Vemen an act of true friendship (VOLTOOID)

4.

~Karen~
Ik en Kristel lopen arm in arm naar het busje. Ik kijk nog even naar de zijkant naar mijn beste vriendin, ze heeft het er zo moeilijk mee, er blijven tranen over haar wangen rollen, en Kristel haar zwarte lokken plakken helemaal aan haar gezicht vast, maar het interreseert haar weinig, aan de zijkant kan ik duidelijk zien dat Kristel erg vermoeid is, en ik kijk stiekem in de spiegels naast ons en ik zie er ook vermoeid uit, tjah dat heb je na 17 jaar lang vroeg opgestaan te moeten hebben, af en toe gewoon 7 dagen in de week, maar ik ben gelukkig niet zo erg vermoeid als Kristel. Ik denk dat Kristel ook enorm zenuwachtig is voor morgen, want vanaf morgen mag zij zichzelf als manager van k3 noemen, we komen inmiddels aan bij het busje, en stappen in. Josje zit op haar GSM, wat doet ze toch allemaal op haar GSM, zelfs ik ben niet zoveel bezig met mijn GSM, en ik zit in het midden naast Kristel, en Josje. Ik kijk naar Kristel, ze is erg aan het wriemelen met haar vingers, is ze zo zenuwachtig voor morgen? Tja snap ik ook wel, als je het nooit eerder heb gedaan, maar ik ga het niet vragen aan Kristel, dat is niet zo handig voor nu, en voor de rest van de reis, zit Kristel dromerig uit het raam te kijken. De tranen rollen nog steeds over haar wangen heen. Ik heb echt zoveel medelijden met haar. Ik pak rustig Kristel haar hand vast, Kristel merkt het, en kijkt van onze handen naar mij, en ik glimlach. Kristel glimlacht ook, en knuffelt mij heel on opgemerkt, zodat Josje het niet ziet. En dan gaat ze weer in haar normale houding zitten, hoe ze net zat. Maar onze handen zitten nog steeds in elkaar, en mijn ogen vallen op onze armbandjes. Ik glimlach door dat armbandje. Ik en Kristel zijn altijd verbonden met elkaar. Die armbandjes hebben ik en Kristel een keer samen gekocht, toen wij vrij waren van het werk, zonder dat Josje er van af wist, en bij al die herinneringen moet ik lachen. Kristel is 1x zo gestrest geweest, omdat ze het armbandje kwijt was. De hele morgen was ze aan het zoeken in de kleedkamer. Het zag er wel grappig uit, maar ook wel sneu, en uiteindelijk had ze die in een achtervakje gedaan van haar tas, wat ze zelf niet meer wist. en ze was echt opgelucht toen ze dat armbandje weer terug gevonden had, en gaf dat armbandje letterlijk een knuffel, met tranen in haar ogen, en ze stond helemaal te trillen op haar benen. Omdat ze een hele ontlading kreeg van de stress, en ik trooste haar. Ik zit enorm te dagdromen, en ik merk niet dat Kristel naast mij ligt te slapen in het busje, en onze handen hebben we nog steeds vast van elkaar, en Josje is nu op dit moment aan het schrijven voor haar mode boek. Ach ja, en ik leg mijn hoofd op de schouder van Kristel, en ook ik sluit mijn ogen, en val dan ook in slaap, tja we moeten nog wel een stukje rijden, eerder wij alle drie thuis zijn is het ook weer laat.