Believe In My Words

23

Pov Jade

"Wat?" vraag ik gelijk en draai me om. "Zet de BBC aan," zegt ze tegen de docent.

Ik slik en voel al tranen opkomen. De docent loopt naar de computer en zoekt wat op. Mijn hart begint sneller te kloppen, fuck. Ik kijk Perrie hopeloos aan waarna ze "rustig" mompelt. Ik schud mijn hoofd en kijk naar het bord waar langzaam mensen op te zien zijn.

"Zoe Sugg is gezien in Halsetown. Het kwetsbare meisje is zwaar ondervoed," zegt de verslaggever en laat bewakingsbeelden zien. Gelijk rollen er tranen over mijn wangen, wat? "De mensen herkende haar niet. Zoe heeft op deze beelden een Tommy Hilfiger sweater, broek en schoenen aan. Waarschijnlijk heeft ze deze niet zelf gekocht. Haar haar is nu blond en kort en ze draagt een bril. Totaal niet haarzelf. Daarom verzoeken we u nu om op te letten naar Zoe Sugg, 1,63 meter lang, blond haar, een mager postuur. Ze draagt mogelijk een rode sweater van Tommy Hilfiger, een spijkerbroek van Hilfiger en ook rode gympen. Mogelijk nog steeds in Halsetown. Als u iets ziet, bel dan naar.."

De rest komt al niet meer binnen, ze leeft gewoon nog! Dat is het belangrijkste nu, maar ze ziet er zo slecht uit. Ik vind het zo sneu voor haar. "Pff, ze is 'ontvoerd', maar draagt Tommy. Nee ze is niet ontvoerd," zegt het meisje arrogant. "Wat?! Ze is ontvoerd! Kom op zeg, die mensen willen niet dat ze herkend wordt, dus daarom draagt ze kleding die ze nóóit draagt," zeg ik boos, "waar slaat dit op?" "Ze geniet hiervan," zegt ze en laat een tss geluidje horen, "zij vindt het fijn om hier niet te zijn. Ik zweer, ze vindt dit prima. Ze liep al langer te klagen dat ze weg wilde van deze school." "Jemig! Weet je? Jíj had Zoe moeten zijn, jíj had ontvoerd moeten worden, dan geniet je hier echt niet van!" roep ik boos. "What the fuck, nee! Waar slaat dit op? Zij geniet gewoon, dit is gespeeld. Jij was niet ontvoerd, je was thuis. De afgelopen weken ook, je hebt gewoon plezier en gaat op vakantie," lacht ze. "Dus dat denk jij?" sis ik met mijn kaken op elkaar, het is dood stil in de klas, "ik heb godverdomme een week in een onbekend gebouw gezeten. Ik heb een week amper niks gegeten. Ben twee keer in elkaar geslagen en verwaarloosd. De afgelopen weken moest ik aansterken en heb ik alleen maar gehuild. Als je denkt dat ik op vakantie was, heb je het mooi mis. Dat jij nou gaat spijbelen," snauw ik terug.

Ze lacht en wuift het onderwerp weg. "Wat een kut kind," zucht ik en veeg de tranen van mijn wang. "Trek je er niet zo veel van aan, ze weet niet hoe het zit," zegt Perrie en pakt mijn hand waarna ze over de rug van mijn hand wrijft. Ik knik en haal mijn neus op. De bel gaat en ik sta gelijk op, "wat hebben we?" "Engels," zegt Perrie en samen lopen we naar het Engels lokaal. "Ik wil niet meer," zeg ik hopeloos als ik merk dat mensen over mij praten op de gang. "Perrie," piep ik als ik omringt wordt door iedereen. In paniek kijk ik om me heen en draai langzaam een rondje om naar een uitweg te zoeken. De tranen rollen weer over mijn wangen en mijn borst gaat hevig op en neem. Ze gaan steeds dichter bij mij staan en vragen allemaal vragen.

"Hey!" roept Perrie en iedereen is stil. "Ruimte maken moeie. Kom op, dat kind heeft ruimte nodig," zegt ze en duwt mensen opzij. Ze pakt mijn pols en trekt me mee naar het lokaal. Ik val huilend in haar armen en probeer mijn ademhaling te beheersen. "Sshh, het is over. Ze zijn weg," sust ze en wrijft over mijn rug. "Ik wil niet meer," huil ik. "Babe, niet zo praten, alsjeblieft niet," smeekt ze bijna. "Ik kan het niet," snik ik. "Jade. We redden het, veeg je tranen weg en nu hebben we afleiding. Kom op," zegt ze bijna boos. Ik schrik en knik, je moet hard voor me zijn, ja het moet nu. Ze veegt mijn tranen weg en we lopen het lokaal nu echt binnen, we stonden ervoor.

"Miss Edwards, briefje halen," zegt de vrouw zonder op te kijken. "Nee," zegt Perrie bot en we gaan zitten. "Oh, Jade," zegt ze. Ik slik en haal mijn neus op. "Blijf maar zitten," zegt ze. We knikken en ik kijk met Perrie mee in het boek. Ik wil weg, ik wil naar Zoe toe..

-

Aangekomen thuis, loop ik gelijk door naar mijn kamer. Ik hoef niemand te zien en te spreken. Ik ga gelijk onder de dekens liggen en barst uit in tranen. Vandaag was echt hel, mijn leven is een hel. Ik wil niet meer, ik wil echt niet meer. Waarom leef ik nog? Ik huil alleen maar en denk aan die verschrikkelijke dagen. Ik zie die mannen voor me, maar de politie herkent ze niet, ze komen niet over met mensen uit hun systeem. Zélfs niet met die ene leraar. Ik snap het niet meer.

"Jade, liefje?" vraagt mijn moeder en stapt zonder toestemming mijn kamer binnen. Ze gaat naast me zitten en legt haar hand op mijn schouder. "Ze doen zo onaardig. Ze zeggen dat ik niet echt ontvoerd ben en dat ik niet echt last heb van alles. Ze zeggen dat Zoe voor haar plezier weg is," huil ik. "Ach, meissie toch," zegt ze zacht en wrijft over mijn schouder. "Ik wil niet meer," zeg ik zacht. "Hoeft ook niet, de directeur zegt dat je school nu thuis mag volgen. Anne Marie komt elke dag langs om je dingen uit te leggen. Verder heb ik een afspraak gemaakt bij de therapeut," vertelt ze, Anne Marie is een stagiair, echt super aardig. Ik knik en knijp mijn ogen dicht. "Kan je Twan bellen?" vraag ik zacht. "Zal ik doen, ga maar slapen. Als je wakker wordt, dan is ie er," zegt ze en staat op. Ik knik en ze verlaat mijn kamer.

Ik sluit mijn ogen en val direct in slaap.