Young Vampire Love

epiloog

Melody,

Vandaag wordt Stefano van deze wereld gezet en zijn we daar eindelijk van verlost. De andere jongens die nog vermist waren hebben zich nu eindelijk uit zichzelf aangegeven en krijgen dezelfde straf als Stefano. Al zijn vrienden die er aan mee hebben geholpen krijgen die straf.

Stefano heeft besloten dat hij gecremeerd wil worden en uitgestrooid wil worden over de zee. Die wens gaan we dan wel weer voor hem vervullen.

We zitten intussen in de auto onderweg naar de loods waar het gaat gebeuren. Natuurlijk niet openbaar, maar gewoon in een leegstaande loods die wij daar altijd voor gebruiken volgens mijn ouders.

Daar aangekomen zijn Stefano en zijn vrienden al vast gebonden aan de stoelen.

Zodra ik hem zie voel ik iets... iets wat ik niet echt kan beschrijven. Het voelt heel raar alsof er iets ontbreekt en hij die ruimte moet vullen... maar ik weet zelf niet eens wat mijn lichaam bedoelt. Of laat ik het zo zeggen mijn gedachten.

Ik loop verder de loods in met Sett aan mijn zij en mijn ouders achter ons. Stefano's blik brand op mijn lichaam. Hij is verder geen steek verandert. Zijn vrienden daarin tegen zitten bijna te janken op die stoelen.

Na een lange stilte komen eindelijk de mannen eraan die een eind gaan maken aan hun leven. Er zijn veel vampieren hier voornamelijk van school en familie, maar ook van buitenaf.

De man gaat op de hoge stoel zitten als een echte koning op zijn troon. Hij begin te praten in de microfoon.

'Hierbij danken wij u allemaal dat jullie gekomen zijn op deze dag waarbij wij een eind gaan maken aan de levens van deze jonge mannen...' de preek lijkt wel uren te duren maar uiteindelijk duurt hij maar een paar minuten. Zodra hij klaar is kondigt hij aan dat ze nu gaan onthoofden en dat er dan een einde is gekomen aan hun leven. En ook meldt hij dat dit waarschijnlijk niet even prettig is voor iedereen en zegt dat als mensen nu nog willen vertrekken dat dat nu nog kan.

Ik blijf stug zitten, ik wil hem zijn straf zien ondergaan.

Er gaat een sterk gespierde man achter Stefano staan en zo ook achter zijn vrienden. Ze pakken hun nekken beet en dan zie ik iets wat ik niet zou geloven.

Hij praat met zijn lippen. Zonder geluid oftewel ik begin mijn liplees kunst te gebruiken en haal uit zijn gebaren.

"Ik hou van jou"

In eerste instantie dacht ik het verkeerd te hebben begrepen maar Sett heeft hetzelfde eruit gehaald.

En niet veel daarna worden hun hoofden er stuk voor stuk afgerukt. Op een of andere manier doet het pijn om dit te zien, maar ik kan er niks meer aan veranderen.

Hun lichamen worden verbrand en vanavond strooien we hun as uit over de zee.

We lopen allemaal weer wat veiliger de loods uit.

Maar wat ik toch wel echt merk is dat er iets diep binnen in mij toch wel een stukje breekt...

Ook maar gelijk het dankwoord hierin.
Dit was het einde van dit verhaal. Ik hoop dat jullie hebben genoten van dit verhaal en ik hoop jullie te zien in mijn andere boeken.

Vergeet natuurlijk niet te voten en te commenten.