I'm falling for you

~22~

3 maanden later

POV Angel

Ik ben nu al 7 maanden ver in mijn zwangerschap, en drie maanden geleden hebben ze Matthew opgepakt. Ik wou hem even niet meer zien, ookal houd ik nog altijd super veel van hem. Ik kon het gewoon niet aan om hem te zien. Vandaag ga ik voor het eerst op bezoek bij hem. Ik hoop dat hij mij vergeeft dat ik niet ben langs geweest. Ik ga het hem in ieder geval wel vergeven. Ik weet nu wat het hele verhaal achter de moord is, de agente heeft me alles verteld. Ik kan het allemaal nog niet zo goed vatten, wat Caleb heeft gedaan, en wat Matthew heeft gedaan. 

'Angel, ben je klaar?' Olivia kwam de kamer binnen gelopen. 'Ik zal je brengen, als je dan veel hebt gehuild kan je de weg niet goed zien door al je tranen, en is het heel gevaarlijk. Dus ik ben weer zo lief om voor te stellen dat ik je breng' lachte ze. 

'Ja hoor, ik weet alleen niet goed welke schoenen het beste bij dit kleedje past.' zei ik, wijzend naar mijn rode jurkje. Hierin leek ik wel al negen maanden zwanger. 'Maar hakken ga ik niet aandoen, daar doet mijn rug teveel pijn voor...' zei ik grijnzend.

'Ik zou de rode glitter ballerina's aandoen die je ouders voor je hebben gekocht' zei Olivia vriendelijk.

'Uitstekende keuze, maar zou je even willen helpen met ze aan te doen alsjeblieft? Het is echt niet handig hoor, met zo'n dikke buik. Maar de kleine spruit is het allemaal waard' lach ik.

Olivia hielp me met mijn schoenen en trok me overeind. 

'Dankje' zei ik vriendelijk.

'Vergeet niet dat we nog naar dat huis moeten gaan kijken als we terug zijn van Matthew hè?'

'Wow, ja, dat was ik bijna vergeten... Volgens mij is dat echt het perfecte huis, aan de foto's te zien dan toch...' antwoordde ik.

Vijf minuten later zaten we in de auto, op weg naar Matthew. Ik heb hem zó hard gemist, en wil hem zo graag alles vertellen en foto'tjes laten zien van Mason. Ik hou echt zoveel van hem.

'Gaat het?' vroeg Olivia. Ik merkte dat er een traan over mijn wang gleed.

'Ja hoor, het is gewoon al zo lang geleden dat ik Matthew nog heb gezien, en ik heb hem gemist. Ik heb zijn lach, zijn gezicht, zijn zachte lippen op die van mij, zijn aanrakingen en zijn knuffels allemaal heel hard gemist' zei ik met een glimlach.

'Dat snap ik maar al te goed, meid! En ik weet zeker dat als hij de kans krijgt om eerder vrij te komen, hij die maar al te graag gaat aannemen. Hij wil er zijn voor jou, en voor jullie zoontje...' zei ze medelevend, en al wrijvend over mijn veel te bolle buik.

Tien minuten later waren we er. Het was zo wreed om te zien. Er stonden torenhoge hekken enkele meters voor de gebouwen, en slechts een kleine deur. Aan ieder raampje hongen balustrades. We gingen door de deur naar een klein gebouwtje, wat volgens mij het secretariaat of het onthaal was. 

'Hallo, kan ik iets voor jullie doen?' vroeg een vriendelijke stem achter de balie.

'Ja, we hadden een afspraak om mijn vriend te zien' zei ik onzeker.

'Wat is zijn naam? En mag ik ook jullie namen noteren?' vroeg ze met een glimlach.

'Zijn naam is Matthew Johnsson, ik ben Angel Winchester en dit is Olivia Adams' antwoorde ik.

'Meneer Johnsson zit al klaar in de ontmoetingszaal. Ik zal jullie even brengen... En, hoe lang ben je al zwanger?' vroeg ze toen nieuwsgierig terwijl ze naar mijn buik keek.

'Zeven maanden' antwoordde ik kort.

'Is Matthew de vader? Ik weet dat hij het vaak heeft over dat hij niet bij de geboorte van zijn zoontje kan zijn...' vroeg ze toen weer nieuwsgierig.

'Ja' zei ik nadat ik een traan weg geslikt had.

'Hier de gang uitlopen en dan het laatste lokaal aan de rechterkant.' zei ze toen kil.

'Dankje' antwoordden Olivia en ik in koor.

Hier is het dan. Achter deze deur zit hij. Matthew. Ik weet niet of ik er klaar voor ben om hem terug te zien. Maar langs de andere kant wil ik hem maar al te graag zien, knuffelen, kussen en veel meer dan dat. Ik heb hem gemist. Veel te hard.

Ik nam de deurklink vast, en deed de deur open.