Nikt nic nie widzi, nikt nic nie wie...
Z jednej strony o to zawsze mi chodziło...
By być z boku i zbyt mocno się nie wychylać.
Jednak ostatnio słabo mi to wychodzi...
Moja wyobraźnia pęka od wymyślania co rusz nowych kłamstw, a ludzie nie dają spokoju..
Ostatnio kilka osób stało się dziwnie upierdliwych...
Pseudo koleżanki, które lubią dośpiewywać sobie różne kolorowe historyjki też nagle mnie zauważyły...
Delikatnie mówiąc przeszkadza mi to...
Bo gdyby sie o mnie martwiły...
Ale one widzą tylko moje błędy...
Jakże ślepa jest ludzkość...
Lecz są osoby, które przywracają mi wiare w ludzi...
Choć mogę ich policzyć na palcach jednej ręki, to ich dobroć i bezinteresowność przyćmiewają to całe egoistyczne i materialistyczne myślenie...
Czy to nie jest wspaniałe?
Mimo, że na tej życiowej wadze przeważa agresja i nienawiść, to czasem po prostu chce sie żyć...
Być może te chwile występują tak rzadko dlatego, byśmy docenili dar z góry...
Dzisiaj delikatnie mówiąc miałam zły dzień...
Jednak, gdy się wykąpałam i wróciłam do mojego ukochanego łóżka, które zawsze mnie zrozumie i pocieszy, to poczułam radość...
Ale nie taką pospolitą...
To była ta niewinna, beztroska, dziecięca radość życia...
Ta, którą tak wcześnie straciłam...
Prawdopodobnie pezpowrotnie...
Los zabrał mi osobę, która była mi najbliższa...
Mojego dziadka...
Pamiętam, jak żaliłam mu się, kiedy jego córka na mnie krzyczała...
Kiedy śmiałam się, gdy kwintował to zdaniem: Jednak źle ją wychowałem...
Zawsze, gdy przyjeżdzał najpierw bawił się ze mną i resztą "smerfów", a dopiero potem szedł porozmawiać z rodzicami...
Uwielbiałam, gdy woził mnie swoim bordowym autem...
Pamiętam sweterek, który od niego dostałam przy naszym ostatnim spotkaniu...
Miesiąc później zmarł na raka... Miałam wtedy max. 7 lat...
Nie zapomnę, jak pocieszałam mamę, że dziadek tylko żartował, że tak naprawde dobrze ją wychował....
Nie wiem czemu, ale po jego śmierci nie byłam taka jak kiedyś...
Dbajcie, o tych, na którym wam zależy...
Mała Mi ❤
