Vemen an act of true friendship (VOLTOOID)

35.

~Kristel~
Ik zit nog steeds met Gene op de bank, en het is stil, heel stil, tot dat Gene iets zegt. Dus Kristel, wat wil je vertellen? hoor ik Gene zeggen. Het is een beetje ingewikkeld om te zeggen, en ik weet niet hoe ik het juist moet zeggen, zeg ik tegen Gene. Schat je kan mij alles vertellen, dus zeg het maar gewoon, en Gene kijkt mij nu normaal en vriendelijk aan. Waarschijnlijk keek die zo omdat ik hem stoorde in zijn concentratie in de tv, oeps! Dus vertel dan Kristel, hoor ik Gene nog een keer zeggen. Oh ja, ik ging wat vertellen, zeg ik lachend. Nou oké dan! Je weet dat Karen heel graag een tweede kindje wilt, zeg ik verlegen. Ehm ja, maar dan doet ze dat toch? hoor ik Gene zeggen. Ja dat kan ja, maar gezien haar leeftijd, dan heeft ze grotere kans op complicaties bij het kindje, zoals een handicap, of iets anders, zeg ik tegen Gene. Ja dat klopt, en nu dan? jij wilt toch niet.... hoor ik Gene zeggen, en ik knik verlegen ja. Kristel! Dat meende gij niet! Hoor ik Gene een beetje geïrriteerd zeggen. Toch wel, ik wil draagmoeder worden van Karen haar tweede kindje, zeg ik verlegen. Kristel! waarom wilt gij dat? hoor ik Gene zeggen. Omdat ik gewoon Karen blij wil maken, zodat ze gelukkig wordt, en dat is ze nu niet, en ik kan nog zwanger worden. Ik hou er geen complicaties aan over, zeg ik. En ik voel de tranen omhoog komen, maar ik hou ze in. Gene mag niks merken. Dus jij wilt Karen haar kindje dragen? Waarom? Ik bedoel, straks krijg je het zelfde verhaal als met Lily toen, met haar geboorte, weetje nog? hoor ik Gene een beetje geïrriteerd zeggen. Ja dat weet ik nog, dat vergeet ik nooit! dat was echt zwaar die bevalling! maar maakt niet uit, dat was toen! en Lily is nu kern gezond! dus wat maakt het uit! zeg ik een beetje irriterend. Nou omdat ik mij zorgen maak om jouw gezondheid, jij kunt dat niet aan. Met Lily was het ook al zwaar, en wil je dat nog een keer mee maken? Hoor ik Gene zeggen. Neen dat niet! maar je moet positief blijven denken! en niet negatief! het komt heus wel goed! en ik ben kern gezond! zeg ik irriterend. Jij bent niet helemaal kern gezond. Je hersenschudding heb je nog, zegt Gene irriterend. Ja alleen dat! maar dat is bijna over! en ik ga ook pas zwanger raken als alles weer in orde is met mij! eerder niet! snap je? zeg ik tegen Gene. Ik snap je, maar ik maak mij gewoon zorgen om jouw, en het kindje, mocht je die krijgen, ook omdat er wat naars gebeurt was toen Lily geboren werdt, zegt Gene. Ja dat heb je ook al 3x gezegd ofzo! Ik weet het nu onderhand ook wel! maar ik wil gewoon een vriendin helpen van mij! Ik bedoel ik ken Karen al 17 jaar lang! ze is echt mijn allerbeste vriendin! en hulp kan ze wel gebruiken! zeg ik irriterend. Ja, je moet het zelf weten, maar ik heb je gewaarschuwd! hoor ik Gene zeggen. Jaha weet ik! ugh! jij wilt het ook echt niet begrijpen he! Zeg ik irriterend. Ik begrijp je wel Kristel, heel goed zelfs nog! zegt Gene. Neen! dat doe je niet! zeg ik boos en verdrietig tegelijk, en de tranen stromen over mijn wangen heen, en ik ren huilend weg. Gene roept mij een paar keer, maar ik negeer het. Hij begrijpt mij gewoon niet! en ik begin steeds harder te huilen. Ik wil Karen gewoon helpen! en ik loop huilend naar het park, hopelijk zijn daar geen fans van mij, die om foto's vragen. Ze mogen mij niet op deze manier zo zien, en ik kom aan bij het park, en ga zitten op een bankje tegenover de vijver, en pak mijn notitie boekje erbij, en schrijf op wat mij dwars zit. Zodat ik mijn gevoel op kan schrijven, en dat is privé voor mij zelf. Ik heb zoveel dingen geschreven van dagen, hoe ik mij voelde, ook wel vrolijke dingen! maar ook wel trieste dingen. Het stukje is bijna klaar, tot dat ik iets of iemand mijn naam hoor zeggen. Ik negeer het, het zal wel een fan zijn ofzo, en daar heb ik nu geen zin in! Ik ben het laatste stukje nog aan het schrijven, tot dat ik oppeens mijn naam steeds luider hoor. Ik irriteer mij eraan, en zeg er wat van: Sorry ik heb geen zin in foto's, ik voel mij niet echt blij voor foto's, zeg ik een beetje geïrriteerd. Huh foto's? Ik wil geen foto met jou, ik heb er genoeg met jou. Ik schrik van die stem. Het klinkt heel bekend, en ik kijk van schrik op. KAREN! en ik klap mijn boekje dicht, en geef Karen een dikke knuffel. Heey schattie! Wat ben je aan het doen? Waarom zit je hier? Je moet toch uitrusten? vraagt Karen. Ja eigenlijk wel, maar ik werdt een beetje gek thuis, dus toen ben ik hier heen gegaan, om even tot rust te komen, en in mijn boekje te schrijven, zeg ik tegen Karen. Oei! hoe komt het dat je gek wordt thuis? vraagt Karen. Het is een lang verhaal, zeg ik zuchtend, en ik voel dat ik weer moet huilen, maar ik hou mij in. Karen hoeft niet te zien dat ik huil. Wat is er dan? ik wil het weten! zegt Karen tegen mij. Oké, als jij het echt wilt weten, lees dan deze bladzijde maar, en ik hou mijn boekje voor Karen haar neus. Karen pakt het aan, en begint dan geconcentreerd te lezen. Enkele seconden later, is ze klaar met lezen, en slaat het boekje dan dicht, en kijkt mij aan. Amai! Kristel, wat heftig! zegt Karen. Ik knik, en er rolt een traan over mijn wang heen. Ach schattie toch! kom hier! en Karen pakt mij vast, en knuffelt mij, en ik begin schokkend te huilen. Sssttt Kristel. Als je het niet wilt doen, hoeft het niet ). Ik ben ook gelukkig met Sky, hoor ik Karen zeggen. Ja, maar ik wil het voor jou doen! zeg ik huilend. Ik snap je, maar het heeft geen haast schattie, je kan er nog even over nadenken, hoor ik Karen zeggen. Ik knik, en wij komen dan los uit onze omhelzing. Ik kijk Karen aan, en Karen mij. Hela! waar is die glimlach van u! hoor ik Karen zeggen op een grappige toon. En dan glimlach ik. Ah daar is de glimlach! Nou veeg je tranen weg! en dan gaan wij even een stukje lopen! Ik krijg een houten kont, en Karen zie ik wijzen naar haar billen. Ik schiet in de lach, en veeg dan mijn tranen weg. Ja ik krijg ook een houten kont, zeg ik lachend. Oké, tijd dus om te lopen, hoor ik Karen lachend zeggen, en we staan op, en lopen dan arm in arm, door het park heen.