Believe In My Words

12

Pov Perrie.

In stilte fietsen Jade en ik naar Zoe's huis. We gaan naar haar ouders toe, om hun te steunen én omdat de politie daar komt om vragen te stellen. Lucas komt ook. Als we bij haar huis aankomen zetten we onze fietsen tegen elkaar aan tegen de muur. We bellen aan. Al de hele fietsrit hebben we niks tegen elkaar gezegd. We waren te druk bezig met nadenken over Zoe.

"Hey." Zegt Joe met rode ogen als hij de deur open doet. Hij slaat zijn armen open en we kruipen er allebei in. Hij laat weer los en sluit de deur achter ons. "Luke en de politie moeten nog komen."

"De politie?" Vraagt Jade met grote ogen.

"Ze gaan ons ondervragen." Zegt Joe en hij hangt onze jassen aan de kapstok. "Mijn moeder is erg emotioneel nu, dus ze gaat waarschijnlijk nog een paar keer huilen."

"Het geeft niet." Zeg ik en ik glimlach kleintjes. We lopen achter Joe aan naar de woonkamer. "Hallo Tracey en Graham." Zeg ik zacht.

"Hey dames." Zegt Tracey. Ze krijgt tranen in haar ogen en ze geeft ons een knuffel. "Kom zitten. Willen jullie thee?" Vraagt ze.

"Lekker." Zegt Jade en ik knik. We gaan naast elkaar op de bank zitten.

Even later komt er iemand de woonkamer binnen gelopen. Het is Lucas. "Hey." Zegt hij met een hese stem. Hij geeft iedereen een knuffel en gaat ook op de bank zitten.

Tracey zet een kopje thee voor ons neer.

"Dankjewel." Mompelen we tegelijk. Normaal zouden we hierom moeten lachen, maar op dit moment valt er helemaal niks te lachen.

Even later gaat weer de bel en Graham staat op. Het is waarschijnlijk de politie. Hij komt terug gelopen met inderdaad de politie. "Ga zitten." Zegt Graham tegen de man en de vrouw.

"Het is heftig voor jullie, maar we moeten wel vragen stellen. Over hoe ze is en nog meer dingen." Zegt de vrouw. "Maar allereerst, mijn naam is Emily. Zijn naam is Mick."

We knikken allemaal.

"Wat is het karakter van Zoe?" Vraagt Emily aan de ouders van Zoe.

"Ze is altijd vrolijk, wil niet graag in het middelpunt staan.." Begint haar moeder.

"Kat uit de boom kijken." Voegt haar vader toe.

"Ze heeft angstproblemen." Zegt Joe.

"Wat voor angstproblemen?" Vraagt Emily.

"Gewoon, paniekaanvallen enzo." Zegt Joe.

Mick knikt en schrijft alles op. "En hoe is ze in de les?" Vraagt hij aan ons.

"Soms wel rustig, maar ze durft wel te praten en te lachen enzo." Zeg ik.

"Wordt ze er wel eens uitgestuurd?" Vraagt Emily.

Ik glimlach kleintjes en kijk naar Jade voordat we knikken. "We worden er vaak met zijn drieën uitgestuurd, eigenlijk nooit alleen." Zegt Jade.

"En jij bent de vriend van Zoe?" Vraagt Emily aan Lucas.

Lucas knikt en kijkt naar zijn handen.

"Hoe is ze als ze bij jou is?" Vraagt ze.

"Gewoon, hetzelfde." Mompelt hij.

"Heeft iemand iets gemerkt aan Zoe of heeft ze iets gezegd?" Vraagt Mick in het algemeen.

"Ja." Zegt Lucas zacht. "Ze vertelde me gisteren dat ze berichtjes kreeg van een onbekende gozer. Ze was nogal overstuur toen ze het vertelde. Ik bleef de heledag bij haar en ik wilde hier slapen, maar ik werd weg gestuurd. Als ik bij haar was gebleven zouden we samen naar school fietsen en dan was dit nooit gebeurd." Zegt Lucas met tranen in zijn ogen.

Tracey begint zacht te snikken en ze heeft haar hoofd in haar handen. "Het is mijn schuld. Als ik je niet had weggestuurd dan was ze nu niet ontvoerd! Waarom hebben jullie niks gezegd over de berichtjes?" Vraagt ze huilend.

"Als ze het aan iemand zou vertellen dan zou er iets ergs gebeuren. Ze heeft het gisteren tegen mij verteld en vandaag is ze ontvoerd." Zegt Lucas.

"We gaan alles onderzoeken. Als jullie later nog denken van oh dat zijn we vergeten te zeggen, dan kunnen jullie altijd bellen met dit telefoonnummer." Zegt Emily en ze geeft iedereen een briefje met het telefoonnummer erop. "Dankjewel dat jullie wilde komen."

"Bedankt dat jullie wilde komen. We hopen echt dat Zoe snel terug is." Zegt Tracey.

🌸

"Willen jullie blijven eten?" Vraagt Tracey aan ons drieën.

"Is goed." Zeg ik.

"Ik moet wel naar huis." Zegt Lucas en hij staat op. "Doei iedereen!" Hij loopt naar de voordeur en Tracey loopt met hem mee.

"Ik wil dat ze terug komt." Mompelt Jade.

"Ik ook." Zeg ik zacht.

"We eten pasta, vinden jullie dat lekker?" Vraagt Graham.

We knikken en glimlachen naar hem. Joe zet de tv aan en we kijken naar het nieuws. Opeens verschijnt Zoe is beeld met het nieuws dat ze ontvoerd is. Als iemand haar ziet dan moet diegene de politie bellen.

"Mam, pap!" Roept Joe. "Zoe is op het nieuws!"

"Echt waar?" Vraagt Tracey. Ze komt snel de woonkamer binnengelopen en kijkt naar de tv. Ze krijgt meteen tranen in haar ogen. "Ik ga eten maken." Zegt ze zacht.

"Kunnen we ergens mee helpen?" Vraagt Jade.

"Nee, dat hoeft niet. Blijf maak lekker zitten." Zegt Tracey glimlachend. Ze pakt Graham's arm en neemt hem mee naar de keuken, om samen te koken.

Even later zitten we aan tafel. We eten in stilte ons eten. Het is raar om hier te eten met Zoe's gezin samen met Jade, maar zonder Zoe. Je kan hier niet zijn zonder Zoe. In dit huis woont Zoe. Als zij hier was zouden we zo wie zo aan het praten zijn. Normaal ben ik degene die veel praat, maar nu weet ik helemaal niks te zeggen. Het enige waar iedereen aan denkt is Zoe. Waar ben je, Zoe?