Believe In My Words

11

Pov Zoe

Na een verschrikkelijke nacht, stap ik toch op de fiets naar school. Mijn moeder was eerder thuis, waardoor ze Lucas wegstuurde - hij mocht blijven slapen! Ik heb geen één oog dicht gedaan, ik heb alleen maar gedacht aan wie die gozer kan zijn en waarom hij mij kiest voor deze shit. Wat heb gedaan?

Ik fiets de straat uit, nog tien minuten voordat ik op school ben. In die tien minuten kan hij toeslaan. In die tien minuten kan ik dood gaan. In die tien minuten kan er iets ergs gebeuren. Trillend haal ik adem, ik ben zo bang. Zo bang voor wat er kan gebeuren. Zoe, het zal waarschijnlijk niet gebeuren in die tien minuten.. let nu maar op het fietsen en geen aandacht schenken aan die man.

Ik voel vingers om mijn arm klemmen, langzaam draai ik mijn hoofd en mijn hart begint al sneller te kloppen. Een man met een stoppelbaard, blauwe ogen en blond haar kijkt me aan met een afschuwelijke grijns op zijn lippen. "Zoe Sugg," grijnst hij. "W-wie ben jij?" Vraag ik stotterend met grote ogen. Zijn grijns veranderd naar een vieze, enge glimlach.

Hij sleurt me van mijn fiets af waardoor ik op de grond beland. Ik begin te huilen en probeer op te staan, maar hij pakt mijn benen vast. Hij sleurt me mee naar achter, ik probeer tegen te stribbelen. Maar hij is te strek. "Nee, alsjeblieft," huil ik en schop met mijn benen. Mijn lichaam schaaft over de koude weg. "Help!" Schreeuw ik als ik mensen over de weg zie lopen. Ze lijken het niet te horen, ze reageren niet. "Help!" Schreeuw ik hopeloos en de tranen rollen over mijn wangen. Hij lacht en zijn grip wordt slapper. Als ik de kans krijg, ontsnap ik uit zijn grip en sta ik op. Ik ren naar de hoofdweg en huil. Ik kijk achter mij en zie hem achter mij aanrennen.

"Help! Help me!" Schreeuw ik en sta op de hoofdweg. Mensen kijken mij verward en niet geïnteresseerd aan. Ik ren verder de weg op, in de hoop dat hij weggaat en dat iemand mij helpt. "Mevrouw?" Schreeuw ik als er een vrouw mij aankijkt. "Zoe stil blijven staan," zegt de man. "Help me!" Schreeuw ik weer. "Zoe," waarschuwt de man voordat ik een arm om me heen voel. Hij sleurt me mee naar achter met veel geweld. "Laat me los!" Schreeuw ik en stribbel tegen. "Zoe rustig," zegt hij. "Ik word ontvoerd! Bel de politie! Help" schreeuw ik uit. Mensen kijken mij verstijft aan terwijl ik huil, tegen stribbel, probeer om te ontsnappen. Ik schreeuw het uit en voel een doek voor mijn mond waarna het zwart voor mijn ogen wordt.

Pov Perrie

"Waar is Zoe?" Fluistert Jade. "Geen idee," fluister ik terug. Zoe is niet op school en Lucas weer ook niks. Dit is niks, maar dan ook niks, voor haar. Ze laat altijd iets van zich horen, ook aan Lucas. Maar die weet nu ook niks..  Ik vind het maar vaag. Het klopt niet, ze appte nog dat ze op de fiets stapte. Dus waarom ze er niet is? Ik heb geen idee. Ik maak me eigenlijk wel ongerust.

Er klopt iemand op de deur. Iedereen uit de klas kijkt op, de teamleider is er. Hij kijkt geschokt, anders als hoe hij altijd kijkt. "Mag ik even?" Vraagt hij. "Ja tuurlijk," zegt mevrouw Sonneveld, aardrijkskunde.

"Dames en heren. Ik heb een schokkende mededeling. Zoals jullie zien is Zoe er niet. Ze is vanochtend vertrokken vanaf haar huis, maar is niet aangekomen op school. We hebben de politie gesproken en die heeft telefoontjes gehad van een ontvoering," vertelt hij. Mijn adem stokt. Wat? "Eerst gingen we ervan uit dat het Zoe niet was, maar uit onderzoek blijkt dat het Zoe wel is. Alle lessen na 14:10 komt te vervallen." Na dit lesuur dus. "Ga zo snel mogelijk naar huis, vertel je ouders hierover en denk mee. We hebben jullie ouders er al over ingelicht. Hopelijk komen jullie met tips," zegt hij zacht. Een stilte valt. Ontvoerd? Hoe? Zoe is één van de geweldigste personen op de wereld en dan dit?

"Wat?" Vraag ik zacht, "hoe?" Verslagen kijk ik Jade aan, ze kijkt levenloos voor haar uit. "Dat onderzoeken ze nog, jullie krijgen alles te horen wat ik te horen krijg," zegt hij. Lucas. "Lucas," zeg ik en sta op. "Mag ik een les onderbreken?" Vraag ik. "Ja," zegt hij. Ik loop als een speer het lokaal uit. Waar heeft die jongen les? Ik ren door de gang, naar beneden. Bij de receptie hangen alle roosters. 5gh.. waar sta je? Ik ga door alle lijsten en vind het. Woensdag het zesde uur, wiskunde is 206. Ik knik en ren weer door de hal naar de trap. Al ziet dit er dom uit, het boeit mij niet. Ik ren de volgende trap op en ga naar 206. En dan het besef dat de wiskunde docent echt fucked up is als een leerling binnenkomt.

Ik klop op de juiste deur en wacht op antwoord. "Ja," zegt een stem. Ik open de deur en sta voor de vijfde klassers. Awkward.. "Ja, mevrouw Edwards," zegt hij. "Ja, eh, kan ik Lucas spreken? Onder vier ogen?" Vraag ik. "Nee," zegt hij gelijk en ik kijk Lucas aan, hij kijkt mij bezorgd aan. "Het moet van de teamleider," zeg ik ongeduldig. "Ja tuurlijk," zegt hij. "Het is belangrijk," zeg ik en kijk de docent smekend aan. "Okay dan," zucht hij en Lucas staat gelijk op. Samen lopen we het lokaal uit en ik sluit de deur.

"Wat is er?" Vraagt Lucas gelijk. "Um, het gaat over Zoe," zeg ik zacht en kijk weg. "Wat is er met Zoe?" Vraagt hij gestrest. "Nou, eh," begin ik, hoe moet ik dit zeggen?! "Perrie, kijk me aan," zegt hij en ik kijk hem aan. "Je komt mij echt niet zomaar uit de les halen om iets te vertellen, wat is er met Zoe?" Vraagt hij streng en dreigend. "Z-ze," zeg ik en begin te huilen. "Wat?" Vraagt hij.

"Ze is ontvoerd," flap ik eruit.