I'm falling for you

~15~

Pov Matthew

Die nacht heeft Angel veel bewogen in bed, terwijl ze normaal bijna de hele tijd stil ligt. Ik denk dat het te maken heeft met dat Caleb ineens verdwenen was uit ons huis. Ik viel in slaap.

De volgende ochtend moesten we weer vroeg opstaan. We moesten naar het ziekenhuis voor de plaasters eraf te laten halen. Ik maakte Angel wakker met een kus en ze deed heel traag haar ogen open. Ik stond over haar gebogen.

'Goedemorgen schatje' zei ik.

'Jij ook een goedemorgen' kreunde ze, half slapend.

'We moeten al vroeg in het ziekenhuis zijn vandaag. Misschien is Caleb daar wel. Dan moeten we de politie helemaal niet bellen. Je plaasters gaan er vandaag af. Dat betekent nog maar heel even in de rolstoel en dan weer leren stappen.' zei ik opgewonden.

'Kan je me uit bed halen en naar mijn dressing dragen? Dan kan ik kleren uitkiezen en dan kan jij me lekker aankleden' zei ze grijnzend.

'Dat vind ik helemaal niet erg hoor, schat! Ik hou van jou' zuchtte ik.

'Ik hou ook van jou, schat!' zei ze toen ik haar uit bed haalde.

Ik bracht haar naar de dressing en zette haar daar op de stoel. Ik wou kijken naar haar kleren, maar net toen ik me recht wou duwen, legde ze haar hand, dat niet in de plaatser lag, in mijn nek. Ze begon me te kussen en ik kuste terug. Ze krulde haar vingers in mijn haren en kuste me heviger. Ik trok me recht.

'We moeten verder doen, we moeten binnen een half uur al in het ziekenhuis zijn' zei ik terwijl ik op adem kwam.

'Ik wil mijn blauwe kleedje aandoen' zei ze plots.

'Dan neem ik dat even...' ik nam het kleedje 'Zo, hier is het. Ik zal je even naar de badkamer brengen en je helpen met je om te kleden' zei ik toen.

'Dat lijkt me fijn' zei ze met een glimlach.

'Dan doen we dat maar, hè.'

Ik droeg haar naar de badkamer en zette haar daar op de stoel. Die stoel had ik daar gezet na het ongeval, om het Angel gemakkelijker te maken.

Ik nam het kleedje dat ze had uitgekozen, en trok het bij haar aan. Ze stond er prachtig mee.

Vijf minuten later zaten we in de auto op weg naar het ziekenhuis.

'Zenuwachtig?' vroeg ik.

'Waarom? Omdat mijn plaasters er af gaan? Nou, niet echt. Ik ben eerder opgelucht.' lachte ze.

'Dan is het goed' ik lachte terug.

'We zijn er weer' zei ik toen ik geparkeerd had.

'Hopelijk komen we hier niet al te vaak meer' reageerde ze snel.

'Alleen nog voor onze kleine spruit' zei ik.

'Klopt. Kom je me nog uit de auto halen en in mijn rolstoel zetten?' vroeg ze eerder ongeduldig. Dus ik nam de rolstoel uit de koffer en klapte hem ineen. Ik nam haar uit de auto, zette haar in de rolstoel en gaf haar een kus.

'Laten we gaan, voor we te laat zijn' zei ze. Ik duwde haar voort naar ingang en dan richting de lift. We moesten op de derde verdieping zijn. Het deed raar om weer in het ziekenhuis te zijn.

***

We kwamen aan waar we moesten zijn en we moesten in de wachtkamer gaan zitten. Na twee minuten daar gezeten te hebben, riepen ze haar naam; 'Angel Winchester, u mag mij volgen.'

Ik reed de rolstoel vooruit tot de verpleegster zei dat we binnen moesten gaan in het consultatiekamertje. We gingen binnen. Er zat een andere verpleegster. Er was een grote machine aanwezig, die denk ik bedoeld was voor de plaasters eraf te zagen. Ik ging zitten, met Angel naast me.

'Heeft u nog veel pijn?' vroeg de verpleegster.

'Nee, ik voel er eigenlijk niets meer van' antwoordde Angel.

'Kan u haar op de onderzoekstafel met haar been onder de machine leggen alstublieft?' vroeg de dokter aan mij.

Dus ik nam haar weer op, en legde haar zoals de verpleegster had gevraagd. De verpleegster ging naar haar toe en zette de machine aan. De machine maakte een hels geluid en begon rond te draaien. De verpleegster liet de machine zakken en nog geen minuut later was ze al verlost van haar plaasters aan haar been en haar arm.