How To Be A Bad Girl#READINT2017

~11~

'Αποκλείεται,δεν μπορεί.'αναφώνησα αγχωμένη καθώς ειχα βάλει τα χέρια μου στο ντουλαπάκι μου και έψαχνα'Δεν γίνεται,να το ξέχασα.'μονολόγησα ανακατεύοντας οτι ειχα εκεί μέσα.

'Φαίη ψάξε καλύτερα.'είπε άγρια ο Χρήστος και στήριξε την πλάτη του στο τοίχο,έτσι ώστε να να μην ακουμπάει το σπασμένο πόδι του,στο έδαφος.

'Προσπαθώ,αλλά δεν το βρίσκω.'είπα αγχωμένη και συνέχισα να ψάχνω.

'Κάπου εκεί θα είναι.'είπε ξεφυσώντας εκνευρισμένος απο την αναμονή μάλλον.

"Δεν μπορώ να τα βρώ.'ξεφώνησα και σταμάτησα για μιά στιγμή να ψάχνω.Το πρόσωπο του έγινε ακόμα πιο θυμωμένο και αμέσως άρχισα να πανικοβάλομαι.Ξεκίνησα πάλι να ψάχνω και τελικά πίσω απο το χοντρό βιβλίο της φυσικής αγνοφάνηκε το ασπρο κουτάκι με τις ασπιρίνες.

Ενα χαμηλόφωνο 'αλληλούια' βγήκε απο τα χείλη μου,και κατευθείαν άρπαξα το κουτάκι στα χέρια μου.Γύρισα προς το μέρος του και του έδωσα ένα.

Με κοίταξε με ένα αδιάφορο και θυμωμένο βλέμμα,που εκανε τις τρίχες τον χεριών μου να σηκωθούν.Τέρας!

'Επιτέλους.'είπε εξουθενωμένος και το έβαλε στο στόμα του.

Εδω και μια εβδομάδα έτσι είναι,ο Μιχάλης κατάφερε και του έσπασε ενα πόδι,ενα χέρι,και μερικά πλευρά.Εδω και μια εβδομάδα η ζωή μου εχει γινει ακόμα πιο δύσκολη απο όσο ήταν.

Νόμιζα οτι είχα δει την κόλαση με το να με πειράζει χυδαία,καμία φορά,ομως έκανα λάθος.Πολύ μεγαλο λάθος.

Η πραγματική κόλαση ήρθε αυτές τις μέρες.

Το να τον έχω δίπλα μου σχεδόν όλοι μέρα να μου φωνάζει,να με απειλεί,και να με διατάζει,με ξεπερνάει.Αυτό είναι πραγματική κόλαση.

Κάθε φορά που τελειώνει το μαρτύριο της ημέρας γυρίζω σπιτι και ξεσπάω σε κλάματα.

Δεν το αντέχω όλο αυτό.

Και φυσικά ο πατέρας μου,δεν ξέρει τίποτα.Το μονο που με ρώτησε είναι αν αυτός ηταν το καινούργιο μου αγόρι και φυσικά η απάντηση ήταν αρνητική.Δηλαδη έλεος.

Όμως δεν μετάνιωσα για την απόφαση μου.Καθόλου μπορώ να πώ.

Πιστεύω οτι κάνω το σωστό.Χρειάζεται την βοήθεια μου,και ας είναι αυτός που είναι.