the young age of eight, nagsisimula na akong gumaling sa pagpa-piano. Kakatapos ko lang matuto ng isang piece ni Ludwig van Beethoven para sa ipe-perform ko next week sa kompanya namin ng iwan ako ng tutor ko sa music room ng bahay nila.I was practicing non-stop since last week para maging perfect ang perfomance ko. Bababa na sana ako sa kinauupuan ko ng mapatanaw ako sa bintana. I'am more matured compared to kids at my age. Siguro nga ay natural lang ang ganito 'pag lumaki ka sa pamilya ng mga mayayaman na walang ibang iniisip kundi ang reputasyon nila.
Muli kong inilapat ang mga daliri ko sa keyboard. I closed my eyes as I started to play my favorite piano piece. A nocturne from Frederic Chopin.
Nang malapit ko nang matapos ang tinutugtog ko ay naramdaman ko ang pares ng mga mata na nakatingin sa akin. Agad akong napahinto at tumingin sa pintuan and there, I saw a boy, peeping behind the door.
"Who are you?" nakakunot ang noo'ng tanong ko rito. What's with him? He's creeping me out!
Binuksan nya ng malaki ang pintuan at pumasok rito. Naglakad sya papunta sa akin at ganon nalang ang gulat ko ng bigla syang umupo sa tabi ko. His face was expressionless.
I couldn't tell what's on his mind. I can't read him. Padabog akong bumaba sa upuan at naglakad palayo sa kanya.
"Nocturne Opus 9 No 2." biglang bigkas nito. I stop and turned around. His tiny voice is so cute. I can't deny it. "You played it very well." he added. Napa-atras ako sa sinabi nya.
"Thank you." I said. I didn't expect a compliment from a stranger.
"I would love you to play it for me." napa-taas ang kilay ko. Hindi ko alam kung nagkakamali ba ako ng rinig o talagang mahina na ang pandinig ko.
"A-ano bang sinasabi mo?" I asked in a trembling voice. He's totally freaking me out!
"I want you to marry me in the future." I irked on what he said.
I hate this guy.
"Like I would!" mataray na sabi ko rito at tinalikuran na sya.
Hindi ko na pinansin ang batang iyon at nagdiretso na sa paglalakad palayo. Nakasalubong ko ang tutor ko sa hallway kasama ang Mommy ko. "Baby, why did you leave the room?" tanong nya sa akin.
"A boy came inside so I left. Hindi ko gusto ang ugali nya." natawa ang tutor ko sa sinabi ko pero mariing tinignan ko lang sya.
"He's one of my best students. Mabait syang bata." wika nito sa akin. Hinawakan na ni Mommy ang kamay ko pabalik sa music room. Andon ang bata'ng lalake.
Ngumiti ito ng makita ako. "Come play with him baby." my Mom said. Lumapit ang lalakeng bata at tiningala ang Mommy ko. "What's your name iho?"
"Kei Hendricks, Madam. Nice to meet you." magalang na pakilala nya. Napangiti ng malawak ang Mommy ko.
"Meet my daughter, Chloris Buenafuerte. Maglaro muna kayo, makikipag-usap muna ako kay Mr. Jouston." dumistansya lang ng kaunti ang Mommy sa amin.
Nagtitigan lang kami nitong bata'ng 'to. "What are you looking at?"
"Nothing." he answered. Ngumiti ako ng mapangutya sa kanya. Nakakainis ang isang 'to! Bigla naman nyang tinakpan ang mukha nya ng maliliit nyang kamay. "Stop it." mahina nitong saad.
"Stop what?" naguguluhang tanong ko.
"Stop killing me with your smile."