I'm falling for you

~11~

Pov Matthew

'En, hoe was het bij de gynaecoloog?' vroeg de verpleger nieuwsgierig.

'We krijgen waarschijnlijk een jongentje, en alles verloopt tot nu toe goed zei de gynaecoloog' antwoordde Angel trots.

'Nou, dat is fijn nieuws! Ik zal voor de zekerheid ook enkele bakjes naast je bed zetten, voor als je moet braken. Bij een jongetje is dit vaak in de ochtenden van het eerste trimester. Het kan ook zijn dat je er helemaal geen last van hebt hoor, dus maak je geen zorgen! Alles komt goed!' zei hij geruststellend.

Die dag was één van de mooiste van mijn leven; eerst te horen krijgen dat je lief zwanger is, en dan direct al naar de gynaecoloog, kijken hoe die kleine spruit eruit ziet en of ie wel gezond is!

Ik ging die avond naar huis met het gevoel van voldoening. Ik hield van Angel, en nu óok al van die kleine spruit. Ik kon me eigenlijk niet inbeelden voordat ik Angel had ontmoet dat ik zó veel van iemand kon houden...

Ik kwam thuis aan en kon mijn glimlach niet verbergen, waardoor Olivia vroeg wat er was.

'Niets hoor' loog ik.

'Jawel, ik ken je wel al langer dan vandaag! Kom op! Zeg het!' dringde ze aan.

'Nou, dan moet ik eerst Angel vragen of je het mag weten... Dus ik zal het morgen aan haar vragen. Dan zal ik je laten horen of je het mag weten of niet.' grijnsde ik.

'Of je kan haar ook gewoon bellen? Ze ligt nu waarschijnlijk toch weer niets te doen op dat ziekenhuisbed.' dringde ze aan.

'Ik zal haar bellen, goed?'

Ik nam mijn telefoon en tikte haar nummer in.

'Hey schat, Olivia heeft iets door, mag ze weten wat er is?'

'Wat wil ze weten?'

'Je weet wel, waarvoor we vanmiddag een afspraak hadden...'

'Ow, dat, ja hoor, maar ze mag het tegen niemand zeggen... En vertel je ook niet wat het is?'

'Nee, dat blijft ons geheimpje. I love you!'

'I love you too!' antwoordde ze en ik legde af.

'Je mag het weten...' zei ik tegen Olivia.

'Nou, kom op dan! Zeg het!' riep ze.

'Angel en ik krijgen een kindje. Ze is zwanger, zeven weken. Het kindje is al 1,2 cm groot en weegt al 2 gram.' zei ik enthousiast.

'Wow, wie had dat zien aankomen? Weten jullie al wat het is?'

'We hebben een vermoeden samen met de gynaecoloog, maar we willen het nog geheim houden. We willen ook haar zwangerschap nog geheim houden, dus zou je dit tegen níemand willen zeggen alstublieft?'

'Jazeker! Natuurlijk kan ik dat geheim houden! Ik ben zó blij voor jullie!' zei ze bijna gillend.

**

De volgende ochtend kwamen Foster en Eloise weer. Olivia had volgens mij heel veel moeite om het niet te zeggen. Ze zat namelijk de hele tijd op haar lip te bijten, volgens mij omdat ze het anders zou zeggen.

**

Die week ging snel voorbij. We waren dus al in week 8 van de zwangerschap geraakt. Ze had 's ochtends wel wat last van misselijkheid, maar voor de rest was alles nog oké. En, eindelijk mocht ze mee naar huis vandaag!