I'm falling for you

~9~

Pov Matthew

Ik glimlachte. Ik was te blij om iets te zeggen, en kreeg tranen in mijn ogen. Ook dat was van de blijdschap. De verpleger wandelde naar de deur en deed ze open. Olivia en Angel's ouders stonden daar te wachten tot ze binnen mochten. De verpleger bleef voor deze ene keer eens buiten staan tot ik het Olivia, Foster en Eloise gezegd had.

'Ze gaan haar zo direct wakker maken uit haar kunstmatige coma.' zei ik vol enthousiasme.

'Wat??? Dat is geweldig!' riepen ze in koor.

'Dat vind ik ook!' antwoordde ik. 'Zal ik de verpleger maar snel binnenlaten?'

'Ja, doe dat maar. Hoe sneller, hoe beter.' antwoordde Eloise.

'De dokter vertelde me wel dat het kan zijn dat ze niet direct wakker wordt, maar dat is niet erg, dan is ze nog een beetje suf van de coma.' zei ik geruststellend.

'Laat hem maar binnen.' zei Foster.

Dus ik liet de verpleger weer binnen.

'Ik ga het infuus afkoppelen, zodat ze uit haar coma komt. Het kan wel een uurtje duren voor ze wakker wordt.' vertelde hij ons.

'Dat is geen probleem, als we onze Angel maar terugkrijgen.' zei Eloise.

De verpleger koppelde het infuus af en nam de naald uit haar hand. We gingen zitten en keken naar Angel, die binnen dit en het uur kon wakker worden.

Ik keek, letterlijk, om de tien seconden naar de klok om te zien hoe lang het duurde voor ze wakker werd. Als ik dan niet naar de klok keek, keek ik naar Angel.

De eerste vijf minuten waren voorbij en ik besloot even een dutje te doen. Dus ik deed mijn ogen toe.

**

Olivia maakt me wakker na drie kwartier. Wauw, ik sliep echt vast...

'Angel is aan het wakker worden' zei ze vol enthousiasme.

'Ow... Hoe lang heb ik geslapen?'

'Drie kwartier. Zullen we je eventjes alleen laten met haar?' vroeg ze vriendelijk.

'Ja, dat mag, dankjewel' zei ik met een glimlach en een slaperig hoofd.

Ze liepen de kamer uit en ik liep naar Angel haar bed toe. Ik nam haar hand vast en kuste het zachtjes. Ik kon niet geloven wat er toen gebeurde. Ze bewoog met haar hand! Ik was zó blij! Tien tellen later deed ze haar ogen open. Ze keek me recht in de ogen. Ik zei dat ik van haar hield, maar ze kon niets terug zeggen door de beademingsmachine. Ik schoof het maskertje dat voor de beademing zorgde voorzichtig weg, zodat ik haar geen pijn deed.

'Ik hou ook van jou' zei ze met gebroken stem. 'Wat is er gebeurd? Waarom lig ik in een ziekenhuisbed? Kan het dat ik 2 lichten heel snel op me af heb zien komen en dat alles zwart werd?' ze begon te panikeren.

'Je ging op het midden van de straat op je ene knie zitten en zei dat je van me hield. Er kwam een auto heel snel op je af, dat waren de lichten die je zag. Je hebt 7 weken lang in coma gelegen, waarvan 1 dag in natuurlijke coma, en 6 weken en 6 dagen in een kunstmatige coma... Ik heb je gemist, echt zó hard! Ik ben iedere dag langs gekomen, en je ouders en Olivia ook.' ik begon te huilen.

'Niet huilen... Ik ben weer oké...' kalmeerde ze me. 'Wat had ik allemaal mis met mijn lichaam?' vroeg ze nadien.

'Nou, je had een klaplong, een zware hersenschudding, een gebroken been en een gebroken arm... De verpleger zei dat we niet teveel hoop mochten hebben in dat je het zou overleven. Maar dit is dus goed nieuws... En er is nog ander goed nieuws... voor ons...' zei ik met een glimlach tot achter mijn oren.

'Wat dan?' vroeg ze opgewonden.

'Je bent zwanger!' zei ik, misschien iets te enthousiast, want ze deed haar ogen toe omdat het te luid was. Dat kan ik wel begrijpen.

'Echt? Jezus, en ik heb al 7 weken van mijn zwangerschap gemist... Is de baby wel oké?' zei ze, nogal bezorgd.

'We gaan straks, als je ouders en Olivia naar huis zijn naar de gynaecoloog hier in het ziekenhuis. Dan kunnen we zien of het oké is met de baby, en misschien al wel of we een jongentje of een meisje krijgen...' zei ik, alweer overenthousiast.