I'm falling for you

~7~

Pov Matthew

De verpleger kwam weer binnen om te zeggen dat ik weg moest. Ze moest rusten, dus ik gaf haar nog een kusje op haar hand en ging de kamer uit. Eloise, Foster en Olivia zaten me op te wachten in de wachtkamer. Toen ik hem zag, glimlachte ik kort en begon toen weer te huilen. Eloise kwam op me af en gaf me een knuffel. Ik knuffelde terug, ookal kende ik haar niet. Ze vroeg me wat de dokter zei en hoe het met Angel ging, hoe ze eruit zag en wat ze had enzo. Dus ik vertelde ineens ook aan Foster en Olivia wat de dokter gezegd had.

'Je bent een goede jongen, en ik wil dat Angel met jou samen oud kan worden. Angel is een sterke, straffe meid, ze komt er heus wel door!' zei Eloise met een trillende stem. Toen ze dat zei, kwam de verpleger er alweer aan, nu al rennend. Hij vroeg ons zo snel mogelijk mee te komen naar Angel. Ik wist dat er iets mis was. Maar wat, wist ik niet. Dus we liepen zo snel mogelijk achter de verpleger aan, weer naar het kleine kamertje waar Angel in lag. We hoorden een hele lange biep. Ik wist wat dit betekende, maar ik wou het niet geloven. Ik sloot mijn ogen en wenste dat ze weer goed zou worden en dat alles weer goed was. Dat het ongeval nooit gebeurd was. Maar ik wist dat het niet zou gaan, omdat het al te laat was.

Angel moest echt wel een doorzetster zijn. Haar hartslag ging weer omhoog! Ik was zo blij! We waren een stapje dichter bij de overwinning! Ik huilde van geluk.

Ik nam Olivia, Foster en Eloise vast en begon hen te knuffelen. De dokter vroeg ons de kamer uit te gaan, zodat ze verder kon rusten. Ik gaf haar nog een kusje op haar hand, omdat ze aan een beademingsmachine lag. Ik zei nog dat ik van haar hield, en verliet de kamer samen met Eloise, Foster en Olivia.

Nu pas zag ik hoe net Foster en Eloise gekleed waren. Foster had een pak aan en Eloise een rood kleed.

We besloten naar ons huis te gaan, dan konden we daar nog een beetje praten. Op weg naar huis herinnerde Olivia me eraan dat we misschien ook Jeremy nog moesten verwittigen.

'Wie is dat?' antwoordde ik daarop.

'Een collega van Angel... Hij is gay, dus je hoeft je geen zorgen te maken' grijnsde ze.

Ik was vergeten mijn gsm-nummer aan de verpleger te geven. Wat nu? Hoe konden ze me bereiken als er iets was? Ik raakte in paniek, net toen Olivia zei dat ze mijn gsm-nummer al had gegeven aan de verpleger toen ik alleen bij Angel was.

'Je bent mijn reddende engel,' zuchtte ik 'maar kon je dat niet iets eerder zeggen?'

Ze grijnsde toen de telefoon ging. Het was die ene verpleger weer.

'Hallo, spreek ik met Matthew Johnsson?'

'Euh, ja dat ben ik. Is er iets met Angel?' vroeg ik, onbewust onrustig.

'Ja, meneer, ze heeft weer een normale hartslag, ze was wakker, maar we hebben haar weer in een kunstmatige coma gelegd, zodat ze niet veel merkt van de pijn.'

'WAT??? Waarom kon u niet bellen toen ze nog wakker was?' ik barstte in tranen uit, alweer.

'Ze heeft rust nodig.' antwoordde hij kil.

'Jezus, ze kan toch ook gewoon slapen? Hoef je haar daarvoor echt in een kunstmatige coma te leggen?' riep ik.

'We gaan ze binnen de zeven weken terug wakker maken uit de kunstmatige coma.'

'WAT??? Zo lang nog? Waarom zo lang? Ik kom er direct aan, dan kan ik dit gesprek face to face voeren met u!

'Dat zou ik niet doen, meneer.'

Ik legde af, riep naar Olivia dat ik ging vertrekken en nam mijn autosleutels.

Olivia overtuigde me uiteindelijk toch thuis te blijven en te rusten. Het was inmiddels al half zes 's ochtends en ik had nog niet geslapen.