I'm falling for you

~12~

Pov Matthew

Ze mocht mee naar huis vandaag, dus ging ik heel vroeg naar het ziekenhuis om haar te helpen met inpakken. Ik kwam aan in haar kamer nog voor ze wakker was, dus ging ik even op de stoel naast haar bed zitten zodat ik haar niet wakker zou maken. Na een kwartier werd ze wakker. Ik liep naar haar toe, gaf haar een kus en zei dat ik van haar hield met heel mijn hart. Ze was nog half aan het slapen, dus ze antwoordde niet.

'Ik zal al inpakken, dan kan jij nog even rustig wakker worden' fluisterde ik in haar oor. Ik pakte zo stil mogelijk in. Niet dat ze hier veel kleren of spullen had. Dus na 5 minuten was ik al klaar en zij was wakker.

We besloten nog dag te zeggen tegen de verpleger die Angel (bijna) heel de tijd heeft verzorgd. We zeiden dat we hem súperdankbaar waren voor alles wat hij had gedaan in de afgelopen 8 weken. Angel vroeg hem ook om nog af te spreken, en in contact te blijven. De manier waarop de verpleger (wiens naam Caleb was) naar Angel keek, beviel me niet echt. Hij keek naar haar alsof ze iets was om op te eten ofzo. Maar anyways, we besloten door te gaan nadat we Caleb gedag hadden gezegd. Angel zat nog steeds in de rolstoel, maar haar arm was juist uit de plaaster. Ze had nog niet veel kracht in haar arm, dus moest ik hem weer voortduwen.

We kwamen buiten het ziekenhuis en angel begon direct de frisse buitenlucht op te snuiven. Ik duwde de rolstoel voort naar de auto. Toen we bij de auto aankwamen nam ik Angel uit haar rolstoel en zette haar op de passagiersstoel. Ik rolde de rolstoel op, en legde hem in de koffer van de auto. Ik stapte zelf in aan de bestuurderskant en bleef toen even zitten. Angel keek naar mij en vroeg me of er iets was.

'Ja, ik hou van jou. Meer dan je ooit voor ogen zou kunnen hebben. Ik wil jou nooit meer kwijt, net zoals onze kleine spruit'

'Ik hou ook van jou, to the moon and back, over and over... Ik wil jou ook niet kwijt, en zeker de kleine spruit niet...'

Ik startte de auto en reed naar huis. De rit verliep heel stil, tot Angel zei dat ik even aan de kant moest van staan. Ik reed naar de kant, stapte uit en liep naar de andere kant van de auto, waar ik meteen de deur open deed. Angel moest braken. Waarschijnlijk weer van de zwangerschap.

'Haar het schat?' vroeg ik bezorgd.

'Ja, het gaat wel weer' fluisterde ze zachtjes.

Ik stapte weer naar de bestuurderskant van de auto, en stapte in. De motor draaide nog.

Ik begon weer te rijden. Na amper 2 minuten waren we alweer thuis. Ze kreeg tranen in haar ogen.

'Ik had niet gedacht dat ik hier ooit nog zou komen, nadat ik dat zwart beeld had gekregen.' snikte ze.

'Hey, schat, je bent hier nu toch?' zei ik geruststellend en gaf haar een kus. Een lange, deze keer, omdat Caleb nu niet op ons zat te kijken.

We gingen binnen en zagen overal versiering met 'Welkom weer, Angel'.