Sekreterin Geçmişi

23. Liman Meltemi

(Hadi bu şarkı ile biraz eğlenelim biraz da mis kokalım ☺☺❤❤)

       Faça arabayı Deniz'in istediği gibi Bostancı sahilinde bir yerde durdurdu. Deniz camdan dışarı baktığında kar tanelerinin uçuştuğunu görerek bu manzara karşısında gülümsedi. Yan tarafında kapı açılınca kafasını kapıyı açan Faça'ya çevirdi. Gülümsemesini koruyarak arabadan indi. Faça bagajdan çantasını çıkardı. Deniz'in yanına gelerek elini uzattı. Deniz onun elindeki çantayı alıp sırtına geçirdi. 

"Umarım, herhangi bir dinleme cihazı yoktur." dedi Deniz alaycı bir sesle gülerek. Faça güldü. 

"Bunu göze alamazdım." dedi gülmesi kesildiğinde. Bir elini uzatıp Deniz'in saçlarını okşadı. Eli yanına düşünce Deniz bir an kararsız kaldı. Sonuçta aralarında geçen bir geçmiş vardı. Hem Deniz onu bir daha görmeyecekti. Belki bu son veda için ona bir tolerans tanıyabileceğini düşündü. Böylelikle kollarını Faça'nın boynuna doladı. Faça bir anlığına şaşkınlıkla donsa da sonrasında kollarını Deniz'in beline dolandı ve kafasını saçlarına gömüp kokusunu içine çekti. 

"Her şeye rağmen her şey için teşekkür ederim. Hayatımı kurtardın, Ateş." dedi Deniz kulağına fısıldayarak. Faça cevap vermedi ama daha sıkı sarıldı. Bu son olduğu için Deniz ona izin verdi. Sonunda Deniz'i bırakmaya hazır olduğunda istemeye istemeye kendini geri çekti. 

"Kendine iyi bak, olur mu? İTitraf etmekten nefret ediyorum ama kelebeğimin bu halini daha çok sevdim. O canavarı bir daha görmek istemiyorum. Bu halinle çok daha güzelsin." dedi şefkatli bir gülümsemeyle. Deniz de ona gülümsedi. Faça son kez parmak uçlarını Deniz'in yüzünde gezdirdi. 

"Seni tanımak güzeldi, Deniz." dedi Faça iç çekerek. 

"Seni de tanımak güzeldi, Ateş." dedi Deniz gülümseyerek. Söyleyecek başka bir söz bulamayan Faça son kez hüzünle Deniz'in yüzüne baktı. Ardından arabaya bindi. Kısa bir korna ve el sallamadan sonra Deniz'in hayatından çıkmıştı. Açık yolda yok olunca Deniz cebinden telefonu çıkardı ve açtı. On dakika boyunca mesajların yağmasını bekledi. Sesli mesaj bildirimleri, arayan ve ulaşamayanları bildiren mesajlar, ayrıca hayatındaki tüm insanlardan gelen öfke ve endişe mesajları... Hemen son arananları açtı. Aslında düşünmeden Ege'yi aramak istedi ama buna yüzü yoktu. Tepkisi ne olacaktı? Ya yüzüne kapatırsa? Ya açmazsa? Düşünceleri arasında boğulurken derin bir nefes alıp yüzeye çıkmaya çalıştı. O sırada evren Deniz'i duymuş gibi telefonu çaldı. Gözleri ekrana çevrildi. Sevdiği adamın adını gördü. Deniz derin bir nefes aldı ve telefonu açıp kulağına götürdü. 

"Deniz?" dedi şaşkın bir sesle. Karşı taraf açtığı için fazlasıyla şaşkındı. Deniz bir süre cevap veremedi. Sonunda bir yerlerde sesine ulaştı. 

"Bostancı sahilindeyim. Ortalarda..." dedi titrek ve zor çıkan bir sesle. Ege konuşmak için nefes aldı ama Deniz hemen kapadı. Ardından elini hızla çarpan kalbinin üstüne koydu. Usulca bir banka oturdu. Önünden sabah sporu koşularının son deminde olan Bostancı sakinleri geçiyordu. Gözleri denize çevrildi. Bugün fazlasıyla hırçın ve dalgalıydı. Deniz karşısındaki denizi izlerken zamanın nasıl geçtiğini anlamadı. Bir süre sonra hafiften üşümeye başlamıştı. Çantayı ümitsizce açtı ama içinden Deniz'i şaşırtarak kalın bir şal çıktı. Çantanın içinden şalı çekip çıkardığında şalla birlikte bir kağıt parçası da çıktı ve yere düştü. Kağıdı merakla alıp yazana baktı. 

'Üşüyebilirdin...' 

Deniz'in yüzüne istemsiz bir gülümseme yayıldı. Faça'nın kendisine olan şefkatini anlayamıyordu ve hiçbir zaman da anlayamayacaktı. Notu çantaya geri koyup şalı üstüne sardı. Tam ısınmaya başlamıştı ki, arkasında bir dizi fren sesi ve gürültü oldu. Çıkan bu kargaşanın kahramanlarını Deniz biliyordu ama arkasını dönmedi ve bakışlarını denizden ayırmadı. Bir süre sonra denizle önüne koyu yeşil bir mont girdi. Deniz yine de kafasını kaldıramadı. Utanç tüm vücuduna hâkimdi. Kafasını yere indirdi. Karşısındaki beden dizlerinin üstüne çöküp yüzüne baktı ama Deniz o yüze bakmamak için direndi. Sonunda gözlerini kendisinden ayırdığını hissetti. Bunu onaylarcasına,