When Do You Fall

[42] Countdown to the Finish: 8

Alexander De Dios

Inabangan ko si Xander sa labas ng ospital. This is the last stop before I leave, because I'm taking the red eye flight to London tonight. Mabilis ang lahat, I know, pero sinasamantala ko lang ang pagkakataon na buo pa ang desisyon kong umalis.

My bags are packed and they are inside my car already. But I badly needed to talk with Xander. I cannot be at peace if I don't talk with him.

I am on the other side of the street, and infront of ms is the hospital where Selena Martinez is confined. I know she is there. Ano naman ang gagawin ni Xander sa hospital kung walang Selena Martinez right?

Amidst the random people coming out of the building, lumabas si Xander. He is wearing  a red hoodie and a pair of slack jeans. At habang lumalakad siya sa papalapit sa akin, mas nababakasan ko ang lungkot, takot, at panghihina sa mukha niya.

Tahimik siya nang umupo sa tabi ko. At gaya ko, tiningala rin niya ang ikataas taasan ng building. Makikita mo rito ang pagsindi at pagbukas ng ibang ilang sa bawat palapag sa hospital. At sa likod ng dingding na yan, ay ang samu't saring kwento ng iba't ibang tao.

"Aalis ka?"

Napangiti ako nang nagsalita siya. Tahimik akong tumango habang pinagmamasdan ang iba't ibang taong dumadaan sa harapan namin.

"Bakit?"

"I have to find myself. To... know where I really fit without having to try so much.. And.. alam mo na, baka nasa London talaga ang soulmate ko." Natawa siya sa sinabi ko.

Rinig ko ang mabibigat na hininga ni Xander. Hindi ko siya magawang tingnan. Dahil isa rin siya sa mga taong ayokong iwanan. Napalapit na rin ang loob ko sakanya, at sa sandaling panahon na nagkasama kami, he's nothing but a good friend to me. And I hate it that I am leaving our friendship here.

Sumulyap siya sa akin at ngumiti. "She said she's sorry."

I smiled at him. "Yeah, I know."

"She means it, Amanda. Even before she met you, she is already sorry. Dahil alam niyang darating ang araw na babalik ka. And she is too afraid..." nakita kong nanggigilid ang luha sa mata ni Xander. "...she's too afraid na baka buhay pa sya kapag dumating ka."

Muling sumikip ang dibdib ko. I told myself, I won't pity Selena no matter what, pero naaawa ako sakanya. She is just like me. Kagaya ko, nagmamahal lang din siya ng lubos. Napayuko ako.

"S-sorry." I whispered quietly. "S-sorry.. despite her condition, napagsalitaan ko pa siya nang ganun."

"Don't be." Nakangiting sabi ni Xander. "She's happy, Amanda. Believe me, she's happy when you talked with her. She said... s-she can die already."

Doon na unti-unting umiyak si Xander. Noong una, pinipigilan pa niya. But latter on, he no longer can contain it. Umiyak siya sa mga braso and the least I can do is to tap his back for comfort.

"I loved her. She's the only I love! B-but God is taking her away from me! I did... I did everything, sacrificed my love to keep her alive! B-bakit hindi pa rin enough? A-ano pa bang kulang?!" He said in between sobs.

Idinantay ko ang ulo ko sa ulo niya at niyakap siya nang mahigpit. Wala akong pakialam kung pinagtitinginan kami ng mga tao rito.

"Y-you're lucky, Amanda. As long as JC is alive, you know you have hope. But me... and Selena.. our chapter closes as she dies."

"Everything happens for a reason, Xander. It may be the end for her, but it is not for you. Live and make Selena proud so she can rest in eternal peace."

Humigpit ang yakap niya lalo sa akin. Minutes passed and we just stayed there like that. Nakapikit lang ako habang inaalala ang lahat ng memories ko dito sa Pilipinas, sa AP, and when I go I wanted tp bring with me the happy memories and leave behind the sad ones.

Nang mahimasmasan siya ay umayos siya muli ng upo. Mugto ang mga mata ni Xander. And I'm guessing, Selena's condition is getting worse. At ganoon na lang ang paghanga ko kay Xander because no matter how Selena pushes him away, he still chooses to stay beside her.

Unconditional love, it is.

"Xander..."

"Hmm?"

"Do you think... that leaving is the best choice?" I suddenly asked him. Because right now, kating kati na akong bumalik sa condo ko and wake up the next morning like nothing happened.

"I think... that sometimes, letting go is the best option."

Napangiti ako sakanya ng tipid. Xander really knows how to mind fuck with me. I closed my eyes.

"Promise me, Amanda." Hinawakan niya ang kamay ko. "Promise me, you'll never stop loving. And promise me, babalikan mo ako dito dahil babawi ka pa sa akin."

Humalakhak siya kahit nabobosesan ko ang lungkot sa tinig niya. "Alam mo, tama talaga si Adelle eh. Sometimes it lasts in love, sometimes it hurts instead."

Tumulo ang luha ko. Kasabay noon ang pagtawa naming dalawa. Ah! This is so crazy! Dinamba ko siya ng yakap.

"Mamimiss kita!" Ako naman ang umiyak sa braso niya. Hinahaplos lang niya ang likod ko. "Thank you. Thank you. Thank you."

"No, Amanda. Thank you. You don't know how much you did to bring back the positivity in me. Pwede bang kapag hindi ka tinanggap ni John Calvin, akin ka na lang?" Sinapak ko ang braso niya.

"Gago ka."

Pinunasan ko ang luha sa mukha ko. I have to go. I have to leave.

"Babalik ako." was the last things I said to him bago ko tuluyang iwan ang Manila, ang AP, ang Pilipinas.

And habang nasa eroplano ako, iisa lang ang tanging nasa isip ko. Si John Calvin na mahal ko.

Ang mga ngiti niya. Ang pagtaas ng kilay niya. Ang pagkagat niya sa labi niya. Ang pagkunot ng noo niya. Lahat, mamimiss ko! Wala nang tatawag sa akin ng Amanda Marie, like how he says my name so perfectly. God. Hindi pa ako nakakarating ng London, namimiss ko na siya. I love him, I love him with all my heart. And his memory will always be imprinted in my soul.

I set foot on the lands of the London, doon ko narealize... that John Calvin and I are miles apart. He is too near yet too far away.

This is the new world. The new me. And when I come back, I'm crying not because I'm hurting, but because finally, I am happy.