I'm falling for you

~24~

POV Matthew

Ik vroeg aan de cipier die de verhaaltjes had verteld aan Angel, of ik mee mocht met de ambulance. Nee, eigenlijk vroeg ik het niet, ik smeekte haar.

'Ik heb zelf al veel problemen meegemaakt met zwangerschappen en ik weet dan ook wat er allemaal bij komt kijken. Ik weet ook hoe het is als de vader niet bij de geboorte kan zijn, en geloof me, dat is niet prettig. Dus voor deze ene keer maak ik dan toch een uitzondering. Je mag vrij tot ze uit het ziekenhuis zijn. Dan kunnen  we bespreken of het goed gegaan was of niet. Als het goed gegaan is, kan er besproken worden dat je vrij mag met een enkelband. Oh ja, die moet ik je nu nog aandoen. Maar als het niet gaat, dan kom je weer naar hier. Ik hoop dat je doet wat juist is en je gezin niet laat schieten. Je hebt zo een mooie vrouw met wie je je leven kan delen...' zei ze met een grijns op haar gezicht. 

'Dank je wel, echt waar!' zei ik toen ontroerd.

'Ga nu maar' knikte ze, en ik liep naar de ziekenwagen, naar Angel.

'Ze is net buiten westen geraakt, Matthew...' Olivia kon haar tranen niet in bedwang houden. 

Ik stapte in de ziekenwagen en zag haar daar liggen. Ze hadden de beademingsmachine al aangesloten. Ik ging zitten op het stoeltje en Olivia stapte langs voren in. Ik greep naar Angels' hand en begon lieve, bemoedigende woordjes tegen haar te spreken. Plots ging mijn telefoon. Het was Foster. 

'Hallo, met Matthew' zei ik vriendelijk.

'Hey, Matthew, Olivia heeft me net een berichtje gestuurd dat je niet meer in de gevangenis zit. We zijn zo blij voor je. Hoe is het met Angel?' vroeg hij opgewonden.

'Heeft Olivia het je dan niet verteld? We zijn nu in de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Haar water is daarnet gebroken...' antwoordde ik.

'Oh, nee, naar welk ziekenhuis zijn jullie onderweg? Mag ik Angel even spreken alsjeblieft?' vroeg hij ongerust.

'Nou, dat zal moeilijk gaan, ze zit aan de beademing en is buiten westen. Maar zodra ze wakker is bel ik je wel weer en laat ik je haar horen. We zijn op weg naar het stedelijke ziekenhuis.' antwoordde ik kil.

'Oh, ik hoor wel weer van je als ze wakker is? Ik ga Eloise inlichten en dan gaan we ook zo naar daar komen...' zei hij terwijl hij naar adem hapte.

'Ja, we zijn er bijna, dus ik moet opleggen. Ik bel je wel weer met informatie over de kamer en zo...'

'Ok, tot straks dan!' zei hij voor hij aflegde.

Dit is al de tweede keer dat ik met Angel in een ambulance zit... Ik hoop echt dat het geen gewoonte wordt... Maar hopelijk halen we er deze keer iets leuks uit... De geboorte van onze kleine man, Mason.

'We zijn er' zei één van de ambulanciers toen hij de achterdeur opendeed. 

'Gaat alles goed komen met Angel en met de baby?' vroeg ik ongerust.

'Dat zullen we moeten zien... Maar natuurlijk hopen we op het beste. Angel is nu stabiel, maar we moeten de baby eerst aan een monitor kunnen leggen voor we kunnen zien of die ook OK is.' zei hij geruststellend.

'Ga jij maar met haar mee, ik wacht hier wel op Foster en Eloise' zei Olivia bemoedigend. Ik gaf haar een bedankje en ik volgde de ambulanciers met Angel op de brancard. We wandelden richting de afdeling bevallingen en eenmaal daar aangekomen, kregen we al direct een kamer toegewezen. Ik vond het best wel eng om weer in een ziekenhuis te zijn nadat ik Angel bijna verloren had de vorige keer. 

We wandelden naar de kamer en gingen binnen. Angel werd op een bed geplaatst en ik nam plaats op een stoel naast het bed. De ambulanciers waren weer weg en ik begon weer lieve woordjes te zeggen tegen Angel. Alles komt goed. Binnen een paar uren of dagen zijn we thuis, maar dan met Mason. Als een gezinnetje.

Ze bewoog haar vinger rustig en ik keek op. Ze opende rustig haar o zo mooie ogen, en keek me recht in de ogen.

'Matthew? Wat doe jij hier? Wacht, het was dus geen droom? Is mijn water echt gebroken toen ik bij jou op bezoek was? Oh, nee, ik ben vergeten te vragen naar de derde bevalling van de lieve vrouwelijke cipier...' jammerde ze.

'Alles komt goed, Angel. Ik ben bij je. Je hoeft je geen zorgen te maken. Je ouders zijn ook ingelicht, die komen er zo aan. Olivia staat hen op te wachten...' op dat moment werd er op de deur geklopt. Een of andere dokter of verpleging kwam binnen gewandeld met een grote machine. Volgens mij was het zoiets waarmee je de baby's houding en hartslag en zo kon zien.

'Is ze al wakker?' vroeg ze.

'Ja, ze is net wakker' antwoordde ik vriendelijk.

'Dat is goed, dan kan ze even meewerken door heel eventjes recht te gaan zitten.'

Angel ging voorzichtig rechtop zitten. De verpleegster vertelde wat ze ging doen en deed dan de riemen rond Angels' buik.

We hoorden een hartslag, en ik wist meteen dat Mason OK was. Zijn hartje klopte, dus wat kon er dan nu nog mis gaan?