Believe In My Words

21

Pov Zoe

Er wordt een zak van mijn hoofd getrokken en verward knijp ik mijn ogen dicht, het licht is zo fel. Niet normaal erg. "Zoe," zegt een man, dé man. Ik open mijn ogen weer en kijk hem aan, "wat moet je?" Als ik om me heen keek, zie ik dan ik in een super luxe en modern appartement zit. "Ontsnappen? Nee, beter doe je dat nooit meer," zegt hij en laat zijn hand raken op mijn wang. Een brandend gevoel verspreid over mijn wang. "Klootzak," sis ik leg leg mijn hand op mijn wang. Mijn god, dit brand zó erg.

Pov Jade

"Jade!" roept een stem waarna ik voetstappen hoor. Ik kijk achter me en zie Lucas aan komen rennen. Hij stopt met rennen en komt voor mijn neus staan. Ik geef hem een lange knuffel en ga weer zitten. "Hier," mompelt hij en geeft zijn vest die hij daarnet heeft uitgetrokken. "Dank je," ril ik van de kou.

"Hoe gaat het?" vraagt hij en haalt gestrest zijn hand door zijn haar. "Slecht," mompel ik en haal mijn schouders op. "En met Zoe?" vraagt hij voorzichtig. "Nog slechter. Ze gaf al haar eten aan mij omdat ik trek had, ze zei dat ik het écht nodig heb en zij niet. Ze is in elkaar geslagen," vertel ik en begin weer te huilen. "Fuck!" roept hij, "niet huilen." Hij kijkt me spijtig aan. Ik schud mijn hoofd en veeg mijn tranen weg. "Ze heeft overal blauwe plekken zitten, en waaschijnlijk is haar enkel gekneusd. Ze is geen opgever en wilt het ook niet. Ze maakte het beste ervan, ook al was het niet ideaal, ze deed het toch. Om afleiding te hebben fantaseerde ze over hoe ze later zou zijn, over hoe ze met jou een mooi, groot huis zou kopen, een mooie bruiloft. Z-ze wilt dat je verder gaat. Niet opgeven, dat is het laatste wat ze wilt. Ze houdt veel van je en zal je zeker ook niet vergeten," vertel ik. Hij kijkt weg en doet moeite om zijn tranen tegen te houden. "Waarom flikt iemand dit? Wat hebben jullie gedaan?" vraagt hij en zijn stem slaat over. "Geen idee. Die mannen hadden het erover gehad. Iets met school," zeg ik niet begrijpend en probeer na te denken.

"Hebben jullie iemand gezien en herkende jullie iemand?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd langzaam. Zijn mond valt open, "die ene man. Um, die aardrijkskunde geeft. Hoe heet hij? Eh," ratelt hij. Nee.. hij? Hij is de favoriet op onze school. Je moet geluk hebben als je hebt krijgt als docent, wij hebben hem nog nooit gehad voor de klas. Dus ik weet het niet. "Leo, iets met Leo," zegt hij en denk hard na. "Benard Leon Davies," zeg ik langzaam, tegelijk met Lucas. "Wat is er met hem?" vraag ik zacht. "Hij is al 'ziek' sinds Zoe weg is. Niemand kan hem bereiken en niemand heeft hem gezien," zegt hij. "Nee, hij doet dat niet," mompel ik. "Kom met iemand, Jade! Hij heeft een motief!" zegt hij boos. "Hij is daar te aardig voor!" zeg ik ook boos, "ga niet zo maar mensen beschuldigen." "Ik vind het verdacht," zegt hij zacht.

**

Na een lange vermoeiende dag, lig ik naast Twan in bed. Gedoucht en al. Morgen komt de politie om nog een keer vragen te stellen. Gelukkig mag ik een paar dagen thuis blijven, anders was ik al helemaal dood geweest.

"Maar hoe gebeurde het?" vraagt hij zacht. "Ik merkte al langer dat er iemand achter mij aanzat en kreeg berichten van een onbekend persoon. Diegene stuurde ook foto's van mij terwijl ik in mijn kamer zat. Ik dacht gewoon dat het een grapjas was uit mijn klas. Daarom deed ik er niks mee. Maar op de dag toen het gebeurde, zou ik toch naar jou gaan?" vraag ik zacht. Hij knikt langzaam. "Toen werd er aangebeld en ik deed normaal open. Niemand stond voor de deur, alleen een briefje wat op de grond lag. Er stond op dat jij om de hoek aan het wachten was. Dus ik nam aan dat jij het was en dat je een verassing had. Toen ik daar was, moest ik mijn ogen sluiten. Ik voelde handen voor mijn ogen en daarna werd ik opgetilt. Ik dacht echt de hele tijd dat jij het was. Toen werd ik in een auto gezet en toen merkte ik dat het fout was. Voordat ik iets kon doen, werd het zwart voor mijn ogen en was ik weg," huil ik.

"Babe," huilt hij ook en trekt me in een knuffel. Ik verberg mijn hoofd in zijn nekholte en sla mijn armen stevig om hem heen. "Ik was zo bang," huil ik en haal mijn neus op. "Je bent nu veilig. Ik ben er," mompelt hij en wrijft over mijn rug. "Zoe is er niet. Zij moest ontsnappen. Zij verdiend dit al helemaal niet," zeg ik snikkend. "Snap ik," zegt hij zacht. "Ze heeft het zo moeilijk daar, maar laat het niet merken. Ik snap niet hoe ze dat heeft kunnen doen. Het is daar zo verschrikkelijk en het sloopt je gewoon zo erg. Ik wil niet dat er iets overkomt met haar. Ze heeft al zo veel meegemaakt. Dit verdiend ze niet," zeg ik en trek terug. "We gaan haar vinden, okay?" vraagt hij en veegt zijn tranen weg voordat hij mijn gezicht in zijn wangen cupt. Ik knik en hij wrijft met zijn duimen over mijn wangen. Hij drukt een lange kus op mijn lippen en zucht. "Ik heb je zo erg gemist," zeg ik zacht en knuffel hem. "Ik jou ook," zegt hij en wrijft over mijn wang.

"Alles komt goed, we vinden haar echt."