Believe In My Words

16

Pov Jade.

"Dankjewel." Zeg ik zacht als er een kopje thee voor mijn neus wordt gezet.

De politie, de ouders van Zoe, Perrie en ik zitten in het kantoor van de teamleider. We gaan het hebben over het telefoontje van Zoe.

"Dus.." Begint Emily, de vrouw van de politie. "Ze belde midden in de les?"

Perrie knikt.

"Wat zei ze allemaal?" Vraagt ze.

"Ze zei de heletijd help.. En dat ze ergens bij een snelweg of vliegveld is, want ze hoort de heletijd harde auto's of vliegtuigen." Zegt Perrie zacht.

"Later zette Perrie het op luidspreker en iemand ging het opnemen." Zeg ik zodra ik weet dat Perrie niet wil praten. Ik pak mijn telefoon en laat het horen. Diegene die het heeft opgenomen had het naar ons toe geappt.

Tracey legt haar hand op haar mond en kijkt met traanogen naar mijn mobiel. Zodra ze het gegil van Zoe en de klappen hoort barst ze in tranen uit. "Waarom Zoe?" Zegt ze huilend.

Graham, de vader van Zoe, slaat zijn armen om haar heen en probeert haar rustig te maken.

Ik kijk weg. Ik haat het als iemand zit te huilen en vooral al diegene huilt om verdriet. Ik veeg een traan weg die over Perrie's wang glijdt en ik glimlach kleintjes naar haar.

Nadat we heel lang gepraat hebben mogen we weg. De teamleider had ons verteld dat we naar wel naar huis mochten gaan. Als we op school bleven dan zouden we toch niks doen en alleen maar denken aan Zoe, dus dat heeft geen nut.

"Zullen we langs de Starbucks gaan?" Vraag ik aan Perrie.

"Ik weet het niet.." Zegt ze zacht.

"Het zal je goed doen om heel even weg te zijn van school en thuis." Zeg ik.

Perrie knikt. "Oké, maar ik wil niet heel de dag wegblijven." Zeg ze.

"Is goed. We zijn binnen een half uurtje weer weg." Zeg ik en ik doe mijn arm in haar arm en we lopen naar de fietsen.

We fietsen naar de stad, waar de Starbucks is en we zetten onze fietsen voor de deur. We lopen naar binnen en halen wat te drinken en we gaan aan een tafeltje zitten.

"Ik wil zo graag weten waar ze is." Zegt Perrie zacht.

"Snap ik." Zeg ik en ik drink wat van mijn drinken.

Perrie drinkt snel haar drinken op. "Vind je het goed als ik al ga?" Vraagt ze.

Ik kijk haar vragend aan.

"Ik moet nog heel veel dingen doen." Zegt ze en ze trekt haar jas aan. "Tot later." En ze loopt weg.

Ik kijk haar verbaasd na. Het voelt alsof ze niks meer met me wil doen. Ik snap het dat ze Zoe mist, want ik mis haar ook heel erg, maar we fietsen altijd samen. Ik kon ook mijn drinken mee nemen op de fiets. Het voelt alsof Perrie niet meer bij me wil zijn. Ik pak mijn mobiel en kijk wat op Instagram, Facebook en Snapchat. Als ik mijn drinken op heb gooi ik het bekertje weg, trek ik mijn jas aan en stap op de fiets richting huis.

🌸

Ik snijd de champignons in stukjes en gooi het op het deeg met tomatensaus. Ik ga samen met mijn broer, Karl, pizza maken.

"Dus toen moest ze heel hard gillen?" Vraagt Karl.

"Ja, het was echt verschrikkelijk." Mompel ik.

"Wat vindt Perrie ervan dat Zoe ontvoerd is?" Vraagt hij en hij snijdt wat tomaten in stukjes.

"Vreselijk. Ze wil volgens mij niks meer doen. We gingen net naar de Starbucks, maar ze dronk haar drinken snel op en ging toen weg. We fietsen altijd samen, tenzij er wat is." Zeg ik.

"Misschien is er ook wat anders naast het Zoe gebeuren.." Zegt Karl.

"Ze zou het dan echt wel vertellen. We vertellen alles tegen elkaar." Zeg ik.

"Niet verdrietig zijn. Het komt echt wel goed. Misschien heeft haar hond wel iets, of moest ze boodschappen doen en koken?" Noemt hij op.

"Misschien geeft ze meer om Zoe dan om mij." Mompel ik en ik gooi wat salami op de pizza.

"Misschien lijkt dat nu zo, omdat Zoe ontvoerd is. Als jij ontvoerd zou zijn dan zou ze ook zo doen. Als Zoe weer terug is en alles is zoals vroeger dan is alles weer goed." Zegt Karl.

"Het wordt niet zoals vroeger, want als Zoe terug is heeft ze trauma's." Zeg ik boos.

"Ze gaat heus wel met iemand hierover praten." Zegt Karl. "Ik snap dat het moeilijk is, maar maak nu geen ruzie met Perrie. Jullie hebben elkaar nodig."

"Je hebt gelijk." Zeg ik zacht.

"Volgens mij kan de pizza in de oven." Zegt Karl en hij doet hem in de oven. "Nu nog wachten."

Ik plof op de bank en zet de tv aan.

"Misschien kan je een girls night doen met Perrie." Zegt Karl als hij naast me komt zitten.

"Er bestaat geen girls night zonder Zoe. Alles is gewoon een en al shit. Waarom moet Zoe ontvoerd worden? Ze kunnen toch net zo goed mij ontvoeren. Wat is het verschil?" Vraag ik chagrijnig.

"Zeg dat nog een keer en het gebeurt echt." Zegt Karl. Hij doet de film Home Alone na.

"Ze kunnen net zo goed mij ontvoeren." Zeg ik en ik lach even, want we kijken altijd die film als het kerst is.. Dan is het wel gezellig..

"Ik heb je gewaarschuwd." Zegt hij lachend.

Ik glimlach en leg mijn hoofd tegen zijn schouder.

"Hey jongens." Zegt mam die binnen komt lopen. "Het ruikt hier lekker."

"Ik ben een meisje en ik weet dat het hier lekker ruikt." Zeg ik.

"Is onze baby Jade een beetje chagrijnig?" Vraagt mam lachend.

"Ja." Zegt Karl en hij begint ook te lachen. Hij pakt mijn hand en trekt me mee naar de keuken. "Nog twee minuten."

"Hij ziet er zo lekker uit! Ik wil het grootste stuk!" Gil ik.

"Ik ben groter, dus ik neem het grootste stuk!" Zegt Karl.

"Nee!"

"Ja!"

"Nee!"

"Jongens, ik ben hier de oudste dus ik neem het grootste stuk!" Zegt mam en ze haalt de pizza uit de oven. Ze snijdt de pizza in drie stukken en geeft ons allebei een stuk. "Eetsmakelijk en niet knoeien op de bank." Zegt mam.

"Ja, niet knoeien Karl." Zeg ik.

"Jij bent hier de baby." Zegt hij lachend.

Ik rol mijn ogen en neem een hap van de pizza. Mijn ogen worden groot en ik drink wat water.

"Mond verbrand?" Lacht Karl.

Ik knik.

"Altijd hé." Zegt mam, die naast me komt zitten.