I'm falling for you

~8~

Pov Matthew

De volgende dag werd ik wakker en keek naar de klok, die half 3 's middags aanwees. Ik sprong uit bed, kleedde me aan en ging naar beneden. Olivia, Eloise en Foster zaten al op de bank.

'Ik heb al eten voor je klaargemaakt' zei Eloise.

'Dankje en sorry dat ik het zo laat heb gemaakt. Is er nog gebeld geweest?'

'Nee' antwoordde Olivia.

'Zijn er nog berichtjes aangekomen dan?' zei ik verbaasd.

'Niet dat ik weet.'

'Wel, ik denk dat ik naar het ziekenhuis ga, ik wil haar zien...'

'Wij gaan mee' zeiden Eloise en Foster in koor. Ze glimlachtten en keken me aan. 'Is het goed dat we met onze auto rijden?' vroeg Foster.

'Ja, natuurlijk. Wat voor auto hebben jullie eigenlijk?' antwoordde ik dom.

'BMW i8.' antwoordde Foster met een glimlach.

Ik was sprakeloos. En stond volgens mij met open mond te kijken. Angel was dus al rijk door haar ouders... Niet dat me dat iets uitmaakte. Ik hield van haar, of ze nu rijk of arm was.

Ik trok mijn jas aan en Olivia, Foster en Eloise deden dat ook. Foster nam zijn autosleutels, die op het aanrecht lagen. We gingen naar buiten, naar zijn auto. Ik stond er met open mond naar te kijken. De auto was zó cool!

We moesten maar vijf minuutjes rijden voor we bij het ziekenhuis waren en we gingen naar binnen. Ik kende de weg er al bijna uit mijn hoofd, dus wandelde ik vooraan.

We kwamen aan bij de deur van intensieve zorgen, en gingen naar binnen. Ik wist nog exact welke kamer het was, en liep er recht op af, met Eloise, Foster en Olivia achter me. Ik ging de kamer binnen, en zag haar liggen. Nog steeds vol met bloed. Ze konden er geen pleisters opdoen omdat het te grote wonden waren, en er had glas in gezeten. De ruit van de auto.

Ik liep naar haar toe en nam haar hand en liet het niet meer los.

'Hey schat, ik ben er weer. Ik hou van je!' zei ik, met tranen in mijn ogen. Toen kwam de rest binnen. Eerst Olivia, dan Foster en Eloise.

Ik glimlachte naar hen en ze kwamen ook rond haar bed staan.

'Ik laat jullie eventjes alleen met haar' zei ik tegen Eloise en Foster. Ik ging de kamer uit, met Olivia achter me.

***

Dit ging nog even zo door. Iedere dag bij haar langsgaan, zeggen dat ik van haar houd en haar alleen laten met Foster en Eloise. Na de tweede dag gingen ze weer iedere keer thuis slapen en overdag kwamen ze naar ons thuis.

Tot de zevende week na het ongeval bleef dit doorgaan. Die ene verpleger belde me de dag van de zevende week.

'Matthew?' ja, hij sprak me intussen al aan met mijn voornaam.

'Ja, is er iets?'

'Kan je alstublieft zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen? En neem Olivia en haar ouders ook mee alstublieft.' zei hij gehaast.

Ik legde af en riep Olivia, Foster en Eloise, die beneden zaten, en zei dat ze zo snel mogelijk hun schoenen en jas moesten aandoen. Ik spurtte naar beneden en deed mijn jas en schoenen aan. Ik vertrok al naar de garage, waar de Opel Adam van Angel stond, en startte de auto al. Olivia ging naast me zitten, op de passagiersstoel en Eloise en Foster gingen op de achterbank zitten. We vertrokken.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis liep ik alvast naar haar kamer. De verpleger stond me daar op te wachten.

'We hebben vandaag bloed genomen, en we hebben nieuws...' zei hij mysterieus. 'Maar ik denk dat je nog even wilt wachten met het tegen de anderen te zeggen. Het zijn eigenlijk 2 goede dingen.'

'Begin maar met hetgene dat de rest niet mag weten... Ze staan nu nog op de gang.' antwoordde ik onzeker.

'Angel is zwanger' zei hij met een glimlach.

'Wat??? Nee, dat kan niet... Oh my god... Is dit zelfs mogelijk?' antwoordde ik vol ongeloof. 'Wat is het andere goede nieuws?'

'We gaan haar zometeen weer wakker maken uit de kunstmatige coma.' grijnsde hij.