Vemen an act of true friendship (VOLTOOID)

13.

~Kristel~
Ik heb geprobeerd te slapen, maar alles doet mij zo zeer, en ik ben weer wakker. Ik kan geen simpele houding vinden om te liggen, omdat ik niks anders kan dan hoe ik nu lig. Hopelijk gaan de zusters en dokters morgen röntgenfoto's maken van wat er mankeert in mijn lichaam, en of het ooit goed komt. Dat moet gewoon! Wie gaat anders de manager van Hanne, Klaasje, en Marthe zijn? Natuurlijk kan Stefan, of Gert het over nemen, maar die hebben ook een leven, en een gezin buiten het werk, en die kunnen niet dagelijks voor hun manager zijn. Afwisselen kan natuurlijk wel, maar toch. Ik kan dat niet aan zien, maarja wat moet ik? Wordt ik ooit nog beter? Zal ik ooit weer manager van k3 kunnen zijn? Ben ik straks verlamd? Zal ik ooit nog een goede mama kunnen zijn en echtgenote van Nanou, Lily, en Gene. Zoveel gedachtes zweven er in mijn hoofd rond, waarom stress ik altijd zoveel? Ik kan niet al te lang en altijd stressen, daardoor krijg ik hoofdpijn, en nu nog erger dan normaal. Waarom moest mij dat ongeluk overkomen? Waarom passen mensen nooit op! Er wordt nog onderzoek gedaan naar degene die mij aan heeft gereden, en waarom dat zo gekomen is. Ik kan niet slapen, ik ben klaar wakker. gewoon door zoveel pijn in mijn lichaam! en ik ben ook niet de dikste, dus snel mijn botten breken, of kneuzingen krijgen dat gebeurt gewoon enorm snel bij mij. Tranen stromen over mijn wangen. Ik draai mijn hoofd een beetje naar rechts, zo ver ik kan, en kijk naar de maan die naar binnen schijnt op mijn kamer en op de zee. Amai! wat is dat mooi. opeens schijnt het licht van de maan op mijn armbandje, het glinstert super mooi, en er zitten kei mooie kleine diamantjes aan, in het goud/geel. Karen heeft hetzelfde armbandje, maar dan met rode diamantjes, echt de kleur van K3, voor de rosse en de zwarte. Alhoewel Marthe altijd blauw aan heeft. En er bikkelen weer tranen over mijn wangen heen. Dat armbandje heeft echt een emotionele waarde, en zoveel herinneringen die omhoog komen. En ik slaak een diepe zucht. Amai! Dat had ik niet moeten doen! dat doet zeer bij mij! en ik kijk weer naar buiten. Opeens hoor ik de deurklink omlaag gaan van mijn ziekenhuis kamer. Ik schrik ervan, en hou mijn adem in, en mijn hart voel ik bonken in mijn keel. Wie is dat? En waarom zo laat? het is half 3 middernacht! Ik hoor voetstappen binnen komen, en ik kan geen adem halen. Mijn hart gaat steeds sneller kloppen. Hey Kristel, ik dacht dat je sliep. Ik kwam kijken of het goed ging, hoor ik een vriendelijke stem zeggen. Amai! dat is de nachtzuster! en ik kan weer ademhalen. De zuster komt bij mijn bed staan. Oei Kristel! je ziet witjes! wat is er? Je liet mij schrikken! fluister ik. Oh enorme sorry, het spijt mij echt! ik wou je niet laten schrikken, echt sorry. Is al goed, fluister ik. Maar waarom slaap je niet? dat is goed voor je Kristel! en zeker in jou situatie op dit moment, hoor ik de zuster zeggen. Ik kan niet slapen door die enorme pijn in mijn lichaam! zeg ik een beetje irriterend. Ja dat snap ik, maar morgen gaan de zusters & dokters röntgenfoto's maken van jou, hoor ik de zuster zeggen. eindelijk! Maar hadden ze dat niet eerder kunnen doen! Gelijk nadat ik hierheen gebracht werdt?Zeg ik irriterend tegen de zuster. Ik snap je irritatie Kristel, maar jij was te zwak om dat te laten doen bij jou, dus we namen dat risico ook niet, hoor ik de zuster zeggen. Ik te zwak! Ik ben/was niet zwak! Zeg ik boos bijna woedend, en ik schrik van mijn eigen uitbarsting. Op dat moment was je wel zwak Kristel, hoor ik de zuster nu met wat stemverheffing zeggen. We willen je alleen maar beter maken, zodat jij straks weer vrolijk rondhuppelt, om het zo te zeggen, hoor ik de zuster weer wat kalmer zeggen. Dat gaat toch nooit meer gebeuren! ik ben straks toch verlamd! of wat dan ook! ik kan straks niet eens meer wat doen met mijn gezin! helemaal niks! en met mijn vriendinnen ook gewoon niks! en ik barst in huilen uit. Ach Kristel toch, ik weet zeker dat je weer beter wordt, dat weet ik 100% zeker! Je bent sterk Kristel! echt waar! Je bent een van onze sterkste patiënten ooit, na zo'n heftig ongeluk! Echt waar? vraag ik zachtjes. en ik veeg mijn tranen weg. Ja echt waar! hoor ik de zuster zeggen. en ik moet alweer een beetje glimlachen, en de zuster glimlacht ook, en ze geeft mij voorzichtig een knuffel, en een aai over mijn wang. Ga nu maar rustig slapen, morgen word het een heavy dag voor jou Kristel, Slaapwel Kristel, hoor ik de zuster zeggen. Slaapwel, zeg ik, en ik zie de zuster weglopen, en dan ook ik doe mijn ogen dicht, en val dan rustig in slaap met al die pijn in mijn lichaam.