I'm falling for you

~16~

Pov Matthew

We gingen naar de afdeling intensieve zorgen en zochten vroegen daar naar Caleb. Hij moest normaal vandaag werken, maar hij was er niet en hij had ook niets laten weten. Na de uitleg gedaan te hebben aan de baas van Caleb, besloten we toch de politie te bellen.

'Waarmee kan ik u helpen?' antwoordde de vrouw.

'Nou, er is iemand vermist. Het is een vriend van ons. Hij werkt normaal vandaag in het ziekenhuis en hij is er niet. We waren gisteren aan het babbelen bij ons thuis toen hij plots verdween.'

'Wat is zijn naam? Heeft u een foto van hem?'

'Zijn naam is Caleb, de achternaam weten we niet-' zei ik.

'Santhiago' vulde de baas van Caleb aan.

'Zijn achternaam is Santhiago. Hebben we een foto van hem?' vroeg ik aan zijn baas, die knikte

'Ja. Ik zal hem meteen doorsturen, wat is het mailadres?' vroeg ik.

Ze dicteerde het mailadres, ik gaf haar een welgemeende dankjewel en hing op. Ik keek naar Angel. Ze was blij dat haar plaasters eraf waren, maar niet zo blij met de verdwijning van Caleb.

***

We besloten om iedere week een scan te laten nemen van de kleine spruit, voor het geval er toch is mis zou gaan. We waren inmiddels al 15 weken ver in de zwangerschap. Ook wisten we al heel zeker dat het een jongentje werd. Haar buik begon al te groeien, dus we besloten het iedereen te vertellen. Als eerste gingen we naar Angel's ouders. We kleedden ons aan (Angel trip een strak topje aan, zodat je het al redelijk goed kon zien en een jeansbroek. Ik deed een jeansbroek en een geruit hemd aan). Toen we klaar waren, nam Angel haar autosleutels. We gingen naar de voordeur en wandelden naar de auto. Ik zuchtte voor ik instapte omdat ik zenuwachtig was wat Angel's ouders ervan zouden vinden. Angel stak de sleutel in het contact en startte de auto.

'We kunnen dit! We gaan ervoor!' zei ze.

'Natuurlijk kunnen we dit! Ik hou van jou' zei ik toen.

'Ik hou ook van jou, schat!'

Na vijf minuten waren we er alweer. We stapten uit de auto en liepen hand in hand naar de voordeur. Het was al 5 weken geleden dat we hen nog gezien hadden, dus ze waren heel blij en verbaasd toen ze ons zagen.

'Hé, Angel en Matthew zijn er!' riep Eloise naar Foster. 'Angel, ben je bijgekomen?' vroeg ze toen ze naar haar buik keek.

'Nou, daar waren we voor gekomen,' zei Angel 'mogen we binnen komen?'

Ze was zenuwachtig, net zoals ik.

'Maar ja, natuurlijk mogen jullie binnenkomen' zei Eloise toen alsof Angel net een domme vraag had gesteld.

'We hebben nieuws, dus ik denk dat het beter is dat jullie even gaan zitten' zei ik toen we binnen waren en Eloise en Foster recht bleven staan.

'Ow, oké, het is toch niets erg?' vroeg Foster.

'Ga nou maar zitten' zei Angel toen.

Ze gingen zitten en keken elkaar aan met opgetrokken wenkbrauwen.

'Ik ben zwanger, 15 weken.' zei Angel.

'WAT? En we weten dat nu pas??? Wacht, dat betekent dat je al voor je ongeluk zwanger was... Is alles wel oké met de baby dan?' -Eloise.

'Ja jullie weten het nu pas omdat het kon zijn dat er compilaties waren door het ongeval... Nu heb je ook ineens antwoord of ik bijgekomen ben...' zei Angel grijnzend.

'We worden oma en opa!' was het enige wat Foster uit zijn mond kreeg.

Na heel wat knuffels van haar ouders en na heel veel keer 'proficiat' gehoord te hebben, gingen we weer door naar huis.

'Nou, dat viel mee' zei ik tegen Angel toen we thuis waren.