I'm falling for you

~26~

POV Matthew

Ze kreeg een spuitje in haar arm. Nog geen tien seconden later was ze al weg. Vlak voor ze weg was, dwarrelde er nog een traan over haar wang heen. Ik veegde de traan af met de binnenkant van mijn pols en gaf een kusje op haar slaap.

'Alles komt goed, Mason is er binnenkort ook bij. Dan kunnen we, als jullie beiden hersteld zijn, als gezinnetje naar huis gaan' fluisterde ik in haar oor.

Ik hoorde de dokters allerlei dingen zeggen en ik begon me toch een beetje ongerust te maken. Totdat één van de dokters riep.

'Proficiat! Jullie hebben een zoontje!'

Met tranen in mijn ogen keek ik op, naar ons bloedeigen zoontje. Hij hing nog vol met bloed en vruchtwater. Ze brachten hem naar een klein bedje, waar ik ook naar toeliep nadat ik Angel weer een kusje op haar mond had gegeven. Ik ging aan het uiteinde van het bedje staan, en zag dat ze Mason snel afdroogden. Ze gaven hem een mutsje en wikkelden hem in enkele warme doeken.

'We gaan hem CPAP geven' zei een van de dokters plots. 'Dit wil zeggen dat we hem gaan helpen bij de ademhaling aan de hand van buisjes in de neus. Dit doen we omdat hij eigenlijk nog niet echt zelfstandig kan ademen' legt hij uit.

Na dit gezegd te hebben, legden ze Mason eerst op zijn ruggetje en namen een soort van mini-stofzuiger. Hiermee begonnen ze voorzichtig alles uit zijn neusje te halen. Nadien staken ze de buisjes in zijn neusje, waardoor hij heel hard moest hoesten. Arme Mason... 

'Hoe gaat hij heten?' vroeg de andere dokter.

'Mason. Zijn naam is Mason' antwoordde ik terwijl ik een traantje weg pinkte.

Eén van de dokters achter me, die bezig waren met Angel, kwam naar me toe.

'Ze is klaar om naar de kamer te gaan. Haar buik is toe genaaid en alles is in orde. Ze moet alleen nog ontwaken' zei hij vriendelijk.

'Maar hoe moet het dan met Mason?' vroeg ik ongerust, niet wetend wat te doen. Ik wou meegaan naar Angel, haar zeggend at alles oké was. Ik wou erbij zijn als ze wakker werd. Maar ook wou ik bij Mason blijven...

'We brengen Angel nu naar haar kamer. We wensen eigenlijk dat u met haar meegaat. Als u merkt dat Angel rustig aan wakker word, druk je op het belletje boven haar bed. Als u dat gedaan heeft, krijgen wij een melding, en brengen we Mason naar jullie toe, in zijn couveuse' deelt hij mee.

Ik mompel een bedankje en loop dan richting Angels' bed toe, dat al klaar staat om de deur door te gaan. Ik neem Angels' hand vast en loop zo richting de kamer. Onderweg passeren we de wachtzaal, waar Eloise, Foster en Olivia in spanning zitten te wachten. Ik laat Angels' hand even los om naar hen toe te gaan.

'Hey' zei ik met een scheve glimlach.

'Oh, hey, hoe is het gegaan? We waren en zijn nog steeds zo bezorgd...' zegt Eloise terwijl ze het bed met Angel erin voorbij ziet rijden. Ook Olivia en Foster kijken ernaar.

'We hebben een zoontje, jullie hebben een kleinzoontje, en Olivia, jij hebt een metekindje' zei ik fier.

'Oh, jeetje... Ik had echt zo hard verwacht dat het een meisje was, maar een jongetje is ook meer dan goed hoor!' zegt Foster.

'Zeg, Matthew, jij bent wel goed hoor, zeggen dat we een kleinzoontje hebben, maar de naam niet eens zeggen! Kom op vertel, hoe heet hij?' vraagt Eloise nieuwsgierig.

'Wel, we hebben hem de naam ... *TROMGEROFFEL* ... Mason gegeven!' deel ik fier mee. 

'Oh my god, dit is letterlijk één van de mooiste namen die je je kunt bedenken!' roept Eloise dan uit.

'Maar hoe gaat het nou eigenlijk met hen?' vraagt Foster dan, zich ervan bewust dat ik de vraag niet heb beantwoord eerder.

'Met Angel is alles goed. En Mason... hij is een sterk ventje. Hij ligt nu in de couveuse, maar zodra Angel weer wakker is, komen ze hem brengen naar de kamer. Hij weegt 1675 gram en is slechts 39 centimeter groot. Ik heb een goed voorgevoel dat hij hier wel doorheen komt. Het is me nogal eentje hoor. Hij ligt nu nog aan de CPAP, een soort van beademingstoestel. Maar vanaf dat ze hem uit de buik haalden, begon hij al met wenen. Onze flinke, kleine man...' ik pinkte alweer, voor de zoveelste keer deze dag, een traantje weg. 

'Zouden we Angel dan niet in het oog gaan houden? Wij willen onze kleinzoon of metekindje ook wel zien hoor!' zei Olivia enthousiast.

Ik liep voor hen uit de kamer van Angel stilletjes binnen. Ze lag zo vredig in het bed te slapen. Ik ging op een stoel naast het bed zitten en gebaarde de rest dat ze in de zetel mochten gaan zitten. Ik nam Angels' hand weer vast en zo bleven we zitten. Na ongeveer een kwartiertje begon ze haar vinger een beetje te bewegen, wat erop wees dat ze aan het wakker worden was. Ik knikte naar Angels' ouders en naar Olivia om het teken te doen dat ze wakker aan het worden was. Ik stond recht, zonder haar hand los te laten, en drukte op het knopje boven haar bed. Net toen ik weer zat en naar Angel keek, deed ze haar ogen open.

'Waar is Mason? Is hij nog oké?' begon ze plots te panikeren terwijl ze heel snel recht ging zitten. Ze draaide een beetje weg, en snel legde ik haar weer met haar hoofd op het hoofdkussen.

'Alles is oké met Mason. Hij weegt 1675 gram en is 39 centimeter groot, maar geloof me, hij is een echte doorzetter! Hij komt er zo aan. Dan kunnen we hem allemaal zien' antwoordde ik kalm.

Er werd op de deur geklopt.