Believe In My Words

5

Pov Zoe

Iets trilt onder mijn kussen, wat in godsnaam is dat? Ik draai me om en probeer weer te slapen als het getril gestopt is.

Niet veel later, tilt het weer. Ik open mijn ogen en voel onder mijn kussen. Ooit gehoord van een telefoon, Zoe? Ik pak mijn telefoon en open mijn ogen. Wie moet mij nu weer bellen? Het is half twee in de ochtend. Door het felle licht, knijp ik mijn ogen dicht. Wie moet nu weer bellen? Ik zucht en open mijn ogen weer. 'Luke❤'. Okay, ik neem al op. Ik stap uit bed en loop naar de gang. O my god Pez! Ruim een keer je rotzooi op. Met een paar keer bijna struikelen, ben ik aangekomen op de gang. Ik doe de deur weer dicht en neem op.

Z: "Luke?" Vraag ik hees.

L: "Babe," hoor ik hem zacht zeggen.

Z: "Wat is er?" Vraag ik verward.

L: "Kan je komen?" Vraagt hij.

Z: "Wat is er?" Herhaal ik.

L: "Alsjeblieft?" Vraagt hij en snikt. Het is niet goed.

Z: "J-ja. Ik kom eraan. Be there in ten," zeg ik zacht en bijt op mijn lip.

L: "I love you," huilt hij waardoor ik tranen in mijn ogen krijg.

Z: "I love you too," fluister ik en hang op.

Wat zal er zijn? Heeft hij iets verkeerds gedaan? Is er iets gebeurt met zijn moeder? Met zichzelf? Al die vragen spoken door mijn hoofd. Waarom wilde hij het niet vertellen?

Ik loop weer terug de kamer binnen en maak Perrie wakker. Ik deel even mee dat ik naar Luke ben en dat ik snel weer terug ben. Al snel sta ik aangekleed beneden en verlaat ik het huis. Fijn.. tien minuten in de kou lopen.

•

Gelukkig heb ik de sleutel, dus ik hoef niet per se iemand wakker te maken. Ik sta voor zijn huis, nou die van zijn ouders, en ik meen het, het is een jaloersmakend huis. Het is zo mooi en zo groot. Ik glimlach zachtjes en loop naar binnen. Zachtjes loop ik de trap op naar Luke's kamer. Het stukje bezorgdheid is nu echt enorm geworden, stel dat er echt iets verschrikkelijks aan de hand is?

Ik open zachtjes zijn kamerdeur en stap naar binnen. "Babe?" Hoor ik zijn zielige stem zeggen. "Ja," zeg ik zacht en trek mijn schoenen en jas uit, voordat ik naast hem in bed kom liggen. "Zoe," huilt hij en neemt me stevig in zijn armen. Ik sla mijn armen ook stevig om hem heen en druk een kus op zijn voorhoofd. "Rustig," fluister ik en wrijf over zijn rug. Ik voel zijn tranen door mijn shirt komen, dit is niet goed. Ik heb hem nog nooit zo verdrietig, gekwetst, gebroken gezien in die acht maanden dat we samen zijn.

"Hey, wat is er?" Vraag ik zachtjes en veeg zijn tranen van zijn wangen. "Het klinkt vast echt heel dom," snikt hij, "ik had een nachtmerrie." "Dat is niet dom, babe. Wil je vertellen waar het over ging?" Vraag ik en glimlach geruststellend. Hij knikt en ademt diep in. "Ik had een date geregeld in Parijs, voor ons twee. We gingen naar de Eiffeltoren en het was super romantisch. Toen ik vertelde, op de Eiffeltoren, hoeveel ik van je hielt, schoot je mij neer in mijn buik," vertelt hij, zijn stem breekt midden in de zin, "je lachte en keek me aan. Je veranderde in een duivel. Je zei dat je van mijn broer hielt en alleen bij mij bleef omdat het moest van jouw ouders. En toen schoot je mij dood. Het klinkt misschien niet zo heftig, maar als je erbij was wel," huilt hij. Ik slik en trek hem weer in een knuffel. "Het is niet waar, liefje. Het was een droom. Ik zou dat nooit willen doen. Ik hou van je, dat meisje ben ik niet," fluister ik en druk mijn lippen tegen zijn voorhoofd, "dat weet je toch?" "Ja," mompelt hij en verbergt zijn hoofd in mijn nekholte. "Het zal nooit gebeuren, nooit. I love you so much," vertel ik hem en haal mijn hand door zijn haar. "Ik weet het. I love you so much," zegt hij zacht.

"Dank je dat je kwam. En sorry dat ik je meidenavond verpest heb," zegt hij zacht. "It's okay," zeg ik en kijk hem aan. Hij drukt een lange kus op mijn lippen en ik glimlach.

•

Ik word langzaam wakker van gelach. Geïrriteerd kreun ik en draai op mijn buik.

"Zoe, wakker worden," zegt Perrie lachend. Ik open mijn ogen en kijk haar aan. "Waar was je gisteren eigenlijk?" Vraagt Jade die naast Perrie zit. "Lucas," mompel ik en gaap. "Waarom?" Vraagt ze verbaasd. "Hij ha- nah privé," zeg ik en kruip meer onder het deken. "Ah okay. Maar opstaan moeje, we gaan sporten," zegt Perrie. "Jij en sporten?" Vraag ik en ga ook zitten. "Ja. Kom op," zegt ze en duwt me bijna van het bed af. "Jaja," mompel ik en sta op. Waarom sporten?

"Enne, had ie je nodig om iets te doen?" Grijnst Jade. "What the hell nee!" Lach ik gelijk. "Maar kom op, vertel," zegt Perrie. Als het lukt om niet te sporten, okay. "Nou kijk, hij had dus iets gedroomd en hij was verdrietig," zeg ik zacht. "Awh," zegt Jade zacht. "Maar het ligt ook aan de dood van zijn opa, hij is er nog steeds niet overheen. Dus hij is wat gevoeliger en bang om nog meer mensen kwijt te raken die hij lief heeft," zeg ik zacht. "Wel lief dat je naar hem toegaat terwijl het verboden was," mokt Perrie. "Tja," zeg ik en haal mijn schouders op.

Na een tijdje kletsen over jongens en problemen, zegt Perrie: "weet je, laat het sporten zitten." Yeas, het heeft gewerkt! "Ja, ik ben te lui," grinnik ik. "Precies dat," zegt Jade en lacht. "Film en ontbijt?" Stelt Perrie voor. "Always," zeg ik en glimlach. "Zoeken jullie maar een film op, ik ga ontbijt halen," zegt ze en verdwijnt uit haar kamer.

"Tja, welke film? Ik weet niks meer," zucht ik en lach voordat ik naar Jade kijk. "Comedie, horror, fictie. Noem maar op, wat wil je?" Vraagt ze. "Doe Friends with benefits," zeg ik. "Wat?!" Zegt ze gelijk. "Doe nou maar," lach ik. "Je bent zo erg. Je weet dat we moeten eten he?" Vraagt ze. "Ja, doe nou maar," zeg ik en knik. Ze zucht, "je bent en blijft een raar kind." "Maar je beste vriendin," zeg ik en klop op haar hoofdje. "Jaja," mompelt ze voordat ze de film opzoekt.