I'm falling for you

~19~

Pov Matthew
Ik werd wakker naast Angel. Ik moest weer in slaap gevallen zijn. Ik keek op de klok en het was kwart na 12 in de middag. Ik kroop dichter tegen Angel aan waardoor ze even haar ogen open deed.

'Het is al kwart na 12, gaan we eens kijken naar beneden?' vroeg ik.

'Ja, klinkt goed' antwoordde ze met een slaperige stem.

Ik nam haar hand vast en krulde mijn vingers om de hare. We liepen zo naar beneden, waar Olivia op ons zat te wachten.

'Wel, dat duurde lang... Ik wou wachten tot jullie wakker waren om te eten... Maar ik heb me niet kunnen inhouden' lachte ze. 'Ik ben wel langs de bakker geweest om broodjes en charcuterie.'

'Dat is heel aardig van je, dankje' zei Angel toen. 'Heb je al iets gehoord van Caleb?'

'Nee, sorry. Het spijt me echt, maar je moet je er echt geen zorgen om maken hoor, Angel! Hij komt wel weer tevoorschijn. Het is niet goed om je nu druk te maken in iets. Dat is niet goed voor de baby...' ik hoorde de bezorgdheid in Olivia's stem.

'Maar i-' protesteerde Angel.

'Olivia heeft gelijk, Angel, we kunnen er nu niets aan doen, en je druk maken is al zeker niet goed...' zei ik, nog voor Angel haar zin kon afmaken.

Ik wist waar Caleb was, en wat er met hem gebeurd was. Maar no way dat ik het ooit aan iemand ging vertellen...

'Ow ja, de politie heeft wel nog gebeld. Om te vragen wanneer ze langs konden komen voor een verhoor over Caleb zijn verdwijning...' prevelde Olivia.

Shit.

'Wat heb je gezegd?' vroeg ik nieuwsgierig.

'Wel, ik heb gezegd dat ze vandaag konden komen. Rond 1 uur zijn ze hier... Dus ik zou me maar rap gaan omkleden als ik jullie was.'

Angel liep snel naar boven, ik rende achter haar aan. Ik ging naar de dressing, nam de bovenste kleren en ging de badkamer in. Ik kleedde me om, poetste mijn tanden en kamde mijn haren.

Shit. Shit. Shit. Wat als ze mij door hebben? Wat als ik wordt opgepakt? Dan kan ik Mason zijn geboorte niet meemaken, dan kan ik hem niet zien opgroeien. Ik had dit nooit mogen doen. Ik hou zoveel van Angel en van Mason. Ik zou ze voor geen geld kunnen missen. Ookal heb ik de kleine spruit nog niet eens in het echt gezien. Enkel op echografie.

Ik begon te huilen. Heel stil, zonder dat Angel het doorhad. Pas toen Angel me aankeek, zag ze dat ik aan het huilen was.

'Schat, wat is er?' vroeg ze bezorgd.

'Niets, het is gewoon allemaal even te veel voor me. Ik denk dat ik je iets moet vertellen...' snikte ik.

No way dat ik het haar echt ging vertellen. Ik ging gewoon iets anders vertellen.

'Zeg maar...' fluisterde Angel in mijn oor.

'Misschien is het beter als je even op de stoel gaat zitten...' ze gehoorzaamde me, zonder tegenspreken. 'Ik euh... Ik heb autisme... En er is dus ongeveer vijftig procent kans dat kleine Mason het ook heeft...' ik barstte in tranen uit.

'Dat is toch helemaal niet erg. Weet je, mijn vader, Foster, heeft het ook. En er was ook een kans dat ik het kreeg, maar ik heb het niet gekregen. En als Mason het dan toch heeft, betekent het niet dat ik minder van hem zou houden, echt niet! Ik hou van jou, ik wil dat je dat weet, en ik zal er altijd voor je zijn, door moeilijke en door makkelijke tijden... Forever and ever...'

DING DONG

De bel. Shit. Wat moet ik nu doen?