I'm falling for you

~17~

Pov Matthew

Toen we in bed lagen, ging ik tegen haar aan liggen.

'Wat vind je nu eigenlijk de beste naam voor een jongentje?' vroeg ik haar.

'Mason, en voor een meisje Emma. Waarom vraag je dat?'

'Omdat ik heel graag wil dat jij de namen kiest, je hebt echt een goede smaak voor babynamen, schat!' grijnsde ik

'Ik voel me vereerd, echt waar. Ik hou van jou!'

'Ik hou ook van jou' antwoordde ik.

Ik kuste haar. Ze kuste me terug, steeds heviger en nog meer gepassioneerd dan ze al deed. Ze trok mijn T-shirt uit en ik trok haar pyjamakleedje uit. We begonnen heviger te kussen. Je weet wel wat er verder gebeurde, neem ik aan.

***

De volgende ochtend werden we tegelijkertijd wakker. We keken rond in de kamer en zagen de kleren die we gisteren hadden uitgetrokken overal op de grond liggen. We stonden op uit bed en begonnen te lachen.

Toen alles echter opgeruimd was, gingen we ons wassen en aankleden. Toen ook dat gebeurd was, gingen we naar beneden om te eten en zagen Olivia daar zitten. Angel liep naar haar toe en knuffelde haar stevig.

'Wauw, je begint het echt te zien als je zo'n strakke T-shirts aantrekt!' zei Olivia vol bewondering.

'Nou, ja. We hebben gisteren net een naam gekozen.' zei Angel uitdagend terug.

'Dat mocht ze nog niet weten! Nu gaat ze blijven zagen of ze de namen mag weten...' riep ik lachend naar Angel.

'Pech voor haar dan' antwoordde ze grijnzend toen ze Olivia losliet.

Ik liep naar Angel toe en knuffelde haar langs achter, met mijn handen rond haar middel. Ze draaide zich om en kuste me. Ik kuste haar terug, maar ze stopte plots.

'Olivia zit erbij. Laten we een beetje normaal doen.' fluisterde ze.

'Oh, oké...' antwoordde ik. 'Heb je nog iets gehoord van de politie over Caleb?'

'Nee... Ik maak me echt zorgen om hem...' antwoordde ze.

'Het komt wel weer goed, hij komt wel weer terug. Alles komt goed!' zei ik gemotiveerd.

'Ja, dat weet ik. Maar het is intussen al zeven weken geleden...'

'Maak je daar maar geen zorgen over, stress is niet goed voor Ma- ik bedoel, de baby...' ik probeerde haar gerust te stellen.

'Je hebt gelijk' antwoordde ze, niet door hebbend dat ik bijna de naam van de baby verklapt had.

We moesten weer naar de gynaecoloog, voor onze wekelijkse afspraak.

We zaten in de auto.

'Kan ik je iets vragen?' vroeg Angel.

'Ja, natuurlijk, wat wil je vragen?' zei ik nadat ik mijn keel geschraapt had.

'Wel, je hebt mijn ouders al vaak ontmoet... Maar hoe zit het met jou ouders?' vroeg ze zachtjes.

'Ik praat er eigenlijk niet zo graag over, maar voor jou maak ik wel een uitzondering. Ze zijn gestorven toen ik 18 was.'

'Dat is vorig jaar?'

'Ja. Ik mis ze nog steeds erg hard, maar ik probeer gewoon niet te veel aan hen te denken.' zei ik met gebroken stem.

'Daarom praat je er niet graag over?' vroeg ze. Toen ze de tranen in mijn ogen zag zei ze dat het haar speet, maar dat ze gewoon nieuwsgierig was. 'Hoe zijn ze gestorven?' vroeg ze toen ze alweer vergeten was wat ze had gezegd.

'Auto-ongeval.'

'Juist, ik ging stoppen met vragen te stellen...' ze drukte haar lippen stevig op de mijnen toen we geparkeerd waren. Ik kuste haar terug.

***

We waren weer thuis van de gynaecoloog, die zei dat alles vlot verliep en dat de baby gezond was, en gingen naar de zetel. Daar gingen we zitten naast Olivia.

'Kan je een geheimpje bewaren?' vroeg Angel aan Olivia.

'Ja, natuurlijk, ga je de namen vertellen die jullie in gedachten hebben? Die zou ik echt graag willen weten, weet je...'

'Ja, we gingen het net vragen of je ze moest weten.'

'Natuurlijk wil ik ze weten!' antwoordde Olivia.

'Nou, voor een jongentje, wat het waarschijnlijk word, hebben we Mason gekozen. En als het dan toch een meisje zou zijn, wat we betwijfelen, zouden we haar Emma noemen. Wat vind je ervan?'

'Wel, jullie lijken nu al de perfecte ouders met perfecte babynaampjes' giechelde Olivia. 'Dankje dat je het al gezegd hebt, ik voel me heel erg vereerd omdat ik de eerste ben dat de namen weet.'