Believe In My Words

19

Pov Jade

Na drie dagen is mijn moed volledig verdwenen. Het gaat zo slecht met ons, voornamelijk met Zoe. Ze offert haar eten op voor mij. We krijgen elke ochtend, middag en avond een halfje brood. Zoe zegt dat ik het meer nodig heb, dus geeft ze haar deel aan mij. Ik wil het niet, zij moet eten. Ik spreek haar tegen, natuurlijk doe ik dat. Ik vind het ook confronterend om haar aan te kijken als ik eet. Ik wil haar deel niet opeten, maar toch dwingt ze me.

"Eten," zegt de man - huh? Wie is die gozer? Hij is zo jong en ik heb hem nog nooit gezien hier. Hij heeft bruin haar, lichte ogen en draagt een zwarte overhemd, een zwarte broek en zwarte hoge vans. Hij is best knap, maar niks voor mij, to be honest. "Dank je," zegt Zoe zacht. Hij houdt zijn blik neutraal en verslaat de kamer weer waarna hij de deur opslot draait. Ze staat op waarna ze wankelend naar de wasbak loopt. "Zoe, je gaat eten, ik sla over," zeg ik en kijk naar haar. "Nee, jij hebt het meer nodig dan ik," zegt ze met moeite. "Nee, ga eten. Je hebt het nodig," zeg ik sn schuif het bordje naar haar. Ze schudt haar hoofd en zucht, "ik wil naar huis." "Ik ook, maar kom op. Eet wat," dwing ik haar.

We hebben het nieuws giseren gekeken, we moesten ons voordoen als vrienden omdat er vrienden van die gasten kwamen ofso. Nou ja, dan kijk je het nieuws en dan zie je je eigen hoofd staan, groot. Voornamelijk bij de BBC, echt eng. Die vrienden hadden het niet door, echt weird. Ik bedoel: dat herken je toch gelijk? En dan breek je als je Perrie huilend ziet praten, net zoals Lucas en Twan. Ze smeken om ons vrij te laten. Ik wil reageren, maar ja, dat kan nie he.

Zoe loopt naar de deur en ik kijk hopeloos naar de muur, ik voel me vies. Ik heb me vier dagen niet gewassen met shampoo en zit in een vieze kamer met alleen een matras, stoel, wc en wasbak. "Jade," zegt Zoe verbaasd en ik kijk haar aan. Ze trekt de deur niks vermoedend open en krijgt een glimlach op haar lippen. "Gaan," zeg ik gelijk en sta op. Zoe kijkt of er iemand op de gang staat en loopt de kamer uit. Ik loop achter haar en kijk bang om me heen waar in vredesnaam is de uitgang van dit complex? Ik hoor mensen lopen en ik pak Zoe's hand vast. Ze knijpt er zacht in en trekt mij mee.

Een deur gaat open. Bang kijk ik naar binnen en zie die jonge gozer staan. Met betraande ogen kijk ik hem aan. Hij laat een boze blik zien waardoor Zoe gelijk doorloopt. "Kom," zegt hij vriendelijk en gaat achter ons lopen. Zoe loopt mank en laat wat pijnlijke gezichten zien, ik vind het vooral zo sneu voor haar. Zij is verzwakt, gewond, ondervoed. "Wees stil, ze merken het zo," zegt hij. Ik knik. "Wat doe je? Ons verraden?" vraagt Zoe bot, wat ik wel snap. Ze vertrouwt niemand hier. "Nee, ik help jullie," sist de jongen en we lopen een trappenhuis binnen. Er rolt een traan over mijn wang, mijn hart kloopt super snel en mijn ademhaling is snel, ik ben bang dat we betrapt worden.

Langzaam lopen we de trap af voor Zoe. De jongen zucht en tilt haar op. Ze schrikt en kijkt verward om haar heen. "We moeten snel zijn voordat ze erachter komen," zegt hij. Ik loop sneller de trap af, achter hem aan. "Hoe heet je?" vraagt Zoe. "Martin," zegt de jongen, Martin dus. "Je weet onze namen denk al," zegt ze. Ik begin te hijgen, ik ben zwak en kan dit eigenlijk niet aan. "Niet echt," zegt hij zacht en loopt weer door een deur. Ik volg hem en kijk snel om me heen. "Nee?" vraag ik en slik. "Van het nieuws ja. Mijn oom werkt hier en ik moest dit brengen. Wist ik veel dat jullie hier zaten," zegt hij en Zoe laat een pijnlijk geluidje horen als ze haar arm stoot tegen de muur. "What the hell," zeg ik. "Precies dat," zegt hij en opent een nooduitgang. Ik kijk mijn ogen even dicht zodra het felle licht op mijn gezicht schijnt.

"Martin!" hoor ik opeens achter me. Martin zet Zoe neer en ik kijk hem aan. "Rennen!" zegt hij en ik ren weg. "Waar ben je meebezig?!" roept de man, "alle mensen komen, ontsnapping." Ik begin te rennen en kijk achter me. Martin wordt op de grond geslagen en ik gil. Zoe haalt mij in terwijl ze huilen en we rennen samen naar het hek wat daar openstaat. Mijn borst doet pijn en mijn enkel. Zoe valt weg, ik kijk naast me en zie haar op de grond liggen. Ik stop met rennen en kijk haar aan. Ze kreunt van de pijn en gaat op haar rug liggen. "Jade ga! Rennen!" zegt ze. "Nee," zeg ik en loop naar haar toe, maar er rennen ook andere mensen naar haar toe. Ze wordt opgepakt en schreeuwt. Een andere jongen rent naar mij toe. "Jade! Ren!" schreeuwt ze huilend en stribbelt tegen. Ik draai me om en been weg.

Wat? Ik was gewoon letterlijk in het gebouw naast school? Wat? Verward kijk ik om me heen en ren om de school. Ik voel me schuldig, ik kon Zoe niet helpen terwijl zij het juist verdiende. Zij moet weg. Ik ren het schoolplein op en kijk weer achter me. Welke dag is het en is er überhaupt wel school? Ik duw tegen de deur, maar hij gaat niet open. Shit. Ik barst in tranen uit en rammel aan de deur. Hij gaat open, en dan weer dicht. Huh? Ik trek de deur open en voel me heel dom, hoe kon ik dit missen? Met krampen in mijn been loop ik de school binnen. Een leraar kijkt mij verbaasd aan. Ik haal mijn hand door mijn haar en zuchtend ren ik de trap op. Waar zal mijn klas zitten?

Ik loop een random klas binnen. "Wa-Jade!" zegt de docent. Ik zak in elkaar en begin keihard te huilen.

🌸🌸🌸

Echt sorry dat het zo lang heeft geduurd voordat dit hoofdstuk online kwam!

We vinden jullie votes en reacties super leuk! Ik zelf vind de reacties het leukste, iedereen is zo lief!

We love you 💋.