I'm falling for you

~25~

POV Angel

Ik weet niet goed meer wat er allemaal gebeurde. Wat ik wel nog weet is dat ik wakker werd in een ziekenhuiskamer en dat er een verpleegster een monitor aan mijn beuk vast maakte. Toen dat gebeurd was, ging ik weer liggen. Er werd op de deur geklopt. Olivia en mijn ouders kwamen de kamer binnen. 

'Hey schatje, hoe gaat het ermee?' vroeg mijn vader net toen ik een wee kreeg.

'Nu even niet goed' antwoordde de verpleegster in mijn plaats. 'Ze heeft net een wee.'

Na 4 minuten was de wee weer over. Er werd weer op de deur geklopt, en er kwam een vroedvrouw binnen. Dat zag ik aan de typische kleding die zowat alle vroedvrouwen dragen. 

'Zou iedereen, behalve de vader van de baby, de kamer even kunnen verlaten alsjeblieft? Ik ga meten hoeveel ontsluiting ze heeft, zodat we de geboorte misschien sneller op gang kunnen zetten' deelde ze vriendelijk mee. 

Mijn ouders en Olivia verlieten de kamer, dus nu waren enkel de vroedvrouw, Matthew en ik nog in de kamer.

'Dus, wat ik nu ga doen is meten hoeveel ontsluiting je hebt. Vanaf 10 centimeter ontsluiting mag je beginnen met persen. Je moet je wel goed ontspannen, anders gaat het meer pijn doen dan nodig is. Als je binnenkort al drang voelt om te persen, zeg dat dan even' begon ze uit te leggen.

Ik moest mijn benen open doen en recht zetten. Het deed echt pijn. Het was alsof het uitgerokken werd of zo.

'Wel, je hebt al 8 centimeter ontsluiting, dus dat is nog 2 centimeter. Het kan zijn dat je al veel druk gaat beginnen voelen. Je weeën zijn nu ook al om de 5 minuten, dus het gaat waarschijnlijk niet zo heel lang meer duren voordat jullie jullie baby'tje gaan ontmoeten. Wordt het een jongetje of een meisje?' vroeg ze vriendelijk.

'Een jongetje. Weet je zeker dat alles goed gaat komen? Ik bedoel, ze is pas 7 maanden en 2 dagen ver...' vroeg Matthew bezorgd.

'Wel, zeker weten we dat niet, maar we gaan ons best doen met heel het team om alles zo goed mogelijk te laten verlopen en iedereen zo goed mogelijk te verzorgen. We gaan er alles aan doen om jullie zoontje goed en veilig ter wereld te brengen en dat hij zich nog goed verder ontwikkelt buiten de baarmoeder. Het kan dus wel zijn dat eenmaal hij geboren is, hij in een couveuse op de afdeling neonatologie moet gaan' stelde ze ons gerust.

'Dank je' zei ik zachtjes.

Er was weer een wee. Slechts drie minuten na de vorige. Het komt echt dichterbij. Het duurt echt niet meer zo lang voor we Mason in onze armen kunnen nemen. Plots gaat de biep die van de monitor komt vele sneller. Ik kijk naar de monitor en zie daar 198 staan bij de hartslag. De vroedvrouw kwam naar me toe gesneld en drukte op een knopje bovenaan mijn bed.

'Wat gebeurt er?' vroeg ik ongerust.

'De baby zijn hartslag is te hoog. Ik heb een team gebeld die je naar de OK doen. Daar krijg je waarschijnlijk een spoedkeizersnede' zei ze.

'Mag ik mee?' vroeg Matthew.

'Ja hoor' antwoordde de vroedvrouw snel terwijl ze het bed al verhuisklaar maakte.

De deur vloog open en er kwam een heel team aangelopen. Ik hoorde mijn moeder op de gang nog iets roepen van 'Oh, nee lieve Angel... Alles komt goed'. Het team reed mijn bed de gang op, en Matthew volgde. Ook Olivia en mijn ouders waren inmiddels opgestaan om te kijken wat er aan de hand was. Ik kon hen niets meer zeggen, want het team duwde me te snel vooruit. Matthew was inmiddels naast mijn bed komen lopen, en had mijn hand vastgepakt.

'Alles komt goed' bleef hij maar zeggen. We gingen door twee grote witte deuren. Boven de deuren hing een pijl met OK. Eenmaal aangekomen waar we moesten zijn, moest ik op een koude, harde tafel gaan liggen, waar enkel een matrasovertrek over lag. Ik kreeg een blauw doek voor mijn hoofd gehangen, zodat ik niet zou zien wat er allemaal gebeurde. Matthew kwam op een krukje voor mij zitten, zodat ik hem kon zien. 

'Ik hou van je Angel, wat er ook gebeurt. Ik zal je nooit laten gaan' zei hij terwijl hij een traan over zijn wang liet lopen.

Ik voelde een spuitje in mijn arm en nog geen tien tellen later werd alles zwart door de verdoving.