Vemen an act of true friendship (VOLTOOID)

11.

~Kristel~
Ik open mijn ogen, en ik zie dat alles wit is om mij heen, waar ben ik? Ben ik in een ziekenhuis? Ik probeer na te denken, maar mijn hoofd doet te pijn om na te denken, en het kost moeite. Alles doet zeer, wat is er gebeurt? Ik hoor een zuster binnen komen, ze verteld dat ik een ongeluk gehad heb, en er nog goed van af gekomen ben, met een hersenschudding, en wat kneuzingen, en bot breuken. Ze stelt mij een paar vragen, en ik wil ze antwoorden, maar het kost veel moeite, en dan loopt ze weg, en ik staar voor mij uit. Het enige wat ik wil is slapen, en ik ga dat ook doen, kon dit maar voorbij zijn. Enkele uren later, hoor ik de deur open gaan van mijn kamer. Ik open mijn ogen, en ik hoor de zuster pratend binnen komen, maar ik hoor niet èèn stem, maar twee stemmen. Ik probeer goed te luisteren, maar het kost teveel moeite. Opeens staan er twee mensen voor mijn bed. Ik kan het zien, wat ook moeite kost. Ik herken de zuster, en die andere persoon herken ik niet zo, de zuster zegt wat tegen die andere persoon, en loopt dan weg, er staat iemand naast mijn bed. Wie is dat? opeens begint diegene te praten tegen mij, ze vraagt of het goed gaat. Ik knik nee, en er rolt een traan over mijn wang. Alles doet zeer, ik kan geen kant op. Diegene vraagt of ik nog weet wie zij is. Ik moet diep nadenken, en dan weet ik het, en ik knik voorzichtig ja, en dan vraagt diegene aan mij hoe zij heet. Ik probeer geluid uit mijn keel te krijgen, en zeg zachtjes KAREN, wat goed van je! hoor ik Karen zeggen. Mijn zicht word scherper, en ik kan Karen nu duidelijk zien. Ik zie Karen glimlachen, en ik glimlach ook heel voorzichtig. Opeens zie ik Karens armbandje glinsteren, en dan doe ik voorzichtig mijn arm ook omhoog, en ik zie mijn armbandje ook gelukkig nog zitten. Ik glimlach, en dan begin ik zachtjes te huilen. Karen komt dichter bij mijn ziekenhuis bed staan, en ze aait mij over mijn wangen, en mijn hoofd, en dan komt de zuster binnen, en zegt tegen Karen dat het bezoekuur voorbij is, Karen knikt, en geeft mij voorzichtig een knuffel. Het gaat je goed, je kunt het, je bent sterk Kristel, heel sterk! hoor ik Karen zeggen. en dan laat ze mij los, en loopt dan weg. De zuster vraagt of ik iets wil eten of drinken, ik knik, en dan zie ik de zuster weglopen. Daar lig ik dan, helemaal alleen, met zoveel pijn in mijn lichaam, en ik begin te huilen. komt het ooit goed met mij?