My lifesaver (ft. Harry Styles dutch)

Hoofdstuk 4

snel duw ik de deur open en loop zo snel mogelijk de auto uit. Als ik binnen kom plof ik neer op de bank. gelukkig is mama nog niet thuis. ik hoor Jasper nar beneden komen. ''Waar ben jij geweest'' ''ehh ik was bij de bibliotheek'' ''zo laat nog? nou ja het zal wel. heb je nou een blauwe plek op je arm? hoe kom je daaraan?'' '' je weet wel gym enzo'' dan loopt hij weer naar boven. gelukkig hij had niks door, denk ik.

de hele avond denk ik terug aan vanavond. hoe hij me op mijn wang kuste. er ging op dat moment zo veel door me heen. ik had zoiets nog niet eerder gevoeld. hoe zou hij morgen reageren op school? zou hij nu met me omgaan? of zou hij net doen alsof er nooit iets is gebeurt? er gingen zo veel vragen door me heen en geen van alle kon ik ze beantwoorden.

de volgende dag ging ik weer naar school. de dag ging niet zoals ik had gehoopt. harry zei niks tegen me. hij had me misschien 2 keer aangekeken. als eindelijk het einde van de dag in zicht was ging ik naar de kantine. ik heb maar bedacht om voortaan op school te blijven inplaats zo snel mogelijk weg te gaan. ik durf geen enkel risico meer te nemen. als ik een uur in de kantine heb zitten lezen en mijn huiswerk heb gemaakt loop ik in de richting van de uitgang maar als ik bijna buiten ben voel ik een hand op mijn pols geslagen en sta ik in een soort kast. Ik kijk recht in de ogen van Harry en ik voel me gelijk weer warmer van binnen. ''ik moest nog wat afmaken van gister'' hij komt dichterbij met zijn hoofd en dan voel ik zijn lippen op de mijne. Wil ik dit wel? hij is dan wel leuk maar hij is fout. hij is het tegen overgestelde van wat ik ben maar hoe graag ik me wel zou willen verzetten, het lukt gewoon niet. het voelt te fijn daarvoor.
Ik voel zijn tong vragen om toelating en vrijwillig open ik mijn mond. Onze tongen draaien rondjes om elkaar. Ik leg mijn handen ik zijn nek en zijn handen liggen op mijn heupen. zo blijven we een tijdje staan en dan maakt hij zich los van mij. En dan voor ik het weet sta ik alleen in de kast. Hoe kan dat nou? Is hij nou echt zo maar weg gegaan? Heeft hij me nou echt helemaal alleen gelaten in de kast?

Ik loop het schoolplein op en kijk om me heen. Hij heeft dus speciaal voor mij een uur gewacht en is daarna gewoon weg gegaan.

Ik loop mijn huis binnen en meteen daarna komt Jasper ook binnen. ''wat heb jij daar?'' ik zie een grote schram op zijn voorhoofd. ''niks'' ''jawel ik zie het toch zelf! vertel me nou eindelijk wat er is!'' ''oke ik vertel het wel maar je moet me beloven dat je het niet door verteld'' ik knik en kijk en verwachtingsvol aan. ''ik word bijna elke dag in elkaar geslagen'' ''wat?? waarom?'' ''geen idee, een paar jongens op school schelden me uit en daarna slaan ze me in elkaar. Ik probeerde het voor iedereen te verbergen, de blauwe plekken en de schrammen maar toen kwam jij en blijkbaar ken jij me beter dan iedereen want nog niemand had iets door.'' ik kijk hem geschrokken aan. ''Dus mama weet ook nog niks?'' ''nee en je gaat haar ook niks vertellen he? je hebt het beloofd.'' ''ik ga ook niks vertellen ik denk alleen dat je dit nog langer vol houd zo. ze kunnen dit toch niet maken!'' ''je weet hoe ze tegenwoordig zijn'' gelijk denk ik aan Harry, zou hij dit soort dingen ook doen?

heeii! al meer dan 70 reads! het gaat nu al beter dan bij mijn vorige boek haha en dankjee voor het stemmen :D 

xxxC