I'm falling for you

~6~

Pov Matthew

Olivia besloot om buiten Eloise en Foster op te wachten. Na tien minuten kwam ze er weer aan, met Eloise en Foster naast haar (dacht ik, ik kon immers niets zien door de tranen in mijn ogen). Ze kwamen richting ons. Olivia wou me nog even alleen spreken, dus nam ze me mee naar de wachtkamer, terwijl Angel's ouders voor de deur bleven wachten.

'Wat hebben ze gedaan toen ze aankwamen met de ambulance?' vroeg ze.

'Ik heb voor dat ze aankwamen al geteld hoeveel hartslagen ze per minuut had. Ze had er 44. Slechts vierenveertig. Dat is veel te weinig. Toen de minuut gedaan was, kwam de ambulance eraan. Ze kwamen haar pols nemen en namen direct de reanimatie ijzers. Ik kon níet kijken. Ik vond het te erg. Ik wil haar niet verliezen, weetje...' stamelde ik.

'Kom, laten we terug gaan naar haar ouders, voor ze verkeerde dingen van ons gaan denken...'

'Heb je het hen gezegd dan?' vroeg ik.

'Dat jullie samen zijn? Ja, sorry, ik kon het echt niet laten. Ik had het eerst aan jou moeten vragen...' zei ze, met een beetje schuldgevoel.

Ik ging weer naar Eloise en Foster, waar nu een verpleger bij stond. Ik begon te lopen. Ik wou weten wat er was. Toen ik bij de dokter aankwam, begon hij me vragen te stellen.

'Bent u diegene die de hulpdiensten heeft gebeld?'

'Ja, dat ben ik. Ik euh... ik ben het vriendje van Angel. Oh, en euh... dit zijn de ouders van Angel.' stamelde ik.

'Dus het meisje heet Angel, hoe oud is Angel? Wat is er juist gebeurd?'

Ik kon dit niet aan. Ik barstte alweer in tranen uit.

'Ze is negentien. Ze ging op het midden van het straat op één knie zitten en zei dat ze van me hield toen er een auto op haar afkwam. De auto overreed haar en reed weer weg.'

'Haar alcoholgehalte was hoog, hoe verklaart u dat?'

'We waren iets gaan drinken in het café.'

'Meneer, kunt u even meekomen alstublieft?'

'Euh, ja'

We gingen naar iets wat leek op een consultatiekamertje.

'Angel heeft een klaplong, al haar ribben zijn gebroken, ze heeft ook een been en een arm gebroken en ze heeft een zware hersenschudding. Ze ligt nu nog in coma. Het is geen kunstmatige coma, maar een natuurlijke. Dit wil zeggen dat ze vanzelf in coma is gegaan na het ongeval en dat wij dit niet in handen hebben. We weten niet of ze het zal redden, dus we geven je nu een beetje tijd met haar samen. Je krijgt tien minuten om haar vaarwel te zeggen.'

Ik barstte nog maar eens voor de zoveelste keer op die avond in tranen uit. Waarom moest die verpleger toch zo direct zijn? Het is precies of hij haar geen kans meer geeft op overleven... De verpleger liep met me mee naar een klein kamertje. Er was een groot gordijn, dat de verpleger opzij schoof. Ik zag Angel liggen op het bed. Ze ging nog vol met bloed en ze hadden haar al zo'n ziekenhuiskleed aangetrokken. Ze ging vol met buisjes. Ik vroeg de verpleger of ik haar mocht aanraken. Waarop hij antwoordde dat dit mocht. De dokter verliet de kamer en ik bleef nog alleen over met Angel. Ik liep naar haar toe en nam haar hand, waar een infuus in zat. Ik begon te praten.

'Waarom moest dit jou nu toch overkomen? Ik hou van jou. Blijven vechten, dan komen we er samen wel bovenop. Ik wou dat ik je nooit had toegelaten zat te worden, dan was dit alles nooit gebeurd... Ik hou veel te veel van jou. Ik kan jou niet verliezen.'