Angel is een meisje van 19. Olivia, haar beste vriendin die bij haar inwoont, probeert altijd vriendjes voor Angel te zoeken. Matthew, in het begin een ambetante jongen, maar nadien een hele romantische, charmante jongen, wordt het vriendje van Ange...
Die middag gingen we naar de gynaecoloog toen Olivia, Foster en Eloise naar huis waren. Angel zat ik een rolstoel, die ik moest sturen omdat haar arm en been nog steeds in de plaaster lagen.
We kwamen binnen bij de gynaecoloog en ze moest op die ene onderzoekstafel gaan liggen. Dus nam ik haar uit haar rolstoel en legde haar op de tafel. Ze legde haar handen op mijn kaken en kuste me. Ik ging op de stoel naast de tafel zitten, over het schermpje, zodat ik ook mee kon kijken op het schermpje.
'Zijn jullie zenuwachtig?' vroeg de gynaecoloog.
'Nou, ja toch wel, ik weet het nog maar sinds daarnet dat ik zwanger ben. Ik heb 7 weken in coma gelegen...' antwoordde Angel droogjes.
'Ja, ik weet het net iets eerder dan haar, een uurtje ofzo... We willen vooral weten of onze kleine spruit gezond is.' zei ik met een glimlach.
'Dat zullen we direct zien hè' antwoordde de gynaecoloog vol overtuiging.
De gynaecoloog deed een soort van koude gel op Angel's buik, en begon die uit te smeren met een soort van machientje dat vast hong aan een draad. Die draad was verbonden met het schermpje.
'Dat is koud' zei Angel al giechelend.
'Ja dat klopt, dit is een soort van koude gel die ervoor zorgt dat we jullie kleine spruit kunnen zien in je buik' zei hij.
'Hihi, het kietelt' lachte Angel.
Ik nam Angel's hand vast en gaf het een kus, zoals ik de afgelopen zeven weken altijd heb gedaan. Ze keek me aan en zei dat ze van me hield.
'Ik hou ook van jou, Angel.' zei ik vol overtuiging.
We keken naar het schermpje en zagen het volgende verschijnen:
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
We waren zó blij! De gynaecoloog zei dat alles wel oké was met de baby, zover hij kon zien. Dus ons geluk kon niet meer op.
'De hartslag van de baby is minder dag 140' zei de gynaecoloog plots.
'Is dat erg?' vroeg ik ongerust.
'Dat betekent dat het waarschijnlijk een jongentje word!' zei hij vol enthousiasme.
Angel slaakte een gilletje van blijdschap, maar stopte er meteen mee, waarschijnlijk omdat ze er hoofdpijn van kreeg.
'Het kindje is al 1,2 cm groot en weegt al 2 gram.'
'Nou, dat is zo groot als een erwt' antwoordde Angel daarop.
'Dat klopt. Die vergelijking maken wij als gynaecoloog ook altijd.'
'Vroeger heb ik dat nog moeten studeren, voor school. Ik werk namelijk in een crèche.' zei ze, een beetje betweterig. Ik vond het wel leuk als ze zo betweterig deed...
Na een kwartier naar het schermpje te kijken, moest Angel weer naar haar kamer toe. Ze moest nog altijd een beetje revalideren van het ongeval. Nog een weekje in het ziekenhuis doorbrengen en ze mocht alweer mee naar huis.
Ik nam haar op van de tafel, zette haar weer in de rolstoel en gaf haar een kus.
Ik reed haar rolstoel weer naar haar kamer. De dokter stond ons op te wachten. Ik nam haar weer vast, legde haar op bed en gaf haar een zoen.
