I'm falling for you

~21~

POV Matthew

Ik huilde zo hard dat het niet meer normaal was. Ik had het gevoel dat er iemand met pepperspray in mijn ogen had gespoten. Ik dacht weer aan wat ik had gedaan, en toen dacht ik aan dat ik niet bij de geboorte van onze lieve kleine zoon, Mason, zou kunnen zijn. Ik zal er niet kunnen zijn voor Angel... 

'Meneer, kunt u even meewerken en uw handen op uw rug leggen, dan kunnen we u de boeien aandoen.' vroeg de politieagente. Ik zag haar op mij af komen, maar alles was heel erg wazig, door de tranen.

'Ja, sorry' antwoordde ik tussen het gesnik door.

Ik wist dat dit het einde was van Angel en mij, dat ze me niet meer wilt na alles wat er hier gebeurd is. Ik zou waarschijnlijk zelfs nooit meer het huis in mogen, laat staan dat ik ons zoontje mag zien... Ik weet maar al te goed dat wat ik gedaan heb totaal niet mag en niet door de beugel kan, maar toch... Ergens hoop ik dat Angel het me gaat vergeven...

De agente boeide mijn handen aan elkaar en zei dat ik richting de woonkamer moest gaan, want je kan langs nergens anders naar buiten als je beneden bent. Anders moet je naar boven en de brandtrap nemen die van de master bedroom naar de zijkant van het huis gaat. Oh nee, niet langs de woonkamer, Angel en Olivia zitten daar...

Ik wandel richting de living, zoals de agente me had gevraagd. Daar zie ik Angel en Olivia in de zetel zitten. Ze kijken tegelijk mijn richting op. Angel komt meteen naar me toe lopen en geeft me een zoen op de mond. Ik zoen terug, maar dan heeft ze door dat mijn handen geboeid zijn.

'Wat is er aan de hand?' vraagt Angel met tranen in haar ogen. 'Waarom heb je handboeien om?'

'Het spijt me, ik hou zo veel van jou en van ons zoontje. Ik hoop dat ik jou op een dag weer zie, en dat ik hem voor de eerste keer zie. Het spijt me zo. Ik kan niet bij de geboorte zijn van mijn eigen zoontje... Angel, ik hou van jou en ik wil je nooit kwijt. Ik hoop dat je dat nooit vergeet! Tot nog eens...' ik moest nu echt mijn best doen om haar niet te zoenen.

Voordat Angel of ik nog iets tegen elkaar konden zeggen, duwde de agente me richting de voordeur. Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik Angel heb gezien. De laatste keer dat ik het huis heb gezien. De laatste keer dat ik Olivia heb gezien. De laatste keer dat ik Angel zwanger heb gezien. De laatste keer van alles.

POV Angel

Hij liet me achter met tranen. Hij liet ons achter. Kleine Mason en mij. Ik begon heel hard te huilen en ik besefte maar al te goed dat ik hem miste. Ik wou hem hier. Waar had hij het over? Wat had hij gedaan? Had het met Caleb te maken? Nee, dat kan niet. Hij zou nooit een vlieg kwaad doen, tenzij het over mij gaat... Dat is het! Ik weet nog goed hoe Caleb naar me zat te kijken toen we hem hier thuis hadden uitgenodigd. Toen keek ik naar Matthew en ik zag de woede in zijn ogen.

Olivia kwam naar me toe gelopen en gaf me een hele stevige knuffel. Ik knuffelde haar terug en barstte weer in tranen uit. Olivia suste me. Na een tijdje zo gestaan te hebben, keek ik op. Ik keek naar Olivia haar trui en zag dat die op haar schouder helemaal nat was van de tranen. 

'Sorry' mompelde ik.

'Waarom zeg je nou sorry, Angel, dat is toch helemaal nergens voor nodig? Ik zou ook heel hard huilen als ik een kindje verwacht met iemand die dan opgepakt wordt en voor onbepaalde tijd in de gevangenis gestoken wordt...' antwoordde ze medelevend.

'Hoe moet ik het dan allemaal doen met ons zoontje? Ik kan heus niet alles alleen doen! En we hebben nog geen kinderkamer, we hebben zelfs geen kamer op overschot! Dan moet ik nog een nieuw huis kopen en alles inrichten, verven en alles in elkaar zetten van meubilair... Dat kan ik allemaal niet, daar heb ik Matthew voor nodig! En daarnaast mag ik niets heffen...' zei ik ongerust.

'Het komt allemaal wel goed, Angel, dat beloof ik je! Ga nu maar eventjes rusten, je kan het gebruiken!'

'Ja misschien wel, dankje!' antwoordde ik suf.