I'm falling for you

~23~

POV Angel

Ik nam de deurklink vast, en deed de deur open. Ik zag hem daar zitten. Zo eenzaam en alleen... Ik liep naar hem toe en toen hij mij zag kreeg hij tranen in zijn ogen. Hij stond recht, zodat ik hem in de armen kon vliegen. Na wat voor mij een eeuwigheid knuffelen was, keken we elkaar aan. Ik veegde de tranen van zijn wangen en hij deed hetzelfde bij mij. Ik had niet eens door dat ik gehuild had. 

'Ik hou van jou, Angel, met heel mijn hart. Ik hoop dat je dat altijd blijft onthouden...' zei Matthew nadat we elkaar even aangestaard hadden. 'En ik zie dat ons kleine pateeke ook al veel gegroeid is!' zei hij terwijl hij naar mijn ronde buik staarde.

'Ik hou ook van jou, Matthew. Ik hoop dat je zo snel mogelijk vrijgelaten wordt, want ik zou het echt niet aankunnen als je niet bij de geboorte van ons zoontje kan zijn. En inderdaad, het is inmiddels ook al drie hele maanden geleden dat je ons hebt gezien...' stamelde ik terwijl ik een traan wegslikte.

'Schat, het was echt niet de bedoeling om hem kwaad te doen, helemaal niet zelfs. Maar toen ik hem daar zo zag zitten... Ik kon het echt niet aan, weet je, je bent van mij. Voor eeuwig en altijd, en-'.

SPLATSJ

'Wat was dat?' vroeg Olivia verbaasd.

'Ik, euh, ik denk... Ik denk dat mijn water net gebroken is...' onbewust ging ik zitten op de stoel. 'Dit kan nu niet gebeuren, dit mag nu niet gebeuren...' ik begon te huilen.

'Olivia, kan je even de kamer uitgaan, zoeken naar een cipier en zeggen dat er nu meteen een ambulance nodig is? Of toch op z'n minst vervoer naar het ziekenhuis...', hij draait zich terug richting mij en zegt dat alles goed gaat komen. 'Ik ga er alles aan doen om eerder vrij te komen. Misschien kan ik zelfs regelen dat ik nu met je mee naar het ziekenhuis mag. Maar ik beloof je, zolang ik erbij ben is alles goed. Er gaat niets gebeuren, alles komt goed.' fluistert hij me rustig toe. Nadat hij dit alles gezegd heeft, neemt hij mijn hoofd stevig tussen zijn twee handen en hij drukt een kusje op mijn voorhoofd. 

Ik weet niet wat het was, maar het was een stekende pijn in mijn buik en dijen. Automatisch begon ik sneller te ademen. Matthew had het door en hij begon te puffen, als teken dat ik hem moest nadoen. Ik begon te puffen en de pijn verminderde al snel. Olivia kwam de kamer weer in gelopen, samen met een vrouwelijke cipier.

'Alles komt goed, meid! De ambulance is gebeld. Ondertussen zal ik je even helpen om vol te houden. Ik ben hier ook al 3 keer door moeten gaan. De eerste was een meisje. Ze is geboren op 7 maanden. Dat is dus 2 maanden te vroeg, hoever zit jij al in je zwangerschap?' vroeg de cipier vriendelijk.

'Ik ben 7 maanden en 2 dagen ver...' antwoordde ik zonder gevoel.

'Wat toevallig! Met mijn meisje is alles goed gekomen hoor! Harper is nu 14 jaar en kerngezond! Mijn tweede bevalling, maar tweede en derde kindje, verliep helemaal niet zoals gepland. Ik was 8 maanden en een half zwanger, maar de navelstreng zat rond Hayden's hoofdje. Ze hebben een spoedkeizersnede gedaan. Hayden en Holly zijn beide gezond geboren en gebleven. Nu zijn ze 8 jaar.' door haar verhaaltjes had ik geen tijd om aan de pijn te denken. Tot ik de sirene van de ambulance hoorde. 

'Ze zijn er' zeiden we allemaal in koor.

De ambulanciers kwamen binnen in de kamer met een brancard.

'Gaat het lukken om zelf op de brancard te kruipen?' vroeg een van de ambulanciers.

'Ik weet het niet' ik probeerde recht te staan, maar zakte meteen door mijn benen. Matthew had me nog net op tijd vast. De ambulanciers kwamen mijn richting op met de brancard. Ze namen me vast en legden me op de brancard. Ze reden met de brancard de gevangenis uit. Ik zag dat Matthew aan het praten was met de vrouwelijke cipier die me de verhaaltjes had verteld. Ook zag ik Olivia die vlak naast me liep. Ik keek weer naar Matthew en de cipier. De cipier knikte, en Matthew kwam mijn kant op. Hij kwam mijn kant op, hij zou onze lieve Mason geboren zien worden! Ik was zo blij. Ik zag nog net dat ik met de brancard in de achterkant van de ziekenwagen werd gehoffen en toen werd alles zwart.